خلوص و وارستگی در فرازهایی از وصیت‌نامه حضرت علی(ع)

یزدفردا "زندگی، افکار و گفتار حضرت علی(ع) همگی پند و اندرز بوده و راهگشای زندگی هستند، گفتار امام در نهج‌البلاغه، نامه‌ها و خطبه‌های ایشان همگی نکته‌های ظریفی هستند که در ابعاد مختلف به کار می‌آیند وصیت ایشان به امام حسن نیز از جمله منابع ارزشمند و سازنده است. امام علی(ع) در وصیت خود به امام حسن(ع) مواردی را مطرح کرده است که تنها توجه به فرازها و گوشه‌ها یی از آن بیانگر زندگی ساز بودن و توجه همه‌جانبه به لحظه لحظه‌های زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی است. در این وصیت نامه آمده است:

پسرم حسن تو و همه فرزندان و خاندانم و هر کس را که این نامه به او می‌رسد، به امور زیر سفارش می‌کنم:

- هرگز تقوای الهی را از یاد نبرید و کوشش کنید تا دم مرگ بر دین خدا باقی بمانید.

- همه با هم به ریسمان خدا چنگ بزنید و بر اساس ایمان به خدا، متحد باشید و از هم جدا نشوید.

- نزدیکان و خویشاوندان را از یاد نبرید. صله رحم کنید که صله رحم، حساب انسان را نزد خدا آسان می‌کند.

- با همسایگان خوشرفتاری کنید. پیامبر آن قدر در مورد همسایه سفارش کرد که ما گمان کردیم برای همسایگان از همسایه خود ارث قرار می‌دهد.

- مبادا دیگران در عمل کردن به قرآن بر شما پیشی گیرند.

- توجه شایسته به نماز چرا که نماز ستون دین است.

- رمضان که روزه آن ماه سپری است برای آتش جهنم.

- جهاد در راه خدا از مال و جان خود در این راه کوتاهی نکنید و زکات مال آتش خشم الهی را خاموش می‌کند.

- امر به معروف و نهی از منکر را ترک نکنید...

این موارد بخشی از توصیه‌ها و وصیت امیرالمؤمنین به فرزندشان امام حسن(ع) است که همین موارد نیز به خوبی بیان می‌کند امام به جنبه‌های مختلف زندگی توجه داشته، خیر و سعادت دنیا و آخرت را به واسطه اعمال نیک و شایسته و توجه به خالق هستی، نوعدوستی و خیرخواهی برای مؤمنان خواستار است .به همین دلیل نیز راهکارها و عوامل دستیابی به این خیر، کسب فضیلت و قرار گرفتن در مسیر کمال را به صورت ساده و موجز بیان کرده است . وصیتنامه حضرت علی‌(ع) را در کتابهای حدیث به اجمال و تفصیل و به طور گوناگون نقل شده که یکی را ابوالفرج نقل کرده و در کافی مرحوم کلینی هم نظیر همین وصیت را که ابوالفرج روایت کرده، نقل می‏کند و در نهج‌البلاغه نیز

(در زیر نامه شماره 47) اجمالی از این وصیت آمده و خلاصه‏ای از آن در کشف‌الغمه و روایات دیگر آمده که همه آنها را مجلسی(ره) در بحارالانوار نقل کرده است.