طراحی شهری در بوستون

اریخچه شهرسازی بوستون

گروه خبر علمی یزدفردا :سی و پنج سال پیش بوستون شهری بود که در آن تنها می شد دو یا سه ساختمان بلند را دید_ساختمان های دولتی که در سال 1930 میلادی ساخته شدند. بیتوته های شهر بسیار وسیع و زشت بود و مرکز شهر بسیار شلوغ و پر جمعیت بود که از میان آن خیابان های تنگ و پیچ در پیچ می گذشتند این طور به نظر می رسید که بر روی یک کیک خامه ای با چاقو برش انداخته باشند که این برش ها همان خیابان های بوستون بودند.

حدود بیست تا سی سال بعد و در نسل بعدی شالوده های اصول حمل ونقل در خیابان های شهر ریخته شد و هم اکنون در شهر بوستون یک بزرگراه هوایی روگذر وجود دارد که مسیر آن از اطراف شهر شروع می شود و پس از عبور از کناره رودخانه، از مرکز شهر می گذرد. با تخریب ساختمان های قدیمی و غیر اصولی حومه شهر و ساخت آپارتمان های چندین طبقه بسیار مجهز و لوکس شهر جلوه دیگری به خود گرفت. مراکز دولتی به طرز بسیار زیبایی و صرف هزینه های هنگفت ساخته شدند اما مرکز شهر همچنان چهره شلوغ و پر ازدحام خود را حفظ کرده است.

شهرسازان بوستون در دهه های 50 و 60 مرتکب اشتباهات فاحشی در زمینه شهرسازی شدند. اما در دهه 70 به شناسایی این اشتباهات پرداخته و در دهه 80 درصدد رفع آنها بر آمدند و متوجه شدند که چگونه باید این مشکلات را از سر راه برداشت و چگونه باید با نگاه کردن به خود بوستون و با توجه به پتانسیل های موجود و بدون تقلید از دیگر شهر های امریکا به آبادانی بوستون کمک کرد. تا آن زمان ایده طراحان شهری بوستون بر این بود که با یک استراتژی یکسان می توان همه شهر های بزرگ را بازسازی و آباد کرد چرا که همه کلان شهر ها همانند هم هستند. اما اکنون ایده طراحان شهری تغیر یافته و به راه حل های بهتر و مناسب تری دست یافته اند.

تاریخچه شهرسازی شهر بوستون بسیار طولانی است. در دوره اول جنگ جهانی دوم مردم بوستون مانند بقیه شهر های آمریکا از شهر گریخته و به حومه شهر پناه بردند. مردم تجارت و کسب و کار خود را رها کرده و از شهر بیرون رفتند به دنبال آن جمعیت شهر تحلیل رفته و اقتصاد شهر دچار رکود شد. دولت فدرال طی مذاکراتی قانون جدیدی را برای صرف هزینه های هنگفت تصویب کرد که دامنه مصرف آن بسیار گسترده بود. متاسفانه وقتی این دو باهم تلفیق می شدند چیزی جز یک فاجعه را در بر نداشت و این مساله بعدا به عنوان تجربه ناخوشایندی در آمریکا مطرح شد.

آنها یک بزرگراه فلزی شش راهه طراحی کردند که درست از قلب مرکز شهر می گذشت و رفت و آمد ساکنین حومه شهر را که برای خرید و یا انجام امور دیگر به مرکز شهر می آمدند را تسهیل کرد. در پایان راههای خروجی این شش راه هفت پارکینگ بسیار نزدیک به یکدیگر و بالاتر از سطح زمین ساخته شد که با استفاده از آنها مردم ماشین های خود را در مکانی امن پارک می کردند و به خرید و یا گشت و گذار در شهر می پرداختند. همچنین هنگامی که جمعیت شهر بیشتر شد این بزرگراه نقش بسیار مهمی در رفت و آمد افرادی که محل سکونتشان در حومه شهر و محل کارشان در مرکز شهر می بود، داشت. اما دیگر دیر شده بود و مرکز شهر بوستون دچار یک مخمصه بزرگ شده بود. با اینکه نیت کار خوب بود اما نتیجه بسیار بدی به بار آورد.

پس از این ماجرا و در حدود سال 1960 میلادی، طراحان شهری دریافتند که مرکز شهر بوستون بسیار شلوغ و متراکم شده است و همچنین محله ها و شهرک های این شهر هم بسیار پر ازدحام شده اند. شهرسازان وارد عمل شدند و محله های فقیر نشین مرکز شهر که از نظر شهری وضعیت نامناسبی داشتند و سمبل فقر و بیچارگی در جامعه بود و از طرفی به ازدحام و شلوغی مرکز شهر هم دامن زده بود را تخریب کردند.

بیشتر مردمی که در این محله ها زندگی می کردند را مهاجرین ایرلندی، مهاجرین ایتالیایی و پناهندگان جنگی یهودی تشکیل می دادند. تعداد کمی از آنها می توانستند انگلیسی صحبت کنند. بنابراین واضح است که کمترین وابستگی سیاسی در آنها دیده نمی شد. کار تخریب این محله ها شروع شد بود ولی خوشبختانه تنها یک محله بطور کامل تخریب شد. دو هزار و پانصد خانه تخریب شد و ده هزار نفر از ساکنین این محله ها که عمدتا مهاجران و پناهندگان بودند، آواره و متفرق شدند. این پروژه به طور نا آشکار و غیر علنی انجام گرفت. زمین ها با قیمت های بسیار بالایی به خریداران خصوصی فروخته شد و در این اراضی ساختمانها و آپارتمان های لوکس با اجاره بهای بسیار بالا ساخته شد. در این محل ها زمین های چمن زیبایی ساخته شد و دیگر آثاری از آن محله های شلوغ و فقیر نشین بر جا نماند. خوشبختانه بودجه ای که برای این طرح در نظر گرفته شده بود به اتمام رسید. هرچند که مدتی بعد چندین نویسنده در کتاب هایشان عملیات پاکسازی محله های فقیرنشین و به دنبال آن آوارگی تعداد کثیری از مردم قشر مستمند که می رفت تا به همه کشور سرایت کند را محکوم کردند. بوستون خیلی خوش شانس بود که تنها توانسته بود از تعداد ده محله موجود یکی از آنها را تخریب کند.

ولی با این حال سطح تخریبات صورت گرفته هنوز هم وسیع بود. شاهراه اصلی شهر از یکی از این محله های پر جنب و جوش می گذشت. تمام محله های روسپی گری پاکسازی شدند و در آن محله ها هم اکنون ساختمان های دولتی فدرال و محلی و ایالتی قرار دارد که در اطراف یک میدان واقع شده اند و آنچه در خصوص توسعه شهری آرزوی شهر بود محقق شد.

اکنون شهرسازان بوستون در صدد هستند تا پروژه ای که در 35 سال پیش با نیت خیر آغاز شده و سپس راه را به اشتباه پیموده اصلاح کنند. هنوز متصدیان امر در حال اجرای پروژه بازسازی بازارها و میادین دولتی و گذاشتن حد و مرز برای آنها به منظور هویت بخشی به این اماکن و همچنین برنامه ریزی اصولی بمنظور جذب مردم یه سوی این جایگاه ها می باشند. کارهای مرمتی دیگری هم در حال اجرا می باشد.

کارشناسان پس از بازبینی و بررسی مجدد طراحی شهر به مساله دیگری پی بردند و آن مساله این بود که شاید می بایست شهرسازی و طراحی شهری بوستون منحصر بفرد و متفاوت با دیگر شهر ها باشد. متعاقبا به این مساله اندیشدند که چگونه می توانند از حالا به بعد ساختمانها و محله هایی بسازند که با سبک معماری کنونی شهر تطبیق داشته باشد، چگونه می توان از فضاهای خالی و اراضی بلا استفاده شهر بصورت بهینه استفاده کرد و در این فضاها ساختمانهایی ساخت که مشخصه های بوستون هم در آن لحاظ شده باشد و تقلید صرف از دیگر شهرها نباشد.

یکی از پروژه های بسیار مهم بوستون توسعه دوباره بازار "کنسی" بود. بازار "کنسی" 175 سال پیش به عنوان یک بازار عمومی بنا شد. این بازار توسط ساختمان هایی در دو سمت آن محاصره شده است و در اواخر قرن به یک مرکز فروش عمده مبدل گشت، تمام تولیدات و مواد غذایی از قبیل گوشت و ماهی برای فروش به رستوران ها و هتل ها به این بازار آورده می شد. در اوایل دهه 70 بازاریانی که فضاها و مغازه هایی را در شهر اجاره می کردند، گفتند که بوستون تا ازدحام جمعیت خیلی فاصله ندارد بنابراین ساختمان یک طبقه مجلل و لوکسی در بیرون از شهر ساختند و شهر را که با آن مشخصه های مضحک و فریبکارانه اش رها کردند.

دست اندرکاران شهری از این واقعه به عنوان یک فرصت پیشرفت و توسعه حمایت کردند و همچنین خوشبختانه "جیمز رز" لایحه ای مبنی بر برگزاری یک جشنواره خرید و فروش ارائه کرد. البته تا آن موقع هیچ کس چنین پیشنهادی را نشینده بود، اما از این جشنواره استقبال بسیار خوبی به عمل آمد مردم دسته دسته برای خرید، خوردن خوراکی های مورد علاقه، تماشای هنر نمایی دوره گردان و برنامه های جالب و دیدنی به آنجا می آمدند. این بازار در آغاز بازگشایی یعنی در سال 1976 با یک موفقیت زود هنگام مواجه شد.

بدین ترتیب مردم در حومه شهر تجمع کردند و بازدید کنندگان از تمام نقاط کشور و جهان برای بازدید از شهر به حومه آن می رفتند. این مناطق پر ازدحام و شلوغ و فعال و پر جنب و جوش شدند. هر چند که این پروژه از نظر بسیاری از کارشناسان کوچک و مختصر به نظر می رسید اما موفقیت بزرگی را به همراه داشت. این پروژه به عظمت پروژه ساخت بزرگراه، پاکسازی و تخریب محله ها و ساخت مرکز دولتی نبود، این پروژه مختصر، مهارپذیر و در حد و اندازه بوستون بود. به عقیده شهرسازان بوستون این اولین پروژه ای بود که در بوستون با موفقیت انجام شد و همینطور اولین باری بود که یاد گرفتند که چگونه باید شهر را که یک روند کند صعودی دارد بازسازی و آباد کرد.

بازار و مرکز خرید شهر بوستون در گذشته(سمت چپ) و حال(سمت راست)

در اواخر قرن بازار به یک مکان شلوغ و پرکار تبدیل شد. اکنون هم این بازار به خصوص در مواقع برگزاری فستیوال ها بسیار شلوغ است و در شب نور افشانی می شود. خیابان های تنگ و باریک هم اکنون جای خود را به خیابان های وسیع و مسطح داده است. این بزرگراه بسیار جالب و زیباست و در تمام طول سال و از صبح زود تا شب فعال و پر جنب و جوش است و شاهراه اصلی مابین مرکز شهر و حومه شهر می باشد.

برای شهر بوستون مدلی طراحی شده که بوستون را پس از تخریب بزرگراه اصلی نشان می دهد. بزرگراه می تواند جایگزین فضاهای سبز از قبیل پارک و موسساتی مانند موزه ها و مراکز دیدنی شود. با اجرای این پروژه پیاده رویی در کنار رودخانه هم درست می شود که مردم می توانند در ساحل رودخانه ای که از وسط بوستون عبور می کند، قدم بزنند.

تا 30 سال پیش محوطه کناره رودخانه کاملا راکد و ناپویا بوده است. ماهی گیری دیگر در آنجا رواج نداشت، قایق ها و کشتی های کنار رودخانه ناپدید شدند، اسکله تخریب شد ولی اکنون شهرداری بوستون در همین ناحیه راکد، صنعت توریست را راه اندازی کرده ایم، در حدود 20 تا 30 قایق توریستی در اینجا فعال است که مردم را از غرب رودخانه به شرق رودخانه می برد. لازم نیست مردم برای ورود به شهر اتومبیل هایشان را با خود به مرکز شهر که پر ترافیک است ببرند بلکه می توانند اتومبیلشان را در خارج از شهر پارک کنند و با استفاده از قایق های سریع السیر از طریق رودخانه خود را به مرکز شهر برسانند و بدین وسیله در وقتشان هم صرفه جویی خواهد شد.

یکی دیگر از بخش های مهم شهر محله "تیاتر" که یک محله شلوغ و پرازدحام و فعال می باشد است. ساختمانهای قرن نوزدهم بسیار مهم و دارای ارزش هستند. در بوستون از این نوع ساختمان ها به وفور یافت می شود و کارشناسان شهر ملبورن برنامه های مرمتی_حفاظتی پویایی برای آن در نظر دارند تا پاسخی در برابر تخریبات نابجایی که در سال 1980 صورت گرفته، باشد بدین منظور این مناطق به عنوان مناطق دیدنی و حفاظت شده مرزبندی و محصور شدند. قوانین شهرسازی و معماری بسیار جدی و سختگیرانه ای برای بساز و بفروش ها و افرادی که در صدد توسعه شهری و معماری هستند، وضع شد. یکی از کارشناسان شهری می گوید: "هدف ما از این کارها این بوده است که بوستون را به شهری منسجم، قابل تصور و بدون ابهام تبدیل کنیم تا مردم از قدم زدن در آن لذت ببرند."

طی یک برنامه توسعه ای در رابطه با مرکز شهر که "تحقیقات دستگیره" نام گرفت، نقشه ای از مرکز شهر تهیه کردند که در آن هر نقطه قرمز را سمبل یک "دستگیره در" نامیدند. این نقاط قرمز بیان گر مناطق فعال از یک خیابان اصلی است. اما این نقشه نشان می دهد که در بعضی از نقاط تنها تعداد معدودی نقطه قرمز وجود دارد مانند ساختمان مرکزی دولت که در این محل تنها ساختمان های بلند وجود دارد و فقط یک یا دو نطقه قرمز در آن دیده می شود. با این تفاسیر تفاوت میان نقاط فعال از نظر تجاری و نقاط غیر فعال به وضوح مشخص می شود. در خیابان هایی که تعداد نقاط قرمز در آنها زیاد است خیابان های فعالی هستند و همیشه شلوغ و پر از مردم است و خیابان هایی که نقاط قرمز بر روی آنها کم است راس وسعت 5 عصر خالی از جمعیت است. این مساله برای شهر ها و جوامع بین واقعا مشقت بار است چرا که باید طراحی شهری به نحوی باشد که جمعیت در تمام ساعات شبانه روز به طور مساوی در تمام خیابان ها توزیع شود نه اینکه در ساعتی از شبانه روز خیابانی دچار ازدحام جمعیت و سختی عبور و مرور باشد در حالیکه خیابانی دیگر کاملا خالی از جمعیت باشد

پروژه "رویز وارف" یکی دیگر از گام های اساسی و کلیدی در شهرسازی بوستون بود. این پروژه در سال 1990 تکمیل شد و در رابطه با اراضی و ساختمان سازی در حاشیه رودخانه ای که از میان شهر عبور می کرد، بود. این اولین پروژه چند منظوره در بوستون بود. در واقع تمامی پروژه هایی که پیش از آن در بوستون راه اندازی شده بود فقط یک هدف را دنبال می کردند و برای یک هدف و مورد استعمال خاص در نظر گرفته شده بودند، مانند :ساختن یک اداره در یک مکان خاص و یا ساختن یک ساختمان در جایی دیگر و یا ساختن یک مرکز تجاری که همه مشخص بود به چه منظوری از آنها استفاده می شود. پروژه "رویز وارف" از این نظر که یک پروژه چند منظوره در رابطه با اراضی ساحلی رودخانه بود بسیار جالب و شگفت انگیز می بوده است.

بخش مرکزی و جنوبی بوستون در گذشته(سمت راست) و حال(سمت چپ)

کارشناسان شهری طی این پروزه زمین های حاشیه رودخانه ها را تفکیک کرده و هر قسمت را به فروش رساندند. آنها به صاحبان اراضی گفتند که می بایست در این زمین ها هتل، آپارتمان و یا مراکز اداری _با رعایت صول ساختمان سازی_ بسازید، همه منازل اطراف رودخانه تخریب شده و به مکان های تفریحی عمومی تبدیل شدند. هم اکنون پارک ها و پیاده رو های زیبایی در محوطه حاشیه رودخانه ساخته شده که مردم به تفریح و قدم زدن در آنها می پردازند. این پروژه انجام گرفت و بسیار موفق بود.

این پروژه هم یکی دیگر از پروژه های کوچک اما موفق بود که همه گستره شهر را در بر نمی گرفت و با اهداف و قواعد خاص اجراشد. در واقع تمامی پروژه های کوچک اما موثر معماران و شهرسازان مستعد بود که وقتی در کنا هم قرار گفتند توانستند شهر را به صورتی که امروزه می بینیم در آورد.

یکی دیگر از این پروژه های کوچک که بسیار هم موفق بود، پروژه ساخت پارکینگ دو یا سه طبقه بود که به جای گاراژ پارکینگ تاریک و وحشتناکی که در دهه 50 ساخته شده بود، بنا شد. مهندسین این گاراژ را خریداری کردند و سپس آن را تخریب کردند. به اندازه پنج طبقه زیر زمین را حفر کردند و یک پارکینگ پنج طبقه زیر زمینی ساختند. روی آن یک پارک و یک مرکز تفریحی و یک رستوران کوچک ساختند.

بنابراین با کمک معماران و مهندسین ناظر یک پارک کوچک حدودا 90 متری را بروی بخش بالایی پارکینگ بنا شد که در نوع خود یک پروژه موفق محسوب می شد. در این پارک درختان زیبا و بزرگی ساخته شد و در کنار آن یک کافی شاپ کوچک ساخته شد که در آن روزنامه فروخته می شد و زمین های اطراف آن چمن کاری شد. بدین ترتیب ناحیه کوچک و در عین حال زیبایی در میان ساختمان های بلند اداری منظره جذابی را به شهر بخشیده است مردم می توانند لحظاتی را فارغ از کار و مشغله در این پارک، رستوران و کافی شاپ سپری کنند.

این پارک همیشه شلوغ و پر رفت و آمد است چرا که مساحت آن کم است و در منطقه پر ازدحام شهر ساخته شده است. این پروژه سومین درسی بود که آموختیم و آن این بود که به جای پروژه های گسترده، نسنجیده، وقت گیر و پر هزینه زمان را صرف پروژه های کوچک اما جالب، خلاق، مستحکم و اصولی کنیم.

یکی از مهندسین پیشگام در این عرصه می گوید: "هیچگاه یک پروژه عظیم را با تفکر نا چیز طراحی و اجرا نکنید."

اگر چه پروژه شاهراه مرکزی شهر یک پروژه بسیار سنگین و عظیم بود ولی کارشناسان و مهندسین بسیاری در مورد چگونگی احیا و آبادسازی اراضی تفکر و با یکدیگر مشورت کردند. .ولی باید اذعان کرد که واقعا مشکل است که از نو یک شهر را دوباره به طور منسجم و همبافت با ساخت پارک ها و فضای سبز بازسازی کرد. طی این پروژه می بایست در بوستون با تمسک به سبک ها و شیوه های نوین معماری پارک ها، موزه ها و امکانات رفاهی_تفریحی جدید احداث کرد. اما تمامی این ساحتمان ها باید کوچک و در اندازه ساختمان های حاشیه رودخانه باشند. در واقع احتیاجات و ملزومات قدیمی و جدید را باید در هم آمیخت.

این پروژه به نیمه رسیده است. چهار سال بر روی آن کار شده است و چهار سال دیگر تا اتمام پروژه زمان لازم است. تا کنون هیچ کدام از نماهای بیرونی گشوده نشده است. شاهراه اصلی شهر-سنترال آرتری- هنوز برقرار است. در زیر سطح زمین تونلی که در حال ساخت است مانند یک شهر کامل ساخته شده از آهن و پولاد است که در زیرزمین ساحته شده باشد. چندین پل عظیم در این تونل طراحی شده که از حجم ترافیک راه خروجی تونل می کاهد. در هر حال باید گفت که آخرین پیشرفت های روز در ساخت این تونل اعمال شده است.

خیابان های بوستون در گذشته(سمت راست) و حال(سمت چپ)

کارشناسان شهری بوستون بر این عقیده اند که خیلی خوش شانس بوده اند که تجربه بیست سال گذشته را در چنته دارند و با توجه به آن دریافتند که بوستون از نظر ساختار شهری چگونه است و چگونه می بایست طراحی شود.

بنابراین زمانی که تصمیم به طراحی پروژه حاشیه رودخانه و همچنین اسکله گرفتند توانستند به خوبی از عهده آن بر آیند.

ناحیه کنار دریا که چند صد هکتار مساحت دارد قبلا یک محوطه خالی و متروکه بوده است که اکنون در آن پارکینگ ساخته شده است. در این بندرگاه ده هزار نفر مشغول به کار هستند. از این ناحیه وسیع تنها 300 آکر (هر آکر معادل 4047 متر مربع است) آن به اسکله تجاری و اقتصادی تعلق دارد. یک شرکت ساختمان سازی از نیویورک مسوولیت این پروژه را بر عهده گرفت این شرکت تاکنون چندین پروزه اسکله سازی را در سراسر جهان با موفقیت به انجام رسانده است. اگر چه کارشناسان شهری بوستون هم در این طرح فوق العاده مشارکت دارند.

اولین گام ساخت سالن مرکزی اجلاس و کنگره ها در حاشیه کنار دریا بود. در بوستون کنگره ها و گردهمایی های بزرگ و متعددی برگزار می گردد و مردان و زنان و کودکان بسیاری در این کنگره ها شرکت به هم می رسانند. چرا که این شهر اماکن بسیاری برای دیدن دارند. تلاش های بسیار صورت گرفته است تا بازدید کنندگان در مواقعی که در اجلاس نیستند هم به طریقی سرگرم شوند. سالن مرکزی اجلاس هم اکنون در حال ساخت است. این پروژه 800 میلیون دلار هزینه در بر دارد و کا راجرایی آن دو سال به طول خواهد انجامید.

شهرسازان و معماران بوستون به چشم انداز آینده بوستون بسیار امیدوارند اما این عقیده را دارند که اگر این پروژه ها را 20 سال قبل انجام می دادند امکان موفقیت آن بسیار کمتر بود چرا که آنها در طول بیست سال تجربه، پختگی و کارکشتگی لازم را به دست آورده اند.

طی پروژه دیگری شهرسازان در صددند تا بوستون را به همان صورت قدیمی اش برگردانند. البته معتقدند که این امر صد در صد میسر نمی شود اما ایده کلی این است که یک شهر باید مشخصه های قدیمی خود را حتی در ساخت نوین و مدرن شهر داشته باشد و نباید از اصل فاصله گرفت. در اینجا باید متذکر شد که در تمام شهر ها اشکالاتی از نظر ساختمان سازی و شهرسازی وجود داشته است و باید این اشکالات ابتدا برطرف شود اما دراین جا آنچه ضروری است این است که نقوص و اشکالات را پیدا کرده و آنها را مرمت و تصحیح کرد. بنابراین می بایست تمام تلاش خودرا به کار بست و از همه تجربیاتی گذشته استفاده کرد.

مهندسین معتقدند که برای اتمام اولین پروژه 300 آکری (هر آکر 4047 متر مربع می باشد) 30 تا 40 سال زمان نیاز دارند.

یکی از مشکلات شهری طی 10 سال اخیر این بوده که از ساعت 5 عصر تعدادی از خیابان هایی که در آنها تنها ادارت وجود دارند کاملا خالی از جمعیت می شوند و خیابان هایی که دارای موقعیت تجاری هستند بسیار شلوغ و پر ازدحام می شدند و در واقع در بوستون تجارت شبانه رایج شده است. به همین دلیل است که به تدریج ادارات به موسسات تجاری که کارشان تامین مواد اولیه رستورانها، کافه ها و اماکن تفریحی بود تبدیل می شوند. بدین ترتیب بدون اعمال اجبار و هیچگونه تلاش مضاعفی این خیابان ها که از ساعت 5 عصر به بعد خلوت و خالی از جمعیت می شدند رونق گرفته اند و به مکان های پر جنب و جوش تبدیل شده اند.

همگونی ساختمان های قدیمی و نوساز در بوستون

فروش قطعه قطعه اراضی در هر شهر جهان لازم و ضروری است. بعنوان مثال یک خانواده که یکی از هتلداران عمده شیکاگو بودند و به بوستون مهاجرت کرده اند با خرید این اراضی در آن سه ساختمان مسکونی، دو هتل بزرگ و سه ساختمان اداری بنا کردند. همین فضاهای خالی و بیتوته بیرون شهر بود که پس از فروش آنها به مردم و بدون اینکه دولت هزینه هایی را متحمل شود به اماکن آباد، سبز و قابل سکونت شهری مبدل شدند.

ساختمان هایی که در این ناحیه ساخته شده کمی از نظر ارتفاع کمتر و کم جمعیت تر از محله "فایننشال" است اما هنوز هم برای اینکه به جذابیت و سرزندگی آن کمک شود می بایست ساختمان ها کم ارتفاع تر و محله کم جمعیت تر باشد. کارشناسان می خواهند فضای اطراف دریا را طوری طراحی کنند که یک مجموعه چند منظوره کاری، تفریحی و مسکونی بنا شود.

تمام مثال ها و نمونه های طراحی های زیبای شهری به بوستون باز نمی گردد بلکه بعنوان مثال می توان از پارک شهر "بتری" در نیویورک به عنوان یکی از فضاهای سبز بسیاز زیبا و دیدنی نام برد و یک اثر زیبای محوطه سازی معماری محسوب می شود. در تابستان تعداد کثیری از مردم در کنار آب می نشینند و اوقات فراغت را سپری می کنند. در زمستان پارک سیمای شهر را به خود می گیرد و تنها تفاوت آن در داشتن انبوهی از درختان و تخته سنگ های بزرگ در وسط آن است. این پارک می تواند گویای مفهوم کامل و جذابی از شهرسازی باشد.

نیروی فعال یکی از ارکان اساسی فروشگاه های خیابان های مرکزی شهر می باشد و مرکز شهر در تمام طول روز شلوغ و مملو از جمعیت است. در همان پروژه "دستگیره" که قبلا بدان اشاره شد حدود 50 "دستگیره در" که نشانه نقاط فعال شهر است در مرکز شهر دیده می شود. شهرداری بوستون در صدد است تا شهر را طوری طراحی کند که در آینده حاشیه شهر و مناطق ساحلی هم به همین صورت همیشه سرزنده و پرجنب و جوش باشد.

در اینجا به 10 اصل که از ملزومات داشتن مرکز شهری موفق و منظم است اشاره می کنیم. این اصول در همه نقاط دنیا یکسان است. البته هر شهری می بایست با توجه به مشخصه های منحصر بفرد شهری خود این اصول را رعایت کرده و به راهکارهای خاص شهر مربوطه برسد.

1-در مورد مناظر بدیع، جلب توجه کننده و فراگیر که با پشتوانه های مالی هنگفت خلق می شوند محتاطانه عمل کنید. چرا که بهترین شهر های دنیا هر روز ببیشتر و بیشتر بخش ها و قسمت های آشنا و خاص خود را به معرض دیدی عموم می گذارند.

2-خصوصیات منحصر بفرد شهر خود را بشناسید و از آنها بهره برداری کنید.

3-در حفاظت و مرمت از اماکن باستانی و تاریخی شهر دقت و پشتکار لازم را به کار ببندید.

4-سعی کنید اشتباهات گذشته را اصلاح کرده و هم زمان با توسعه های نوین شهری به احیای مواردی که از پیش ساخته شده پرداخته شود.

5-از ساخت پیاده روهایی که از سطح خیابان بالاتر و یا پایین تر هستند ممانعت به عمل آورید.

6-شهرک های چند منظوره و منسجم را با توجه به ساخت پیاده رو ها و پارکینگ های زیرزمینی بسازید باید ساختار پارکینگ طوری باشد که درب ورودی گاراژ از داخل خیابان باشد. جایگاه مغازه ها و پاساژها در حومه شهر است نه داخل شهر.

7-در حاشیه خیابان ها، گردشگاه ها و پارک های کوچک و یا متوسط بسازید. مراکز خرید نباید زیاد نزدیک و چسبیده به محل های مسکونی باشد همچنین مراکز خرید زیاد هم نباید پرت، دورافتاده و راکد باشند.

8-طراحی و ساخت ساختمان های جدید طور باشد که به ساختمان هایی که از قبل ساخته شده شبیه باشد و ساختمان های قدیمی و جدید با هم سازگار و هم گون باشند. _منظور این نیست که بطور کامل از ساختمان های قدیمی تقلید شود_ بدین منظور می بایست از معماران کارآمد، معمارین محوطه ساز، شهرسازان و بساز و بفروش ها برای انجام این پرژه بهره گرفت. تکمیل این پروژه مدت های مدیدی به طول خواهد انجامید، البته این مطلب نباید در عموم ایجاد استرس کند چرا که ساختمان هایی که ساخته می شود و طرح هایی که احداث می شود تا حداقل یک قرن باقی خواهد ماند پس باید در انجام آن نهایت دقت را به عمل آورد.

9-تا آنجایی که امکان دارد در فستیوال ها و جشنواره های داخلی و خارجی شرکت کنید.

10-اگر در شهر شما از مرکز شهر رودخانه ای عبور می کند باید کناره رودخانه طوری طراحی شود که به مکانی عمومی و تفریحی مبدل گردد.