یزدفردا:حضرت آیت الله وحید خراسانی با اشاره به عظمت علم و قدرت امام صادق(ع) که عقل مؤالف و مخالف را مبهوت کرده است، تاکید کرد: در روز شهادت امام صادق(ع)، مملکت ایران اسلامی یکپارچه عزا و شیون شود.

این مرجع تقلید در درس خارج خود، با تسلیت فرا رسیدن ایام شهادت رأس و رئیس مذهب شیعه امام جعفر صادق(ع)، پس از نقل جملاتی از ائمه اهل سنت در شأن و منزلت امام صادق(علیه السلام)، گفت: تمام آنچه انبیاء از آدم تا خاتم آوردند، با ولایت امیر المؤمنین(علیه السلام) کامل شد، اما آن نبوت و آن امامت هر دو به ثمر نرسید، مگر وقتی که جعفر بن محمد(ع) بر کرسی علم نشست.

غوغای علمی امام صادق(ع)

حضرت آیت الله وحید خراسانی ادامه دادند: وقتی که حضرت بر کرسی نشست و آن غوغای علم را از مبدأ تا معاد، از سماء و العالم، از طهارت تا دیات به پا کرد، چه کسانی را تربیت کرد؛ هشام را پرورش داد که در کلام تمام متکلمین را بیچاره کرد؛ اگر فقهایی چون زراره، عمار، ابوبصیر، لیث را تربیت کرد که در عظمت آنها باز فکر متحیر است؛ محمد بن مسلم از زیر دست ایشان بیرون آمد؛ ابن ابی عمیر از نفس آن حضرت زنده شد؛ 4 هزار نفر در محضر ایشان چه گرفتند و چه ها از بین رفت و آنچه که مانده، هر حدیثی، بحری از حکمت است.

متن کامل  بیانات حضرت آیت الله وحید خراسانی بدین شرح است:

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد لله رب العالمین وصلی الله علی سیدنا محمد وآله الطاهرین سیما بقیة الله فی الارضین واللعن علی أعدائهم إلی یوم الدین

بحث ما رسید به تعرض آنچه در مستند العروه در مورد شبهه ی صدقیه ی معدن بیان شده ولی تزاحم بحث با پیشامد شهادت رأس و رئیس مذهب ایجاب می کند که امروز دل ها متوجه مقامی شود که عقل مؤالف و مخالف در عظمت علم و قدرت او مبهوت است. و از عجایب این است که نه تنها مسلمان بلکه دهری مذهب در مقابل این عظمت به زانو درآمده است ولی افسوس که این قدر بر خود ما مجهول است.

ابن ابی العوجا دهری مذهب است، این کلام اوست: آن کسی که اگر بخواهد جسد روح می شود، روح می شود جسد، او جعفر بن محمد است. این کلام یک دهری مذهب است که عقیده به خدا ندارد.

مالک بن انس امام مالکیه، اول امام اهل سنت، تعبیرش این است: ما رأت عینی، چشم من ندیده در روزگار افضل از جعفر بن محمد در علم، در ورع، در عبادت. این هم بیان امام مذهب مالکی است که اول امام اهل سنت است.

امام اعظم اهل سنت تعبیرش این است که أعلم در روزگار از جعفر بن محمد نیست.

کراجکی در کنز الفوائد قضیه ای نقل می کند، یک بیانش غوغا است. شرح این حدیث برای فرصت دیگری. غرض این است که ما بفهمیم در این کلمات چه غوغایی است و اگر او نبود چه بود!!! تمام آنچه انبیاء آوردند از آدم تا به خاتم به ولایت امیر المؤمنین کامل شد. "الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَرَضِیتُ لَکُمُ الْإِسْلَامَ دِینًا". اما آن نبوت وآن امامت هر دو به ثمر نرسید الا وقتی که او بر کرسی نشست و آن غوغای  علم را از مبدأ تا معاد، از سماء و العالم، از طهارت تا دیات به پا کرد. چه کسانی را تربیت کرد: هشام پرورد که در کلام بیچاره کرد تمام متکلمین را. اگر فقیه پرورد زراره، عمار، ابوبصیر، لیث [بودند] کسانی که در عظمت آنها باز فکر متحیر است. محمد بن مسلم از زیر دست او بیرون آمد. ابن ابی عمیر، از نفس او زنده شد. 4 هزار نفر در محضر او چه گرفتند و چه ها از بین رفت و آنچه که مانده،هر حدیثی بحری از حکمت است.

کراجکی نقل می کند که ابوحنیفه - ابوحنیفه نزد عامه امام اعظم است- در محضر او نشسته بود. سفره ی غذا پهن شد. بعد که سفره برچیده شد... متن حدیث لازم است. بعد که[امام] دعای سفره را خواند، این دعا را خواند: قال: الحمد لله رب العالمین اللهم إن هذا منک ومن رسولک، بارالها این غذایی که به ما دادی از توست و از پیغمبر تو. این وهابیتی که این غوغا را در دنیا راه انداخته، تمام آنچه را که ببافند، در یک جمله پنبه کرده است آن روز. وقتی فرمود این جمله را، ابوحنیفه گفت: أجعلت مع الله شریکا؟ خوب اینها را بفهمید بعد مرجعتان روایات باشد تا به ثمر برسید. به شرق بروید، به غرب بروید، علمی نیست الا از این بیت. تمام شبهات وهابیت در یک حدیث او دفع می شود منتها کو فهمی که درک کند عمق کلام را. مثل ابو حنیفه ای گفت: أجعلت مع الله شریکا؟ همانی را که کنار قبر پیغمبر آن بی سواد ها با آن ریش و عبا می گویند: شرک! شرک! ابو حنیفه آن روز گفت: أجعلت مع الله شریکا؟ قال: ویلک، فرمود: وای بر تو! از قرآن بی خبری، از کلام خدا بی اطلاعی!!! ابو حنیفه مات شد. إن الله تعالی یقول فی کتابه: وَمَا نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْنَاهُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ، این نص قرآن. تمام بساط وهابیت به همین جمله برچیده می شود منتها درآوردن آن جواهر علم و حکمت از این جمله وقت مفصلی لازم دارد. أَغْنَاهُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ، خدا بی نیاز کرد آن ها را و پیغمبر خدا.

نقطه ی مقابل فقر، غنا است. غنا از جهت فنی اطلاق دارد. غنای مادی، غنای روحی، غنای دنیوی، غنای اخروی، نقطه ی مقابل فقر است. فقر مادی در اثر نداشتن مال و منال است. فقر معنوی در اثر جهل و نداشتن علم است، فقر دنیوی نداشتن سر و سامان در این عالم است. فقر اخروی نداشتن سر و سامان در آخرت است، مطلق الغنا وغنای مطلق از خداست و از پیغمبر خدا، نه تنها این سفره...

این جمله را وقتی از قرآن به ابی حنیفه گفت - ابی حنیفه عمری در علم کارکرده - مبهوت شد، فرمود: به موضع دیگر به قرآن رجوع کن، آن موضع این است: وَلَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا مَا آتَاهُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ. باز خدا در اتیان توأم کرده رسول را با خودش، بعد فرموده: وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ سَیُؤْتِینَا اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَرَسُولُهُ. این جملات ریشه ی همه ی افکار مردم پوچی که دنیا را به آشوب کشاندند، باطل می کند. مسئله ی شفاعت حل می شود. زیارت قبور حل می شود. توسل به ارواح انبیا و اولیاء حل می شود، تمام مشکلات در یک مجلس او منحل است.

بعد که به این جا رسید ابوحنیفه گفت: یا بن رسول الله! یک عمری بر من گذشت ولی این آیات را کأنه نه خوانده ام و نه شنیده ام. ابو حنیفه است!!! بعد جواب حضرت چیست؟ در آن جمله کمر وهابیت را شکست و ریشه ی تمام این معاندین را درآورد. در این جمله کمر تمام مخالفین مذهب حق را شکست، فرمود: بلی قرأتهما، هر دو آیه را قرائت کردی، سمعتهما، هر دو آیه را شنیده ای ولکن الله أنزل فیک وفی أشباهک: أَمْ عَلَی قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا. شرح این داستان هم که چه جور بر قلب منکرین ولایت امیر المؤمنین و معتقدین به خلافت خلفای به ناحق قفل است و آن اقفال چیست، این هم مباحثی است. فرمود: تو - کی قدرت دارد غیر از او که به مثل ابی حنیفه بفرماید- تو و اشباه تو مصداق این آیه اید: أَمْ عَلَی قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا. در آن جا دو آیه را آورد:.اول[آن آیه را] فرمود، بعد در موضع دیگر[آن را] فرمود، در این جا هم نسبت به او و اشباه او[این آیه را فرمود]. اشباه او همه را می گیرد من الصدر الی الذیل، منتها فهمی باید که آن اقفال را بفهمد، نه یک قفل است بلکه قفل ها است. بعد فرمود: جای دیگری هم باز [خدا] فرمود: کَلَّا بَلْ رَانَ عَلَی قُلُوبِهِمْ مَا کَانُوا یَکْسِبُونَ.

این یک روایت است، یک جلسه ی اوست. در این روایت هم ریشه ی افکار وهابیت به تمام جهات و هم ریشه ی تمام آنچه ذهبی، فخر رازی، بخاری، مسلم، ابن حجر، بافته اند پنبه می شود، منتها [با] آن فهمی که درک کند دقائق کلام او را. لا نعد الرجل منکم فقیها حتی یعرف معاریض کلامنا.

گوهری بود که احدی او را نشناخت. اسم چه اسمی است؟ اسمی است که پیغمبر گذاشت. امام چهارم هم بیانش این است: اسمه عند أهل السماء الصادق - نه زمین! این جا عرضه ای نیست، خبری نیست؛ مَتَاعُ الدُّنْیَا قَلِیلٌ - اسمه عند أهل السماء الصادق، در ملکوت أعلا اسم او صادق است. کسی که اسم او صادق است، واضع اسم، پیغمبر خاتم است. در ملکوت أعلا مسمی به این اسم است. نص بیان خودش این است... آن، کلمات مخالفین بود، اما از خود او که صادق به قول مطلق است، بیانش این است: آنچه در آسمان است می دانم؛ أعلم ما فی السماوات. مفهومی از مفهوم ما اوسع نیست. آنچه در آسمان ها است می دانم، آنچه در زمین است می دانم، آنچه تا قیامت است می دانم. بعد هم این کلمه را برهانی کرد، گفت: همه را از قرآن در می آورم، وَنَزَّلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ تِبْیَانًا لِکُلِّ شَیْءٍ، این نص قرآن است. این قرآن تبیان کل شیء است. اگر کسی نباشد که آن تبیان کل شیء نزد او نباشد، خواه ناخواه طب بدون طبیب می شود، می شود قانون بدون مفسر، پس بالضروره آن کسی که فرموده: وَنَزَّلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ تِبْیَانًا لِکُلِّ شَیْءٍ، کسی را هم در هر زمانی معین کرده که عنده علم الکتاب.

این کلمه را و این روایت را قطب الدین راوندی نقل می کند. رجال باید شناخته شود. او کیست، مقامات علمی و عملی او چیست؟ قبل از آن کلمه این کلمه لازم است:

فرمود: می دانم آنچه در آسمان است آنچه در زمین است آنچه تا قیامت است. ممکن است بیسوادی تعجب کند ولی آن قدر جلوه کرد که در [کتاب] حیاة الحیوان آن نویسنده ی محقق سنی می نویسد: جفری است و آن جفر نزد جعفر بن محمد است و در آن جفر تمام آنچه تا قیامت است، مسطور است. این هم کلمه ی مخالف. افسوس! که ما هم قاصریم هم مقصر، نشناختیم، نشناساندیم.  مردمی که اهل علم اند، عمری در این مباحث دقیق کار می کنند، باید در این ایام دامن به کمر بزنند، مقامات او را به عامه ی مردم بفهمانند تا روز شهادت او این مملکت یکپارچه عزا و شیون شود. رحم الله من أحیی أمرنا؛ خوشا به حال آن کسانی که به این دعا موفق شدند.

قطب راوندی نقل می کند از ابو حمزه، گفت: در یک سفری با آن امام مسافرت کردیم در صحرا، رسیدیم به نخل یابسه، یک نخل خشکی، امام تکیه داد به آن نخل؛ ابو حمزه نقل می کند، لب ها حرکت کرد اما من نفهمیدم چه گفت، بعد آن کلمه ای که شنیدم خطاب کرد به آن نخله ی خشک، فرمود: أیتها النخلة! أطعمینا، ای نخله ما را اطعام کن! ابوحمزه گفت، به مجرد این که این کلمه را گفت: دیدم نخله سبز است، خوشه های خرما معلق است، خم شده تا به دست امام رسیده، چند دانه چید، من هم از آن خرما خوردم. علم آن، قدرت این. گفت: یک اعرابی تماشاگر بود وقتی این منظره را دید گفت: همچو سحری و همچو ساحری در روزگار نیست! تا این کلمه را گفت امام آن اعرابی را خواست، فرمود: سحر نیست، ما وارث انبیا ایم آنچه تمام انبیا دارند نزد من است، یکی از آن ها را نشان دادم. قدرت این است. بعد فرمود: اگر می گویی سحر است می خواهی الان دعا کنم تا تو مسخ شوی. از خود او استفتسار کرد. می خواهی یا نه، تو را الان بر می گردانم به صورت سگی؛ گفت: اگر قدرت داری بکن، تا خواست لب ها حرکت کرد. ابو حمزه گفت: دیدم اعرابی سگی است یتوسوس، دوان دوان رفت رو به خیمه اش. خانواده اش او را زدند، بیرون کردند، خبر ندارند. گفت: سگ برگشت، مقابل امام نشست، من نگاه کردم دیدم از چشم ها اشک می ریزد، سر می جنبد. بعد حضرت فرمود: بیا! تا آمد گفت: حالا باور کردی سحر نیست، الان آدم بشو، گفت: یک مرتبه دیدم این سگ همان آدم است.

در یک مجلس این است. إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ. وقتی اراده متصل شد به اراده ی او، خاصیتش این است: به یک نگاه، آدمی را منقلب می کند. بار الها! به آبروی آن حضرت که راه تو به وسیله ی او باز شد ... مذهب یعنی چه؟ یعنی طریق ذهاب. از نقطه ی وجود ما به خدا، راه فقط راهی است که او ترسیم کرده است. این است معنای مذهب جعفری. بارالها! به حرمت آن حضرت به همه ی ما توفیق بده درک کنیم او را، بفهمیم کلمات او را، عمل کنیم به آنچه او خواسته است.

• نویسنده : یزد فردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا