و آنها برای ماندگاری در تاریخ، آدم «تربیت» کردند

محمد رضا شوق الشعرا
و آنها برای ماندگاری در تاریخ، آدم «تربیت» کردند
شمس الدین خرمی، در قطعه مفاخر خلدبرین یزد «قرار» گرفت!
در یک هوای ابری و مه آلود و سرد و بارانی، عده ای از جوانان «موسپید» سالهای دور یزد و معلمان و مدیران «خوشنام» بعد از انقلاب، به بهانه مرگ یک «معلم» و «مدیر» موفقی، که در «کلاس» و «مدرسه»، هزاران دانش آموز را «آموزش» داده و صدها «انسان» را «پرورش» داده و «تربیت» کرده بود، دور هم جمع شدند و جسم بی جان «سید محمود شمس الدین خرمی» را سیزده روز بعد از مرگی که در «کانادا» و دور از وطن اتفاق افتاد، برای خاکسپاری تا قطعه مفاخر خلدبرین یزد همراهی کردند.
از میان فرزندان «تحصیلکرده» شمس الدین خرمی، تنها یک فرزند «پزشک» او ساکن ایران و یزد است و از میان چند فرزند او که در خارج از کشور زندگی می کنند، دو دختر او برای آخرین وداع و دفن پدر از «آمریکا» به «ایران» بازنگشتند، تا در عصر بی تفاوتی، این سوال همچنان باقی بماند، که چرا ثمره عمر معلمان دلسوز ایرانی، اینگونه باید دور از ایران عزیز باشد!؟ براستی! معلمان انسان ساز و صادق و دلسوز ایرانی، که سنگ بنای «فرهنگ» و «آموزش» نوین ایران را بنا نهادند، کجا و کی و چگونه «اشتباه» کردند!؟ عده زیادی از معلمان و مدیران «سخت کوش» سالهای دور «فرهنگ» و «آموزش» یزد به دیار باقی رفته اند و معدود، باقی مانده ها نیز خود خوب می دانند که وقت چندان دیگری برای «زیستن» ندارند، و اما، در جای این معلمان و مدیرانی که به جایگاه «تعلیم» و «مدیریت» شان و قداست دادند، چه معلمان و مدیرانی و چه کسانی خواهند نشست!؟
شمس الدین خرمی، نه در «بنادک سادات»، که در قطعه مفاخر خلدبرین یزد بخاک سپرده شد، تا معلمی و مدیری نیز جز افتخارات باشد، و اما ....