آیت الله حاج شیخ محمد فکور درسال 1324 ه ـ ق در احمد آباد « اردكان » زاده شد. پدرش آقا حسین که بقال بود او را « محمد » نام نهاد. قبل از 6 سالگی برای فراگيری قرآن به مكتب رفت. در آن دوران به علّت كافی نبودن در آمد پدرش، شروع به شاگردی كرد و همزمان خواندن و نوشتن را آموخت. ایشان ابتدا وارد مدرسه علمیه اردکان شد و پس از طی دروس مقدماتی، به مدرسه عبدالرّحيم خان رفت و در آنجا به ادامه تحصيل پرداخت. در حدود 20 سالگی به قم عزيمت كرد و در مدرسه فيضيّه سكنی گزيد. سطوح را نزد استادانی چون ميرزای همدانی آموخت.
سپس دروس عالی فقه و اصول را نزد بزرگانی چون حضرات آيات عظام: حاج شيخ عبدالكريم حائری يزدی، سيّد محمدحجّت كوه كمره ای، سيّد محمّد تقی خوانساری، سيّد صدرالدّين صدر، امام خمينی(ره)، محمّد علی قمی، سيّد شهاب الدّين مرعشی و سيّد محمّد رضا گلپايگانی فراگرفت و به درجه اجتهاد نائل آمد. همچنين به مدت 18 سال از حوزه درس آيت الله العظمی بروجردی بهره برد. عرفان را نيز در محضر آيت الله شاه آبادی آموخت. او در دوران تحصيل با شهيد آيت الله صدوقی مباحثه داشت.
آيت الله فكور آنگاه در شمار استادان بلند مرتبه حوزه در آمد و در صحن بزرگ حضرت معصومه(س)  در کنار مرقد شیخ فضل الله نوری به تدريس خارج فقه و اصول و فلسفه و ساير علوم اسلامی پرداخت. وی بخاطر تفكر زياد در فهم و استنباط مسائل از سوي آيت الله حائری یزدی ملقّب به « فكور » گرديد.
شاگردان بسیار برجسته ای چون حضرات آیات: سید مصطفی خمینی، سید عباس خاتم یزدی، محمد حسن احمدی فقیه، حسین راستی کاشانی، غلامرضا رضوانی خمینی، حاج سید جعفر کریمی و میرزا حسن ابوترابی موفق به کسب علم از این استاد برجسته و دانشمند عالی مقام گردیدند.
جزوات متفرقه از تقریرات درس آیت الله حائری و آیت الله حجت از وی به یادگار مانده است.
آیت الله فکور علاقه زیادی به امام خمینی داشت و بین ایشان انس و الفتی خاص وجود داشت. این بزرگوار آیه ای از آیات خداوند در تواضع،حسن خلق،سخاوت و معاشرت نیکو بود. هرکس او را دیده یا اوصافش را شنیده زبان به مدح و ثنایش گشوده است. آیت الله فکور بسیار صریح اللهجه و شیرین سخن بود و تواضعی مخصوص به خود داشت. زهد،پرهیزگاری وساده زیستی او شهره و زبانزد عام و خاص بود و درمصرف وجوهات شرعی بسیار احتیاط می کرد.
از دیگر خصوصیات و سجایای اخلاقی او می توان علاقه و عشق وافر به زیارت امام حسین(ع) اشاره کرد. ایشان دلبسته دنیا نبود. گویند در احمدآباد اردکان زمین کوچکی به ارث برد ولی هنگامی که شنید بعضی از زنان بی بضاعت برهنه وارد حمام می شوند آن را نیز فروخت و تعدادی لنگ حمام برای این جهت خرید. در همه منابع وی را فاقد فرزند دانسته اند.
آيت الله محمّد فكور سرانجام در روز جمعه هشتم ذيقعده سال 1394 ه ـ ق وفات يافت. آيت الله العظمی گلپايگانی بر پيكر وی نماز گزارد و بعد از تشييع كم نظير در جوار قبر جناب زکریا بن آدم اشعری قمی و جناب علامه میرزا ابوالقاسم قمی (صاحب قوانین الاصول) در سمت شرقی مقبره شيخان قم به خاك سپرده شد. به همين مناسبت در حوزه علميّه قم و اردكان به مدت سه روز درس ها تعطيل شد.
روحش شاد و یادش گرامی

به همت گروه تحقیق و پژوهش انجمن چارسوق کویر

• نویسنده : یزد فردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا