محمدعلی فیاض‌بخش: همان‌ مقدار که استرس‌زایی و وحشت‌افزایی برای کودکان در موقعیت جنگ و نیز حوادث طبیعی نارواست، ایجاد فضای گلخانه‌ای در این شرایط نیز ناسنجیده است. فضای گلخانه، یعنی واقعیات میدان، اعمّ از دیداری و شنیداری را با تفسیرهای فانتزی یا دورنگاه‌داشتن‌مطلق بچه‌ها از اخبارِ ناگزیر، دستکاری کنیم و آنان را در سردرگمی مضاعف بیفکنیم و مشهودات و محسوسات‌ را در رنگ و لعاب‌های غیرواقعی و بعضاً دروغ نمایش دهیم.

آری! 

-می‌توانیم حسّاسیّت و کنجکاوی‌های بزرگسالانه در پیگیری خط‌به‌خط اخبار را کاهش دهیم و خود، عامل تنش‌افزایی نباشیم؛

-می‌توانیم در نقل اخبار، سنجیده و گزیده سخن کنیم و خود را به روایتگری موبه‌موی وقایع مقیّد نکنیم؛ (سهل‌است که غیرواقعی‌بودن بسیاری از اخبار، بزرگ‌ترها را هم فریب می‌دهد و به هراس بی‌جا می‌افکند)؛

-می‌توانیم با رعایت دستورالعمل‌های ساده و نه هیجان‌ساز، خودِ بچه‌ها را مسئول آرامش‌بخشیِ خودشان کنیم؛ مانند کارسپاری‌های خانگی، سرگرمی‌های شادی‌آور؛ به خصوص مسئولیت‌سپاری به کودکانِ بزرگ‌تر در مورد خردسالان؛

-می‌توانیم بچه‌ها را در این بحبوحه‌ها با شرکت‌دادن در نماز و دعا و نجواگریِ خودمان، به نیروی برتر و خدای چاره‌ساز توجه دهیم و بدون آن‌که در این زمینه زیاده‌روی کنیم، آرامش‌بخشیِ یاد خدا و امیدبستن به کمک‌خواهی از او را از هم‌اینک به فرزندانمان تلقین کنیم.

آن‌چه ذکر آمد، برای کسانی بود که ناچار به حضور در موقعیت‌ها و شهرهایی هستند که مستقیماً در معرض آسیب بالقوه یا بالفعل اند. در مورد کودکانی که از این موقعیت‌ها فاصله‌ی چشمگیر دارند، یا به هر دلیلی درگیر مستقیم آثار و عوارض نیستند، البته بی‌خبری محض هم سنجیده و مصلحت نیست. 

همه‌ی کودکان این مرز و بوم، دور و نزدیکِ آثار و عوارض ترکش‌ها، در یک همدلی آشکار ناشی از آگاهی‌های آرامش‌بخش، باید هم در جریان کلّیِ حوادث قرار گیرند، هم با کودکان و هم‌نوعان خود که درگیر آثار و آوار هستند هم‌دلی کنند.

کودکان ما هم بخشی واقعی از زندگی ما هستند.

• نویسنده : یزدفردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا