به موجب مواد 1106و1107 قانون مدنی ،به محض انعقاد عقد دائم ، نفقه زن به عهده شوهر است، حتی اگر زن عقد کرده و برای مدتی در منزل پدر باشد. نفقه عبارت است از: مسکن ، البسه   ،غذا واثاث البیت که بطورمتعارف با وضعیت زن متناسب باشد و خادم در صورت عادت زن به داشتن خادم یا احتیاج او به واسطه مرض یا نقصان اعضاء.  موضوع نفقه جزء مسلمات فقهی حقوق اسلام است و بر آیات و روایات متعددی مبتنی می باشد.
 از نظر اسلام تامین هزینه ی  خانواده و از جمله مخارج شخصی زن بر عهده مرد بوده و زن از این نظر هیچ مسئولیتی ندارد و این امتیازی است که قانونگذار ایران نیز برای زن قائل شده است. به موجب قانون جزایی  فعلی ،زن می تواند در صورت لزوم، شوهر را برای عدم پرداخت نفقه تحت تعقیب کیفری قرار دهد ، هرچند که ماده 1107 قانون مدنی احتیاجات زن را ذکر نموده ، مع الوصف بعضی از اساتید حقوق موضوعات ماده مذکور را حصری ندانسته و بیان می دارند ، قانونگذار مواد آن را به عنوان نمونه و مثال برشمرده و اظهار می دارند، نفقه شامل تمام وسایلی است که زن با توجه به درجات تمدن و محیط زندگی و جسمی و روحی به آن نیازمند است و هر چیزی که بر حسب متعارف مورد نیاز زن باشد جزء نفقه بوده و مرد باید آن را برای زن فراهم کند.
 البته فقهای امامیه و قانونگذار دو شرط را برای وجوب نفقه ضرورت دانسته اند : 1- دائمی بودن عقد نکاح 2- تمکین زن ،به همین دلیل به موجب ماده 1108 قانون مدنی هرگاه زن بدون مانع مشروع از ادای  وظایف زوجیت امتناع کند مستحق نفقه نخواهد بود. لذا زن در صورتی استحقاق نفقه خواهد داشت که از مرد تمکین کند و به تعبیری دیگر، وظایف و تکالیف زنا شوئی را انجام دهد.

• نویسنده : یزد فردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا