سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده است و در این راستا سروده (ترکیب بند) "

.سوگواری بر مرگ دوست

" را در ادامه می خوانید:

سوگواری بر مرگ دوست

دیـده گــو اشــک نـدامــت شــو و بــیـرون فــرمــا	دیـدن دیـده چــه کـار آیـدم از دوســت جــدا
عـوض یـوسـف گـم گـشـتــه چـو اخـوان بــیـنـیـد	دیده خـوب اسـت بـه شرطی که بـود نابـینا
گـر چـه دانم کـه نمـی یابـیش ای مـردم چـشـم	بـاش بـا اشـک مـن و روی زمـین می پـیمـا
در قــیـامــت مــگــرش بــاز بــبــیـنـم کــه فــتــاد	در مـیـان فـاصــلـه مـا را ز بــقـا تــا بــه فـنـا
یــار در قــصــرچــنــان مــایـحــه ای ذیـل جــهــان	مــاکــجــایـیـم و تــمـاشــاگــه دیـدار کــجــا
یــاد آن یــار ســـفـــرکـــرده مــحـــمــل تـــابـــوت	کـانچـنان راند که نشـنید کـسـش بـانگ درا
رسـم پـیغـام و خـبـر نیسـت ، مـصـیبـت اینسـت	بــه دیـاری کـه ســفـر کـرد سـفـر کـرده مـا
بــه چــه پــیـغـام کـنـم خــوش دل آزرده خـویـش	از که پـرسم سـخـن یار سـفر کرده خـویش
یـاد و ســد یـاد از آن عـهـد کـه در صــحــبــت یـار	خـاطری داشـتـم از عیش جـهان بـر خـوردار
نـه مـرا چــهـره ای از اشـک مـصـیـبــت خــونـیـن	نـه مـرا سـینه ای از نـاخـن حـسـرت افـکـار
خــاطــری داشــتــم الـقـصــه چــو خــرم بــاغـی	لـالـه عـیـش شـکـفـتـه گـل شـادی بـر بــار
آه کــان بـــاغ پـــر از لــالــه و گــل یــافــت خــزان	لـاله ها شـد همه داغ دل و گـلها همه خـار
بــرســیـده ســت در ایـن بــاغ خــزانـی هـیـهـات	کــی دگــر بــلــبــل مــا را بــود امـیـد بــهـار
بـلـبـلـی کـش قـفـس تـنگ و پـروبـال شـکـسـت	بــه چــه امــیــد دگــر یــاد کــنــد از گــلــزار
گـر هـمـه روی زمـین شـد گـل و گـلـزار چـه حـظ	یار چـون نیسـت مرا بـا گـل و گلزار چـه کـار
یار اگـر هسـت بـه هـر جـا کـه روی گـلـزار اسـت	گـل گـلـزار کـه بـی یار بـود مـسـمـار اسـت
کـاشـکـی نـوگـل مـا چـون گـل بــسـتــان بــودی	که چـو رفتـی گذرش سوی گلستـان بـودی
کــاش چــاهـی کـه در او یـوســف مـا افــکـنـدنـد	راه بــازآمــدنــش جــانــب کــنــعــان بــودی
کـاشـکـی آنـکـه نـهـان کـشــت ز مـا یـک تــن را	بــر سـرش راه سـرچـشـمـه حـیـوان بـودی
شـب هجـران چـه دراز اسـت خـصوصـا این شـب	کـاش روزی ز پـس این شـب هجـران بـودی
چـه قدر گریه تـوان کرد در این غـم بـه دو چـشـم	کـاش ســر تــا قــدمـم دیـده گـریـان بــودی
آنـکـه بـر مـرکـب چـوبـیـن بـنـشـسـت و بــدوانـد	کـاش اینـجـا دگـرش فـرصـت جـولـان بـودی
ســیـر از عــمــر خــود و زنـدگــی خــویـشــتــنـم	نیسـت پـروای خـود از بـی تـو دگر زیستـنم
ای سـرا پــای وجــودت هـمـه زخــم و غـم و درد	اینهمه خنجر و شمشیر بـه جان تـو که کرد
هیچ مردی سـپـهی بـر سـر یک خـسـتـه کـشـد	روی این مـرد سـیه بـاد کـش اینسـت نبـرد
حــال تــو آه چــه پــرســیـم چــه خــواهـد بــودن	حال مردی که کشندش به ستم سد نامرد
غـیر از آن کـافـتـد و از هم بـکـنـنـدش چـه کـنـنـد	شـیـر رنـجـور چـو بـیـنـنـد شـغـالـانـش فـرد
کــه خــبــر داشــت کـه چــنـدیـن دد آدم صــورت	بــهـر جـان تـو ز خـوان تـو فـلـکـشـان پـرورد
سـرد مـهـری فـلـک بــا چــو تــو خـون گـرمـی آه	کردکـاری که مرا سـاخـت ز عـالم دل سـرد
چــون تــرا زیـر گـل و خــاک بــبــیـنـنـد افـسـوس	آنـکـه دیـدن نـتـوانـسـت بــه دامـان تـو گـرد
مردم از غم ، چه کنم، پیش که گویم غم خویش	هـمـه دارنـد تـرا مـاتـم و مـن مـاتـم خـویش
یــارب آنــهــا کــه پـــی قــتـــل تــو فــتــوا دادنــد	زنــدگــانـی تــرا خــانــه بــه یـغــمــا دادنــد
یــارب آنــهــا کـــه ز خـــمـــخـــانــه بـــیــدار تـــرا	رطـل خــون درعـوض سـاغـر صـهـبــا دادنـد
یــارب آنــهــا کـــه رمـــانــدنــد ز تـــو طـــایــر روح	جـای آن مـرغ بـه سـر مـنـزل عـقـبــا دادنـد
یـارب آنــهـا کــه نــهـادنــد بــه بــالــیـن تــو پــای	تـن بــیـمـار تـو بــر بــسـتـر خـون جـا دادنـد
یـارب آنـهـا کــه ز مــحــرومــیـت ای گــوهـر پــاک	ابـــر مـــژگـــان مـــرا مـــایـــه دریـــا دادنـــد
زنــده بـــاشــنــد و بــه زنــدان بــلــایــی دربــنــد	کـز خـدا مـرگ شـب و روز بـه زاری طـلـبـند