مریم وزیری , دانشجوی فوق لیسانس علوم ارتباطات اجتماعی: ما برای نشان دادن احساسمان در دنیای مجازی, در کمترین زمان و ساده ترین شکل از آیکون ها استفاده میکنیم و چون بعضی محیط ها مثل فیس بوک یا گوگل پلاس این آیکون ها را در اختیارمان قرار نداده اند, خودمان به وسیله ی حروف و علائم کیبورد (صفحه کلید) خلقشان میکنیم. حتی گاهی اوقات اینکار برایمان ساده تر از باز کردن جعبه ی علامت ها و جستجوی نشانه ی مورد نظر است!

این نوع ابراز احساسات ما را بیشتر با شخصیت طرف مقابل آشنا میکند. مثلا کسانی هستند که اصولا از هیچ گونه علامتی استفاده نمیکنند. آنها یا با محیط نا آشنایند یا ناسازگار و خلاصه احساس غریبی میکنند. شاید هم درون گرا و محفظه کار باشند. اما عدم استفاده از آیکون ها, لحن جمله ی همراهش را مشخص نمیکند و این, ممکن است سوء تفاهم در دریافت معنی را موجب شود.

همینطور دوستانی که تقریبا همیشه و به طوری اغراق آمیز از این علامات استفاده میکنند. آنها اوج احساسات خود را نشان میدهند و نا آرامی شان را.

اصولا این علامت ها به دو صورت خلق میشوند: با چشم و بینی و دهان, یا فقط چشم و دهان. بعضیهامان برای آیکون دماغ نمیگذاریم!

از لحاظ ارتباطی, نوع بیان صمیمانه تر وقتی هست که آیکون بینی ندارد. چون بینی با یک خط راست خلق میشود, انضباط و رسمی بودن را یاد آوری میکند. (میتواند از طرفی نشان دهنده ی کاراکتر شخص هم باشد. یعنی این شخص کلا در روابطش تابع نظم خاصی ست.)

اما آیکونی که فقط چشم دارد و دهان, در هر صورت مدورهست و احساس بیشتری در آن جریان دارد. بنابرین احساس رفیقانه تری را انتقال میدهد. (از طرفی میتواند نشان دهنده ی بیحوصلگی یا دستپاچگی هم باشد.)

پی نوشت: خبرگزاری تابناک24/12/89 : علي مهرامي - مسؤول روابط عمومي گروه واژه‌گزيني فرهنگستان زبان و ادب فارسي - در گفت‌وگو با ايسنا، آخرین واژه های تصویب شده در این گروه را اعلام کرد. از جمله به جای «آيكون» از واژه «نقشك» یاد شد.

• نویسنده : یزد فردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا