به بهانه اردیبهشت تئاتر ایران

محمود عالیشوندی

مدیر کل فرهنگ وارشاد اسلامی استان یزد

همیشه دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد! جایی نزدیک نزدیک یک سالن اجرای نمایش ، برای رفتن به تئاتر و تماشای کهن ترین الگوی انتقال پیام ، چرا کسی منتظرم باشد؟ زیرا به دیدن تلاش عاشقانی می روم که برای بهتر دیده شدن هنر نمایشی با یکدیگر همداستان شده تا روایتی خلق نمایند ، پس چندان شرط انصاف نیست که تئاتر را به تنهایی به نظاره بنشینم ، چرا تئاتر ؟! ارزش هر هنر ، به رازهایی است که درون آن نهفته است و همچنین سختی هایی که هنرمند به عشق مردم متحمل می شود تا خدمتی به مخاطب خود نماید و از این منظر هنر تئاتر یکی از پررمز و رازترین و سخت ترین هنرها است .
این سوال پیش می آید که چرا تئاتر سخت ترین است ؟ به درستی می توان گفت که کشتی ها در ساحل و بنادر از امنیت کافی برخوردارند اما می دانیم کشتی ها برای این ساخته نمی شوند ، تئاتر مانند کشتی در اقیانوس پرتلاطم جامعه به حرکت در می آید ، مخاطرات بسیار زیادی را پشت سر می گذارد ، تقریبا می توان گفت که با کمترین امکانات تمامی هستی خود را در اختیار بیننده قرار می دهد و تماشاچی را پایاپای خود به صحنه تئاتر و بهتر می توان گفت صحنه زندگی می کشاند.
پس کار بس دشوار است که از هر کسی بر نمی آید جز هنرمند عاشق !
چرا هنرمند تئاتر عاشق است ؟ در اغلب جوامع می توان گفت که بیشتر افراد می خواهند فرد مهمی باشند ولی کمتر کسی است که بخواهند انسان موثر و مفیدی باشد.
اما هنرمند عاشق تئاتر در تمامی شرایط سخت محیطی و با تلاش خستگی ناپذیر سعی در مفید بودن دارد چرا که می خواهد به بهترین وجه مخاطب خود را برای لحظاتی هم که شده در دنیای دیگر با واقعیت و یا لحظه های ناب آشنا کند و کدام دلیل برای عاشق بودن محکمتر از موثر و مفید بودن و این به درستی جای تبریک دارد! به چه بهانه ای ؟ بهانه نمی خواهد ولی برای خالی نبودن عریضه به بهانه روز خوب تئاتر به بهانه اردیبهشت تئاتر ، به عنوان عضو کوچکی از این خانواده این روز را به خانواده بزرگ تئاتری تبریک می گویم و دوست دارم باز هم کسی جایی منتظرم باشد.