با مشاهدات ما از چند داروخانه این‌طور به نظر می‌رسد که به موفقیتی فراتر از کمبود دارو در زمان جنگ تحمیلی رسیده‌ایم. در واقع کاری شده که کلاً سابقه نداشته و این در نوع خود یک رکورد محسوب می‌شود. اصلاً آنتی‌بیوتیک که هیچ، حتی شربت استامینوفن هم وجود ندارد.

مادر می‌پرسد: «چه کنم، کجا بگیرم؟»

متصدی داروخانه: «تو کل این شهر نگردید، نیست.»

«خب به بچه‌م چی بدم؟»

«هیچی جایگزینش نیست. می‌تونید قطره بگیرید، ولی کل قطره واسه یه بارش می‌شه.»

ردپای این حجم از قحطی را شاید بشود در جنگ جهانی اول یا دوم پیدا کرد. مثلاً وقتی هیروشیما و ناکازاکی با خاک یکسان شدند، احتمالاً داروخانه‌های‌شان مثل ما هیچ دارویی نداشتد.

آقای نماینده، شما در حالی نگران داروی مشابهید که برخی مناطق و شهرها، اصلا دارو ندارند. حتی در حد رنگ مشابه، یک حرف‌ مشابه. مثلاً هر دو یک «ر» داشته باشند.

آنتی‌بیوتیک طوری وجود ندارد انگار فلمینگ خدابیامرز هنوز به دنیا نیامده، اگر هم آمده اصلاً نمی‌داند کپک و پنی‌سیلین و آنتی‌بیوتیک چی هستند؟ شاید یک‌هو وسط تحصیل در علم پزشکی تصمیم گرفته برود نقاش شود و کلاً مسیر تاریخ عوض شده.

جایی از دنیا ایستاده‌ایم که انگار ماشین زمان‌مان خراب شده و چند تا تاریخ را با هم قاتی کرده. از نظر امکانات دارویی انگار در عصر آهن فرود آمده‌ایم؛ ولی مسئولان‌مان از راه‌اندازی منظومه‌ ماهواره‌ای برای مقابله با استارلینک خبر می‌دهند.

یک‌جورهایی انگار در بعد زمان و مکان گم شده‌ایم. البته این مسأله هم احتمالاً به‌خاطر بی‌عرضگی ما مردم است. ببینید کجا چه گندی زده‌ایم که این مشکلات پیش آمده.

شاید فرمول‌ انیشتین درباره سفر در زمان بالاخره به حقیقت پیوسته باشد. شاید ما مدت‌هاست در حال سفریم و خودمان خبر نداریم. هر روز که از خواب برمی‌خیزیم سال‌ها درزمان سفر کرده و به عقب برگشته‌ایم.

اگر در صبحی دل‌انگیز از خواب بیدار شدید و دیدید کنار پنجره اتاق‌تان یک تیرکس در حال جستجو برای پیدا کردن غذاست اصلاً نگران نباشید، داریم به ابتدای پیدایش زمین نزدیک می‌شویم.

راضیه حسینی 

• نویسنده : یزدفردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا