آسمان گریست!!
                                                                        -------------------
                     روزی برای حادثه ای آسمان گریست!          بر ماتمی بزرگ  ،   بهار  و  خزان گریست!
تقدیر گو نوشته  خط از خون واشتعال          کز شعله و شراره ، زمین  و زمان گریست!
یک کاروان زعشق و  پرازنغمه وفا         در ناله  درای  و  نی ساربان  گــــریست!
می رفت و می بریدزمان را به اقتضا            بر  بال سرخ ثانیه ها   بادبان  گــــــریست!
سالاری  از ســلاله ی سیمای آفتاب           بر سوز و ساز و ضایعه ی بی امان  گریست!
زین بادزردوسرخ که بربوستان وزید           میراب  و کشته زار و گل و باغبان گریست!
بس گل جدا زشاخه و  افتاده برزمین!         بس غنچه ها که مضطرب ازبوستان گریست!
آنجا  میان واقعه ای   در  تب عطش           نیلوفر و شقایق  و سرو چمان  گــــــریست!
مهمانیش  به محفل تاریخ   برده بود!          بر  احترام  و عاطفه ی میزبان گـــــریست!
گویا کسی به حجم غمش اعتنا نکرد !           آن  کودکی  که  در گذر کاروان گــــریست!
مشرف به آب وتشنگیش بیحساب بود          بر موج آب   و  حرکت رود روان گریست!
آتش فشان زداغ غمش شعله می کشد!           آن مادری  که غمزده  در لامکان گریست
منظومه ای که مهروقمردرمیانه داشت         پرتو فشان   به   تیرگی کهکشان  گریست!
آتش به سینه می زند   این داغ کربلا           (بیگی) به جای گفتن شرح وبیان گریست!
اکبر علی بیکی
یزد1385
یزدفردا
  • نویسنده : یزد فردا
  • منبع خبر : خبرگزاری فردا