زندگینامه كامل یانگوم
یانگوم ازدواج نكرده است
یانگوم به تهران می آید
یانگوم چند بار تا مرز ازدواج پیش رفته است

یانگوم، محبوب دلهای ایرانیان
سفر یانگوم به فیلیپین
اینها تنها پاره ای از تیترهای درشت و رنگی مجلات مختلف چاپ شده در كشور همراه با عكس و پوستر Lee Yeong-ae بازیگر زن کره ای است كه در كیوسك های مطبوعاتی ، چشمان هر رهگذر را به خود معطوف می كند.

مدتی است (از تاریخ 5 آبان 85) از شبكه دوم سیما سریالی بنام «جواهری در قصر» پخش می شود كه طرفداران بیشماری پیدا کرده است . محور اصلی داستان بر زندگی خانمی به نام «یانگوم» استوار است كه با مشكلات و موانع پیش روی خود مقابله کرده و پله های ترقی و پیشرفت را طی می نماید . نمونه این سریالها قبلاً نیز از تلویزیون پخش شده است . سریال " سالهای دور از خانه" به محوریت "اوشین".

با وجود جذابیت سریال كه كارگردان آن بخوبی از عهده آن بر آمده نكته جالب توجه این است كه بیشتر از آنكه روحیه فداكاری ، صبر و استقامت ارائه شده توسط سریال ، مورد توجه بینندگان این سریال در ایران قرار بگیرد این خود لی یونگ آئی ( بازیگر نقش یانگوم ) است كه محبوبیت ویژه و خارق العاده ای بین خوانندگان مطبوعات زرد پیدا کرده است.
شاید خود بازیگر نقش یانگوم هیچگاه تصور نمی كرد تا آنجا در بین ایرانیان محبوب شود كه آمدنش به تهران یك رویداد مهم تلقی گردد.
رقابت ها نشریات زرد به جایی كشیده شده كه دیگر سرك كشیدن در زندگی خصوصی شخصیت های محبوب داخلی یك امر عادی تلقی می شود. نگاهی به تیتر این نوع مجلات همه چیز را آشكار می كند : «پ. پ : باور كنید ازدواج كرده ام »، « ش.ر: سال آینده حتماً ازدواج می كنم»، «همه چیز درباره ج.ه»، «حسودی شدید پ.پ به م.گ»، «وسائل شخصی ه.ت را دزدیدند»، «مادربزرگ ... در بیمارستان بستری شد» و ...
خیلی از افراد جامعه به بركت اطلاع رسانی دقیق بعضی مجلات و روزنامه ها و حتی بعضی ارباب رسانه جمعی، از وضع زندگی و خصوصیات اخلاقی بسیاری از هنرمندان، بازیگران، فوتبالیست ها و .. در داخل و خارج ایران آگاه و مطلع هستند. از نام و نام خانوادگی آنها گرفته تا وضعیت تاهل، رنگ و گل و اسم و ... مورد علاقه، تیپ شخصیتی، تعداد دعواهای خانوادگی، تصمیم برای آینده (من تصمیم دارم برم كیش ... من فعلن قصد ازدواج ندارم.. اگه فرصت كنم با دوستام می رم ... )
تصویر رنگارنگ و متنوع یانگوم كه این روزها دراكثرمجلات و نشریه ها و سایت ها و ... جلوه گری می كند ، تنها تصویری است از شخصی كه نقش فداكاریها و مشقتها و استقامت های خانم یانگوم را بازی نموده است . اما تصویر واقعی یانگوم در جامعه ما، تصویر خون دل خوردن مادران داغدیده ای است كه در راه اعتلای وطن و شكوهمندی ایران عزیز، صبر و مشقت و استقامت را در پیش گرفته اند، زخم زبانها شنیده اند و دشمنی ها دیده اند. تصویر یانگوم ما، تصویر همسر شهید برونسی است (خواندن كتاب خاكهای نرم كوشك تالیف سعید عاكف را به همه عزیزان مؤكداً توصیه می نمایم ) كه با كمترین امكانات زندگی، عاشقانه در كنار همسر خویش هزاران درد و مصیبت و رنج و زخم زبانها را برخویش هموار نمود و از مشكلات خم به ابرو نیاورد و فرزندانش را به تنهایی بزرگ و تحویل اجتماع داد.
صحبت بر سر یانگوم نیست. صحبت بر سر ابتذال فرهنگی است كه روز به روز جامعه ما بیشتر در آن غرق می شود . و درعین حال بحث بر سر دین و مذهب نیست. نمی دانم چرا هرگاه سخن از فرهنگ و ابتذال به میان می آید همه به فكر دین و مذهب آنهم در قالب تحجر گرایانه اش می افتند . علت دین گریزی ما و روی آوردن به ابتذال هم همین مساله است. چون همه چیز را سیاه یا سفید می بینیم. افراط و تفریط. دین و مذهب فقط مارا به یاد متحجرین خوارج منش می اندازد و به غلط می اندیشیم دینداری یعنی همین. عدم اعتقاد به دین و مذهب نیز ما را چهار نعل بسوی قهقرا می برد. در این زمانه عدم دینداری به معنای « هر كار كه دلم خواست می كنم و هر طور كه دلم خواست زندگی می كنم» تلقی می شود و دینداری به معنای « در حصار بودن ، خشك بودن و دست و پا بسته بودن » . همین تفكرات باطل و غلط القائی است كه سبب شده وقتی به همه چیز بی اعتقاد شدیم احساس آزادی نموده و انجام هر عمل، اقدام و تفكری را برای خود جائز بدانیم و وقتی خود را معتقد دانستیم چون متحجران خشك مذهب، تندروی و مطیع محض بودن و دست از پا خطا نكردن و ... را علم نمائیم.
امام حسین (ع) در جمله ای زیبا خطاب به دشمنان دین و آزادی فرمودند : اگر دین ندارید لااقل آزاده مرد باشید. چه بسیارند كسانی كه دین ندارند اما شرف و متانت و مردانگی و حریت دارند و حد شخصیت خویش را حفظ می نماید و هرگز اجازه نمی دهند كسی به حریم حریت و آزادگی آنها تجاوز نماید.
لازم است سری به خیابانهای شهرمان بزنیم . مسائلی كه در شهرمان وجود دارد ، آئینه تمام نمای افكار، سلائق و ذائقه های من و شماست. آیا واقعاً تا این حد نزول كرده ایم؟! آیا خوراك ما و دلخوشی های ما در همین حد است؟ سوای دین و مذهب و حكومت و سیاست، آیا فكر نمی كنید دست هایی دارند ما را به اوج ابتذال می كشانند و آنوقت القاء می كنند كه برعكس در حال تجدد و نوگرایی هستیم و ما هم ساده لوحانه باورمان شده كه متجدد شده ایم ؟