سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده است و در این راستا قصیده "

.در ستایش بکتاش بیگ حکمران کرمان:

از آنــرو شــد بــه آبــادی بــدل ویــرانــی کــرمــان/

کـه دارد بــانـیـی چــون عـدل نـواب ولـی ســلـطــان

" را در ادامه می خوانید: روحش شاد

در ستایش بکتاش بیگ حکمران کرمان

از آنــرو شــد بــه آبــادی بــدل ویــرانــی کــرمــان	کـه دارد بــانـیـی چــون عـدل نـواب ولـی ســلـطــان
ز بـرج عـدلـش ار خـورشـیـد بـر بــاغ جـهـان تـابـد	بــه بـــازار آورد گــل بـــاغــبـــان در بــهــمــن و آبــان
فــتــاده گــرگ را بــا مــیــش در ایــام او وصــلــت	صــدای نــغــمــه ســور اســت و آواز نــی چـــوپـــان
مـیـان بــچــه شــیـر و گـوزن اســت آنـقـدر الـفـت	کـه بـی هـم مـادران را شـیر نـسـتـانـنـد از پـسـتـان
بــه راه ره زنـان سـدی کـشـیـده تــیـغ انـصـافـش	کــه نـتــوانـد زدن راه کــســی غــارتــگـر شــیـطــان
صـبــا را گـر بــیـامـوزنـد مـحـکـم کـاری حــفـظـش	بــدارد مــوج را بــر آب چــون آجــیــده بــر ســوهــان
نـمـوداری پــدیـد آورد گــیـتــی از دل و طــبــعــش	یکـی شـد مـعـنی مـعـدن یکـی شـد صـورت عـمـان
مـگـر بــا جـود او انـداخـت دریـا پــنـجـه در پــنـجـه	وگـرنـه پـوسـت از بــهـر چـه رفـت از پـنـجـه مـرجـان
بـود مزدور دسـت بـا ذلش خـورشـید از این معنی	کـه در مـی پــرورد در بــحــر و زر مـی آکـنـد در کــان
بــه جــرم چــیــن ابــرویـی زنــد مــریــخ را گــردن	در آن ایــوان کـــه دارد قـــهــرمـــان قـــهــر او دیــوان
قـبــایـی کـش بـریـد ایـزد بـه قـد عـهـد اقـبــالـش	ازل آراســتــش جــیــب و ابـــد مــی دوزدش دامــان
زهــی قــدر تــرا بــالــای اخــتــر دامــن خــیــمــه	زهـی رای تــو را خــورشــیـد انـور شــمــســه ایـوان
اگـر خـورشـید رایت دانـه را نـشـو و نـمـا بـخـشـد	شـود بــر خــوشـه پــرویـن زمـیـن کـشــتــه دهـقـان
ضـــمــیــرت گــر بـــر افــروزد چـــراغ مــردم دیــده	نــمــانــد در فــروغ روی او از خــویـشــتــن پــنــهــان
دل خصمت که نگشاید، شدی گر فی المثل آهن	تــقـاضـای سـرشـتــش ســاخــتــی قـفـل در زنـدان
خـدنگ قهر پـرکش کرده و شـمشـیر کین بـسـتـه	چــو خـصـم واژگـون بــخــت تــو آیـد بــر سـر مـیـدان
بــه انـداز مـیـانـش تــیـغ بــگــشــایـد نـیـام ازهـم	بـه قـصـد جـانش از سـوفـار سـر بـیرون کـنـد پـیکـان
در آن مـیدان کـه صـف بـنـدنـد گـردان دغـا پـیشـه	اجـل از جـا جـهاند رخـش و پـیش صـف دهد جـولـان
شـود روی زمین از مرد همـچـون عـرصـه محـشـر	بــود ســطـح هـوا از گـرد هـمـچــون نـامـه عـصــیـان
چـنان گـردی کـز آن گر مایه بـاشـد شـام دوران را	نــیـارد بــرد روز وصــل ظــلــمــت از شــب هــجــران
ز بـس نـوک سـنـان سـرکـشـان بـر چـرخ پـیـونـدد	نـمـانـد در مـیـان اخـتــران یـک چــشـم بــی مـژگـان
زند سد نیش بـر یک جای سد چوبـین بـدن افعی	نهد از طـوق بـر یک حـلـق اسـد ابـریشـمین ثـعـبـان
بـه بـالـا رفـتـن و زیـر آمـدن شـمـشـیر بـشـکـافـد	هـم از شـیر فـلـک سـینـه هم از گـاو زمـین کـوهـان
هــمــه روی هــوا را نــیـزه خــونــیـن فــرو گــیــرد	ز بــس کـز تـیـغ شـیـران را زنـد خـون از رگ شـریـان
گـر اســبــان ســبــکـرو را نـبــاشـد در هـوا پــویـه	زمـیـن در آب گـم گـردد ز ثــقـل جــوشـن و خـفـتــان
جــهـانـی از زمـیـن آن بــادپــای بــرق سـرعـت را	کـه بـرق و بـاد را پـیشـی دهـد در پـویه سـد مـیدان
ز خـاکـش مـایـه هـر چــار عـنـصـر در سـکـون امـا	شـود آتـش بـه هـنـگـام شـتـابــش اصـل چـار ارکـان
خـلاف مذهب جـمهور اگر شـخـصـی سـخـن راند	عـــدو را از شـــمــار گــام او ثـــابـــت کــنــد پـــایــان
اگــر بــاشــد بــر اجــزای زمــانــش راه آمــد شــد	خــبـــر ز انــجــام کــار آوردنــش کــاری بـــود آســان
بــه پــای او اگــر آفــاق پــیـمــایـد عــجــب نـبــود	به شرق و غرب اگر حاضر شود یک شخص دریک آن
کـنـد کـاری کـه وقـتـی کـشـتـی نوح نـبـی کـرده	چـو در صـحـرای کین از خـون دشـمن سـرکند تـوفان
نشـان دسـت و پـای او بـه وقـت حـمـلـه دشـمن	یــــکــــی در اول ایــــران یـــکــــی در آخــــر تــــوران
بــرآری از نـیـام قـهـر شــمـشــیـری کـه در آتــش	بـرآرد غـسـل هـر جـان کـز لـبــاس تـن شـود عـریـان
ز آبــش قــطــره ای گــر در زلــال زنـدگــی افــتــد	سـرا پــا زخـم گـیـرد مـاهـی انـدر چــشـمـه حـیـوان
بـه هر جـانب کـه آری حـمله بـگـریزد سـراسـیمه	ز سـویی جـان بـی پـیـکـر ز سـویی پـیکـر بـی جـان
هـژبــر تــیـغ زن ضــیـغــم شــکــار اژدهـا حــمـلـه	که بـر شیر از تـب خوفش بـود هر شب شب هجران
ز یک سـو از تـو غـوغـای قـیـامـت و ز دگـر جـانـب	جــهـان پــرشـور و مـحــشـر از نـهـیـب ســرور دوران
جــان مـکــرمـت بــگــتــاش بــیـگ عــادل بــه اذل	که ذاتـش مصدر عدل است و جـانش مظهر احـسان
چـو بـگـشـاید خـدنـگ قـهر و رانـد تـیغ کـین گـردد	از این یک رخـنه اندر سنگ وزان یک رخـنه در سندان
در آن ایـوان کـه بــاشـد قـابــض ارواح بــر مـسـنـد	کــمــان او بـــود حـــاجـــب ســنــان او بـــود دربـــان
حــســام قــهـر او را مـرگ روز کــیـن بــگـنـجــانـد	جـهـان انـدر جـهـان جـان در مـیـان قـبـضـه و یـلـمـان
چــو راه کـهـکـشــان گـیـرد دخــان آتــش قـهـرش	سـحـابـی گـسـتـرد در بــحـر کـش اخـگـر بـود بــاران
نمـی آینـد بـی هم بـر سـر کـین بـسـتـه پـنداری	ســر شـمـشـیـر او بــا پــای مـرگ نـاگـهـان پــیـمـان
کــمـان و تــیـر را نـادیـده مـثــلــش کــارفــرمـایـی	از آن وقـتـی که ریط تـرکـش افـتـاده سـت بـا قـربـان
ز تـیـغـش هـر دهـن کـز پـیکـر دشـمـن پـدیـد آیـد	نــهــد در وی ز پـــیــکــان پــیــاپــی رشــتــه دنــدان
بـدینسان صف شکافی همعنان صف دری چون تو	صف دشـمن اگر کوه اسـت بـا هامون شـود یکسـان
مـعـاون گـر سـپـاه روم و چـین بـاشـد مـخـالـف را	نـه از اتــبــاع ایـشــان زنــده بــگــذاری نـه از اعــوان
بــه تــیـغ انـتــقـام آن سـرکـه از گـردن بــیـنـدازی	ســر قــیــصــر بـــود کآ ویــزیــش از گــردن خـــاقــان
رعـیـت پــرورا فـرمـانـدهـا خــوشـوقـت آن کـشـور	کـه چـون عـدل تـو در وی قـهرمانی می دهد فـرمان
بـــود از آشـــیــان جـــغــد ره در خـــانــه عــنــقــا	در آن بـــوم و بـــری کــش دارد انــصــاف تــو آبـــادان
بــهـار عـدل تـو دارالـامـان را سـاخـت بــسـتــانـی	کـه شــد گـلـهـای خــلـد از رشـک او داغ دل رضـوان
بـه نام ایزد چـه بـسـتـانی در او سـد گلبـن دولت	ز هـر گـلـبــن هـزاران غــنـچــه فــرمـان وی خــنـدان
بـه حـق خـود عـمل فـرمای یعـنی بـگـذران از وی	اگر وحـشی بـه گسـتـاخـی صفیری زد در این میدان
الا تـا مملکت بـی سـلطـنت بـاشـد تـن بـی سـر	الـا تـا سـلـطـنـت بـی عـدل بـاشـد پـیـکـر بـی جـان
بـه تـدبـیـر تـو بـادا عـقـل چـون جـان از خـرد خـرم	بـه انـصـاف تـو بـادا مـلـک چـون پـیکـر بـه جـان نـازان
بـه امر و نهی گیتـی آنچـه گویی و آنچـه فـرمایی	خـرد را واجـب الـتــعـظـیـم و جـان را واجـب الـاذعـان