سروده ای از دکتر غلامرضا محمدی/ کویر
سروده ای از دکتر غلامرضا محمدی/ کویر
در غربت ِزمین ،
در نینوای خاک
احساس می کنم
یک شام بی فروغ زمستانم
           کاندوه صد غروب
                           در رگ رگِ غریبی من لانه کرده است
احساس می کنم در دام ِبخت ِتیره ام از یاد رفته ام       
احساس می کنم ،عشقِ نگاهِ نرگس مستانه ی کسی
در تار وپودِ هستی من خانه کرده است
بی او  جدا زشاخه ی وصلم ،حزین وزرد
                                    بر باد رفته ام
احساس می کنم،دنیا وهر چه هست
بی ساز ،بی طرب،
در هاله ای زهجر ،بد آهنگ میشود
بی شور ،بی سرور ،حتی نوای ِمرغ ِشباهنگ میشود
آری دلم برای خدا تنگ میشود
 
****************
وقتی اذان مأذنه پیغام  دوست را
با واژه واژه عشق ،  درپرنیان باد صبا هدیه میکند
گویی ،درگلشنی به وسعت هستی کسی مرا آواز میدهد ،
تا آنسوی بلندِ افق های ِدوردست
تا جاودانگی ،با خیل عاشقان ِهماوازِ آشنا
پرواز می دهد
من ازشراب عاطفه لبریز میشوم
با من نسیم وباد، برگ وگل وگیاه،   باران وابر ورود
هر نغمه ،هر سرود
با من هر آنچه هست هماهنگ میشود
یکدست ،یک دله ،یکرنگ میشود
با دلنشین ترنم ِتسبیح ،با نماز،
 من با شمیم ِعطرِ خدا در بهار وصل
پیوند میخورم
باور کنید ،بی جلوه ی جمال تماشایی نماز
بی جذبه ی نیاز ،افتاده ام زشاخ،بر باد رفته ام ،
سوگند میخورم
  • نویسنده : یزد فردا
  • منبع خبر : خبرگزاری فردا