می‌بینید که کار برای دختر‌ها خیلی سخت‌تر است، اما پسر‌ها فقط ممکن است به خاطر این‌که یک دختر قبلا نامزد داشته از ازدواج با او منصرف شوند. این برای یک دختر عیب بزرگی است. در حالی که آنها خود با عیب‌هایی خیلی بزرگ‌تر با اعتماد به نفس قدم پیش می‌گذارند و انتخاب می‌کنند.

بله، حق انتخاب دادن از طریق سایت‌های همسر‌یابی برای دختران یک فرصت و امکان بزرگ است اما فقط یک فرصت خوب برای انتخاب و اغلب انصراف !

آنچه خواندید از تجربه‌های یک دختر مجرد بود که تاکنون از طریق اینترنت و سایت‌های همسر‌یابی سه انتخاب داشته و همه موارد نامناسبی بوده‌اند.

از ایده‌آل تا واقعیت

نرگس سمین، کارشناس علوم ارتباطات اجتماعی اعتقاد دارد: دنیای مجازی علاوه بر اطلاعات باارزشی که منتشر می‌کند محلی برای بروز دو چیز است؛ خود کتمان شده و پنهان و خودآرمانی و دست‌نیافتنی برخی کاربران.

به همین دلیل شخصیت مجازی که افراد از خود در اینترنت تصویر می‌کنند خصوصا در چت روم‌ها و سایت‌های دوست‌یابی قابل اعتماد نیست تا بتوان با اتکا به آن یک ارتباط روشن و شفاف و انسانی را شکل داد.

وی اولین و مهم‌ترین سطح ارتباط را برخورد چهره به چهره می‌داند. چیزی که می‌تواند هنگام راستگویی یا دروغگویی زبان بدن شما را آشکار کند. وقتی خجالت می‌کشید، از دروغ گفتن دست‌پاچه می‌شوید، غافلگیر می‌شوید یا در اثر یک مشکل از نظر جسمی دگرگون می‌شوید همه زیر نظر طرف مقابل است، اما در محیط اینترنتی ممکن است کسی نحیف و شکننده باشد و بگوید که قهرمان بدنسازی است.

کسی در اوج خماری لاف سلامت و پاکی بزند و مرد و زن متاهل ادعای تجرد کنند. همه چیز در یک ارتباط مجازی امکانپذیر است، زیرا شما تنها تصویری مجازی از شخص دارید، نه خود او را.

در حالی که وقتی آشنایی از طریق دوستان، آشنایان و همکاران و اقوام صورت می‌گیرد این فرصت وجود دارد که رفتارها و کنش‌ها و واکنش‌های طبیعی شخص را مورد بررسی قرار دهید و حداقل در مورد خصوصیات ظاهری آنها اطلاعات درستی داشته باشید.

وی تاکید می‌کند: در مورد مسائل اجتماعی نمی‌شود کلی‌گویی کرد و یقینا کسانی هستند که دوستی یا ازدواج موفقی از طریق اینترنت داشته‌اند و آن مربوط به افرادی است که از خود واقعی خویش راضی هستند و آن را کتمان یا با شخصیت مجازی عوض نمی‌کنند. آنان با نام واقعی خود را معرفی می‌کنند، گاه عکس خود را منتشر می‌کنند، اهداف واقعی خود را از آشنایی ابراز می‌کنند و صادقانه با طرف مقابل برخورد می‌کنند.

آنها چه می‌خواهند؟

آنها که در سایت‌های زوج‌یابی ثبت‌نام می‌کنند چه می‌خواهند؟ همسر، دوست، ارتباط سالم یا...

یافتن این انگیزه‌ها زیاد سخت نیست. برای این‌که بدانیم کافی است پروفایل داوطلبان چند سایت را بررسی کنیم؛ نتیجه جالب است:

در سایت‌هایی که برای یافتن زوج راه‌اندازی شده، اغلب آقایان میزان حقوق دریافتی خود را ابراز نمی‌کنند. به جرائت می‌‌توان گفت برای 70 تا 75 درصد متقاضیان مرد فرقی نمی‌کند کسی که دنبالش هستند صیغه شود یا ازدواج دائم. (یعنی اهمیتی به رابطه پایدار و تشکیل خانواده نمی‌دهند و فقط ارتباط با یک نفر خانم برایشان مهم است) از هر ده نفر تنها یک نفر پسر مجردی است که به دنبال ازدواج دائم است.

این در حالی است که اغلب داوطلبان زن به دنبال ازدواج دائم هستند و زنانی که گزینه صیغه را هم انتخاب کرده‌اند اغلب تنها راغب به ارتباط با مرد غیرمتاهل هستند و خود بیوه یا مطلقه‌اند، یعنی دختران داوطلب این گزینه نیستند.

جالب است بدانید همین مردان که درآمد خود را ابراز نمی‌کنند برای همین ارتباط صیغه‌ای هم بیشتر دنبال زنانی هستند که خانه و درآمد ثابت دارند.

می‌بینید که به طور ضمنی می‌توان گفت برای دختران مجرد فراوانی که داوطلب ازدواج هستند گزینه‌های مناسب معدودی در اینترنت ثبت‌نام می‌کنند و اگر گزینه‌ای هم انطباق داشته باشد تازه شناسایی شخصیت واقعی از مجازی شروع می‌شود.

این بررسی‌ها نشان می‌دهد که نه‌تنها ازدواج موقت گزینه مطلوب بانوان مجرد نیست، بلکه گزینه نیمی از مردهای ازدواج نکرده هم نیست. جالب است بدانید اغلب متاهل‌ها و بیوه‌های بچه‌دار یا آنها که اصلا وضع تاهل خود را ابراز نمی‌کنند به این گزینه علاقه نشان می‌دهند.

نکته دیگر این‌که اگر داوطلبان اینترنتی چنین باشند شانس ازدواج در اینترنت فرق چندانی با جامعه ندارد.

البته این موضوع نیازمند یک بررسی جامع و علمی است و کاری که انجام شده تنها یک بررسی میدانی و مشاهده‌ای است که نمی‌توان آن را تعمیم داد، ولی همین اندازه نیز یک تصویر نسبی را از داوطلبان سایت‌های زوج‌یابی نشان می‌دهد.

فکرهای بیمار

راهیابی به دنیای کسانی که در این سایت‌ها ثبت‌نام می‌کنند و قصد دیگری دارند ساده نیست. یکی از دوستان کسی را معرفی می‌کند که در این مورد اطلاعاتی دارد.

ح ـ الف می‌گوید: یکی از دوستانم حرفه‌ای این کار است. او دائم یا چت می‌کند یا در سایت‌های دوست‌یابی و همسر‌یابی ثبت‌نام می‌کند. او می‌گوید، گول زدن آنها که دنبال ازدواج دائم هستند، ساده‌تر است زیرا آنها که دوست می‌خواهند از اول تکلیفشان معلوم است، اما آنها که دنبال ازدواج هستند رابطه را جدی‌تر می‌گیرند و بیشتر برای آن مایه می‌گذارند. اما بعد از مدتی می‌فهمند حسابی سر کار هستند که دیگر کار از کار گذشته است.

اغلب این افراد برای ازدواج کردن بی‌تابی می‌کنند و دست‌یافتنی‌تر هستند و متاسفانه بعد از این‌که این افراد با هم در فضای مجازی آشنا شدند (غیر از برخی مراکز مجاز و قانونی) هیچ مرکز ازدواج اینترنتی پیگیری نمی‌کند که شخصی که ثبت‌نام کرده کیست، چیست، کجا بوده و چه کرده است.

یقینا برای جلوگیری از سوء‌استفاده افراد سودجو باید نظارت بیشتری بر عملکرد این مراکز به عمل آید. ثبت شناسنامه و کارت ملی شخص متقاضی و تائید آن باید اولین ملاک معرفی افراد به هم باشد و کسی که متقاضی ازدواج است حداقل باید یک هویت واقعی از خود ارائه دهد که از طریق لینک به سامانه‌های تائید هویت، قابل پیگیری باشد.

مشاوره باید در چنین سایت‌ها نقش پررنگ‌تری داشته باشد و گرچه دامنه اختیار و انتخاب همسر برای بانوان از این طریق گسترده‌تر می‌شود، اما نباید اجازه داد این امکان زمینه مشکلات جانبی را فراهم کند.