ايت الله احمدي فقيه يزدي :تبديل مقام نفساني به مقام روحاني تنها با استغفار به دست مي‌آيد

مدرس حوزه علميه قم با بيان اينكه، تبديل مقام نفساني به مقام روحاني تنها با استغفار و توجه به محضر خدا به دست مي‌آيد، گفت: اين همان چيزي است كه آيت‌الله بهاء‌الديني با تمام وجود خود آن را درك كرده بودند.

به گزارش روابط عمومي اداره کل تبليغات اسامي استان سمنان، آيت‌الله احمدي فقيه، دوشنبه نهم آبان‌ماه در همايش نكوداشت آيت‌الله بهاء‌الديني لازمه رسيدن به مقام روحاني را عبور از مقام نفساني دانست و گفت: اگر انسان در مقام نفساني متوقف شود به مرحله كمال نمي‌رسد.

وي افزود: بهشت نفساني مهم است و لازمه رسيدن به مرحله كمال و مقام روحاني، است، اما انسان نبايد در بهشت نفساني متوقف شود، اينجا محل عبور و رسيدن به مرحله كمال و مقام روحاني است.

وي با طرح اين سؤال كه خشيت از خدا و رسيدن به روح و ريحان و فتح واقعي از كجا شروع مي‌شود؟، خاطرنشان كرد: قسمتي از جواب اين سؤال مربوط به نفس انسان است، انساني با سواد است كه نفس خود را كامل بشناسد و شناخت كامل از آن داشته باشد.

آيت‌الله احمدي فقيه، انسان را به پروانه‌اي زيبا تعبير و تصريح كرد: پروانه با اينكه ظاهر زيبايي دارد اما عمر كمي دارد. اين جانور چشم‌هاي زيادي دارد، در كنار چشم اصلي خود، چندين چشم ريز دارد و يك مجموعه كامل را همراه با مجموعه‌هاي ريز آن مي‌بيند. نفس انسان نيز يك نگاه كلي دارد و در كنار آن نگاه‌هاي ريزي دارد.

اين مدرس حوزه علميه قم عنوان كرد: هنگامي كه مي‌گوييم نفسي سالم است كه قلب سليم داشته باشد يعني قلبي سالم است كه همه آگاهي‌هاي مربوط به نفس را شناسايي كند.

داماد آيت‌الله بهاءالديني با بيان اينكه هوشياري زيادي در نفس انسان وجود دارد، اظهار كرد: نفسي با سواد است كه همهْ هوش‌هاي دروني خودش را خوب بشناسد و آن نبوغي كه در مجموعهْ ديدگاه‌هايش وجود دارد را بشناسد و رشد دهد، دانشجويي كه در كلاس فقط درس مي‌خواند، اما تعاملش با جامعه قوي نشده باشد، ديد سياسي، اجتماعي، علمي، عقيدتي و اعتقادي او شكوفا نشده باشد، بي سواد است.

آيت‌الله احمدي فقيه در بخشي ديگر از سخنان خود گفت: يكي از مشخصه‌هاي عالم الهي اين است كه ديدگاه‌هاي نفساني خودش را به حد كمال بشناسد، اين شناخت، مرحله اول است و نفس بايد از اين مرحله يك قدم بالاتر بگذارد، و معارف روحاني خود را بشناسد تا به مرحله كمال برسد.

مدرس حوزه علميه قم افزود: در جنگ حضرت امير المؤمنين(ع) با عمربن عبدود، حضرت امير آنقدر بر نفس خود تسلط داشت و قوي بود كه در هنگام نبرد با عمربن عبدود، در حاليكه اعراب به سوي او نيزه پرتاب مي‌كردند مدام جاي خالي مي‌داد و جاي خود را عوض مي‌كرد. اما وقتي در جنگ تن به تن، عمربن عبدود آب دهان خود را بر روي صورت مبارك حضرت انداخت و ايشان خشم خود را بروز ندادند، اينجا بود كه حضرت امير از مرحله نفس خارج شد و به مقام عظمت روح و مقام روحاني رسيدند، چرا كه اگر حضرت خشم خود را فرو نمي‌برد، شبهه‌اي از مسائل نفساني پيش مي‌آمد.

وي خاطرنشان كرد: اين همان تبديل شدن مقام نفساني به مقام روحاني است و اين مقام روحاني همان مقام معنوي، خشيت الهي، ارتباط با خدا و توجه به محضر خداست.