طبق قانون «غیر ممکن وجود ندارد»، این گفته‌ خانم نماینده هم امکان‌پذیر است. احتمالاً افرادی که پیش از این با یک میلیون تومان توانسته بودند شغلی ایجاد کنند، صاحبان یکی از این چهارصد میلیون خانه می‌شوند.

 ما در مملکتی زندگی می‌کنیم که پر از امکانات جذاب بالقوه است. امکان وجود کلی خانه، کلی شغل، رفاه و آسایش فراوان، امید زیاد، خودروهای استاندارد، هوای سالم و…

اگر می‌توانستیم دراحتمالات مسئولان زندگی کنیم الان در مرفه‌ترین کشور دنیا حضور داشتیم. هر روز صبح به همسایه‌ی بغلی‌مان که آن هم  ازخانه‌ای تک طبقه خارج می‌شد سلام می‌گفتیم، با هم از کنار پیاده‌رویی که هیچ‌کدام از سنگ‌فرش‌هایش دچار شکستگی نشده و آب باران شتک نمی‌زند به صورت آدم، رد می‌شدیم.

در پارک کنار خانه‌های تک طبقه، که اندازه‌ی یک زمین فوتبال است ورزش صبحگاهی انجام می‌دادیم و هوای پاک را وارد ریه‌های‌مان می‌کردیم. بعد از خداحافظی با آن یکی  همسایه‌ بغلی، وارد خانه می‌شیدیم و صبحانه‌ای متشکل از شیر، خامه، پنیر و انواع لبنیات فوق ارزان، را میل می‌کردیم. بعد هم سر کار می‌رفتیم و هر وقت از شغل‌‌مان خسته می‌شدیم عوضش می‌کردیم و با یک میلیون تومان شغلی جدید می‌خریدیم.

کیفیت زندگی طوری بالا بود که نمودار امید به زندگی سقف صفحه را شکافته و با سرعت در حال رسیدن به اوج بود، طوری که نود درصد مردم زیریک قرن، خیال مردن نداشتند و همگی پس از صد سال تازه خود را میان‌سال می‌دیدند.

مسئولان هر روز یک احتمال جدیدتر به سبد احتمالات مردم اضافه می‌کردند، و زندگی پر از احتمالات جذاب و شیرین بود. حتی می‌شد سفر به ماه و مریخ را هم جزو دسترسی‌های آسان آورد.

می‌شد بدون نگرانی از قسط و وام و بدهی به سفرهای نه‌تنها برون شهری و برون کشوری، بلکه برون زمینی فکر کرد. زندگی بر مدار لذت می‌چرخید، نه ذلت و سختی. مردم می‌فهمیدند صبحشان کی و چطور شب می‌شود. شب‌ها با صدای جیرجیرک‌ها به خواب می‌رفتند، نه جیک جیک گنجشک‌هایی که خبر می‌دهند یک شب دیگر هم نتوانستند بخوابند.

کاش می‌شد دنیای احتمالات مسئولان را پیدا کرد و حتی شده برای چند دقیقه در آن زندگی کرد.

راضیه حسینی

• نویسنده : یزدفردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا