مریم وزیری:به نظر میرسد در این دنیا همه چیز به خود انسان بستگی دارد. تعریف او از موضوعات, باعث میشود نگرش خاص, و بعد بر اساس آن, رفتار خاصی را در زندگی پیش گیرد.
انسان های خوش بین (که البته ثابت شده این موضوع ریشه ژنتیکی نیز دارد), در این دنیا فقط فکر به دست آوردن لحظات شاد و مفرح هستند. آنها از هر چیزی شادی خلق میکنند.

انسانهایی که به دنبال بهانه اند تا غم را مهمان خود کنند, همیشه در زندگی نیمه خالی را میبینند و مدام به فکر بهانه جویی و تلف کردن انرژیشان در حیطه غم ناباوری و نا امیدی هستند.

از همین روست که بعضی معتقدند همه چیز نسبی ست و ما هستیم که هر طور به اطرافمان نگاه کنیم, به همان شکل انرژی دریافت کرده و رفتار میکنیم.

مثلی میگوید: " وظیفه ما به دنبال شادی رفتن است. غم خودش راه پیدا کردن ما را خواهد جست."
وقتی میتوان از زندگی لذت برد, وقتی میتوان قدرتی از خنده و شادی به دست آورد که ذهن را باز و آماده نگه داشت برای خلق لحظات زندگی, چه نیازی به مرور مسائل تلخی ست که به هر حال اتفاق افتاده و از ما کاری بر نمی آید برای اصلاح یا حذف آن؟
ما خودمان بیش از هر کسی مسائل تلخ را باور کرده و به خود یادآوری میکنیم. ما نسبت به خود بسیار سختگیریم. تا زمانی که یاد نگیریم باید و باید به خود و زندگیمان ارزش گذاریم و خود را بیش از همه دوست بداریم, این چرخه مرور حوادث بد, اوقات تلخ, پرخاشگری, ناله و زاری, مدام جریان خواهد داشت. و مقصر فقط خود ما هستیم. بهتر است این را بدانیم: هیچ کس دلش به حال ما نسوخته!
انسان هایی را میبینیم که فقط به دنبال غم هستند این گونه انسانها مسلما جز ناراحت کردن خود و دیگران نصیبی نمیبرند. اما از آن طرف انسانهایی هم هستند که به اصطلاح "الکی خوشند". معلوم نیست در این زمانه که با هزارتوی مشکلات باید کنار آمد چرا به قول معروف "خود را بر طبل بی عاری زده اند"؟ یا اگر خودشان توانسته اند از بند فقر و بی بضاعتی برهند چرا به دنبال کمک به دیگران نیستند و بی درد و دغدغه فقط به زندگی خود فکر میکنند؟
بی دردی, بی درکی می آورد. رفاه زیاد, هیچ کمکی به تفکر و مطالعه و بررسی و ارتقای شعور و فرهنگ نمیکند و بی دردی فقط بی دردی میاورد.

همین گونه هست که ما باید به هر دو دسته این انسانها کمک کنیم.