سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده است و در این راستا "قصیده "

.در ستایش بکتاش بیک"

اگــر مــســاعــدت بــخــت نــبــود و اقــبــال/

کـجـا هـلـال و رسـیدن بـه مـسـتـقـر کـمـال

" را در ادامه می خوانید: روحش شاد

در ستایش بکتاش بیک

اگــر مــســاعــدت بــخــت نــبــود و اقــبــال	کـجـا هـلـال و رسـیدن بـه مـسـتـقـر کـمـال
اگـــر مــدد نــرســـیــدی ز طـــالــع فـــیــروز	نـداشـتـی زر و گـوهر رواج سـنگ و سـفـال
شـد از نتـیجـه صـالع خـجـسـتـه ظل همای	وگـرنـه هـمـچـو هـمـا بــود بـوم را پـر و بــال
ز طـالعـسـت کـه خـونی کـزو کـشـی دامان	فشـانیش بـه گریبـان چـو شد بـه ناف غزال
اگــر نـه از اثــر طــالـعــســت ، وقــت بــیـان	چـه موجـب است که سـازند تـاج دولت دال
وگــر نـبــود ز بــی طــالـعــی بــه گــاه رقــم	ســبــب چــه بــود کـه آمـد کـلـاه ذلـت ذال
ز ضــعــف و قــوت طــالـع بــود و گـرنـه چــرا	شـود گـهـی صـفـت مـاه بــدر و گـاه هـلـال
اگـر چـه جـزو زمانند و اصـل هر دو یکـیسـت	کـجـاسـت سـلـخ صـفـر همچـو غـره شـوال
دو قـطـعـه بـر کره خـاک هر دو از یک جـنس	یکی بـه صدر سمر شد یکی بـه وصف نعال
دلـیـل طـالـع و بـی طـالـعـی هـمـیـنـم بـس	کـه من بـه کـنج فـراقـم دلـم بـه بـزم وصـال
چـو بــزم ، بــزم بـلـنـد اخـتـر خـجـسـتـه اثـر	چـه وصل ، وصل همایون فر ستـوده خـصال
گـزیـده گـوهـر کــان ســخــا و مـعــدن جــود	یـگــانـه گـوهـر دریـای لـطــف و بــحــر نـوال
جــهـان عـز و شــرف عــالـم وقـار و شــکـوه	سـپـهر رفـعـت و شـان آفـتـاب جـاه و جـلال
بــلـنـد مـرتـبــه بــکـتـاش بـیـگ گـردون قـدر	کـه در زمـانه نـبـیند کـسـش نظـیر و همـال
ز کـحــل خــاک ره یـکـدلـان او چــه عــجــب	دو بـیـنـی اربــرد از چـشـم احـوالـان کـحـال
ز اهـــــــتــــــــمــــــــام دل راز دار او آیـــــــد	کـه عـکـس شـخـص نهان دارد اندر آب زلال
بـه بـیشـه در دهن شـیر، از آن روایح خـلـق	بـسـاط عـطـر فـروشـی نـهـاده بـاد شـمـال
بــه نـیـش افــعــی و در کــام اژدهـا نــنـهـاد	اجــل ذخــیـره زهــری چــو قــهــر او قــتــال
اگـر بــه دخـمـه زابــلـسـتــانـیـان بــه مـثــل	کسـی ز خـنجـر و شمشیر او کشد تـمثـال
بـه گـرد جـسـم نـگـردنـد روز حـشـر از بـیـم	روان ســـام نــریــمــان و روح رســـتـــم زال
مـجـرد از صـفـت حـال مـانـد و مـسـتــقـبــل	زمـان عــمـر حــودش ز فـرط اســتــعــجــال
ز پــیـش هـمـت او خـلـعـتـی کـه آرد بــخـت	بــه لـامـکـان رود او را فـلـک بـه اسـتـقـبــال
میان خواهش و جودش نه آن یگانگی است	که دسـت و پـا بـه میان آورد جـواب و سؤال
درون خـلوت جـاهش جـملیه ایسـت شـکوه	ز طـوق حـلقه «ها» کرده عـنبـرین خـلخـال
زهـی ضـمـیـر تـو جـایـی کـه پـرده بـرفـکـنـد	جــمـیـلـه تــتــق غـیـب را ز پــیـش جــمـال
کند چـو مشـوره در نصب خـسـروی ز ملوک	فـلـک ز مـصــحــف اقـبــال او گـشــایـد فـال
اگــر ضــمــیــر تــو بـــر زنــگ پـــرتــو انــدازد	ســتــاره وار درخــشــد ز روی زنـگـی خــال
نـفـاذ امـر تــو چــون بــا زمـان دوانـد رخــش	گـهـی عـنـان کـشـد و گـاه بـیـنـد از دنـبــال
بـه عـهد عـدل تـو بـگـشـاید ار اشـاره کـنـی	اسـد بـه نـاخـن و دنـدان گـره ز شـاخ غـزال
ز خـسم خـشک و تـر هسـتـیش بـر آرد دود	اگـر زبــانـه خـشـم تــو افـتــدش بــه خـیـال
بـه عـهـد عـدل تـو شـمـشـیر گـردن افـرازان	گـرفـتــه زنـگ چـو در نـوبــهـار تــیـغ جــبــال
رمــد رســـیــده گــرد ســـپـــاه قـــهــر تـــرا	بـه نـوک نـیـزه گـشـایـد قـضـای بـد قـیـفـال
شـجـاعت تـو که مرآت نصـرت و ظـفر اسـت	در او بـه صـورت رسـتـم عـیان شـود تـمثـال
بـــه تـــنــگــنــای رحــم از جــدایــی در تـــو	نشـسـتـه در پـس زانوی حـسـرتـند اطـفال
بـه بـیشـه غـضـبـت خـفـتـه هر قدم شـیری	بـه جـای ناخـنش الماس رسـتـه از چـنگـال
مـهـابــتــت کـه سـواریـسـت اژدهـا تـوسـن	ز پـشـت شـیر کـشـد بـه هـر تـازیـانـه دوال
پــی ثــنـای تــو سـر بــرزنـد جــواهـر نـطـق	بــســان جــوهــر تــیـغ از زبــان مــردم لــال
تـو بـر سـرآیـی اگـر سـد جـهـان گـهـر بـیـزد	فــلـک کـه بــر زبــر هـم نـهـاده نـه غــربــال
ز سـر بـرون بـرش از نـیم قـطـره آب حـسـام	کـه عـمر خـصـم تـو پـیمانه ایسـت مالـامال
اگــر اراده تـــغـــیــیــر وضـــع چـــرخ کـــنــی	شـب مـقـابـلـه طـالـع شـود ز شـرق هلـال
رسیده است بـه جایی عدالت تو که هست	عـبـور شـیـر از این پـس بـه لـالـه زار مـحـال
ز بـیـم آنـکـه بـدیـن تـهـمـتـش نـگـیـرد کـس	که کشته صیدی و کرده ست خون او پامال
ســـتـــاره مــنــزلـــتـــا، آفـــتـــاب مــقـــدارا	مـبــاد بــی تـو و دور تـو گـردش مـه و سـال
ز راه قـــدر تـــرا آفـــتــــاب گـــویـــم لـــیـــک	گـر آفـتــاب بــود خـالـی از کـسـوف و وبــال
ســتـــاره گــویــمــت از روی مــنــزلــت امــا	اگـر ســتــاره بــود ایـمـن از هـبــوط و وبــال
بــه چــرخ نـســبــت ذات تــو مـی کـنـم امـا	بـه شـرط آنکـه بـود چـرخ مسـتـقـیم احـوال
غرض که نسـبـت بـی شـرط اگر بـود منظور	تـرانـه هسـت نـظـیر و تـرانـه هسـت مـثـال
قلم بـیفـکن و قـائل بـه عـجـز شـو وحـشـی	چرا که بـر تر از این نیست جای قال و مقال
هـمـیشـه تـا نـتـوان چـید گـل ز شـاخ گـوزن	هـمـیشـه تـا نـتـوان خـورد بـر ز شـاخ غـزال
بـرای آنـکـه بـچـیـنـی هـمـیـشـه مـیوه کـام	کـنـد در آهن و فـولـاد ریشـه سـخـت نـهـال