فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی
که به کوی می فروشان دو هزار جم به جامی

شده‌ام خراب و بدنام و هنوز امیدوارم
که به همت عزیزان برسم به نیک نامی

تو که کیمیافروشی نظری به قلب ما کن
که بضاعتی نداریم و فکنده‌ایم دامی

عجب از وفای جانان که عنایتی نفرمود
نه به نامه‌ای پیامی نه به خامه‌ای سلامی

اگر این شراب خام است اگر آن حریف پخته
به هزار بار بهتر ز هزار پخته خامی

ز رهم میفکن ای شیخ به دانه‌های تسبیح
که چو مرغ زیرک افتد نفتد به هیچ دامی

سر خدمت تو دارم بخرم به لطف و مفروش
که چو بنده کمتر افتد به مبارکی غلامی

به کجا برم شکایت به که گویم این حکایت
که لبت حیات ما بود و نداشتی دوامی

بگشای تیر مژگان و بریز خون حافظ
که چنان کشنده‌ای را نکند کس انتقامی

شرح لغت: معنی لغتی برای این غزل وجود ندارد.

تفسیر عرفانی:‌

۱- حضرت حافظ در بیت‌های هفتم تا نهم می‌فرماید:

از وفای محبوب در تعجبیم که با نامه و پیغام ما را شاد نکرد و به ما محبتی ننمود.

* اندیشه چاکری تو در سرم می‌باشد. مرا به محبت بخر ولی مفروش، زیرا مانند این بنده مخلص کمتر چاکری وجود دارد که مبارک و فرخنده باشد.

* تیر نگاه از کمان مژگانت رها کن و حافظ را به قتل برسان، چون مانند تو هیچ زیبایی چنین کینه توزی نخواهد کرد.

تعبیر غزل:

اگر بخواهی تمام عمر خود را در انتظار کسی باشی که برایت کاری انجام دهد، هرگز در زندگی موفق نمی‌شوی. کمی جسارت به خرج بده و خود پا پیش بگذار و بیش از این منتظر دیگران نمان، چرا که کاری که با سعی و تلاش خودت انجام شده باشد، هزاران بار به کار‌های دیگران برتری دارد، پس تردید مکن و از همین حالا تصمیم بگیر.

• نویسنده : یزدفردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا