«درس پژوهی» رایج ترین فرایند مستمر پرورش حرفه ای معلمان در مدارس ژاپن است. در طی این فرایند گروه های معلمین به طور منظم و طولانی – از چند ماه تا یک سال- تشکیل جلسه می دهند و درباره طراحی، اجرا، ارزشیابی و بهبود یک موضوع درسی کار می کنند. نتیجه این جلسات سازمان یافته، طرح درس های بازبینی شده ای است که بهبود یادگیری دانش آموزان در آن موضوع درسی را به دنبال دارد و می‌تواند نقشه راه معلمین هم پایه در مدرسه، شهر، استان و یا حتی کشور باشد.

سال گذشته، برای اولین بار «مطالعه درس» یا همان «درس پژوهی»، در برخی پایه های دبستان جواد الائمه (ع) آغاز شد؛ به عبارتی تصمیم گرفتیم جهانی بیاندیشیدیم و محلی عمل کنیم. این طرح که با پیشنهاد سید محسن گلدانساز – مدیرکل سابق دفتر انتشارات کمک آموزشی وزارت آموزش و پرورش - در اتاق فکر موسسه جواد الائمه کلید خورد، تجربه متفاوتی از هم‌فکری، هم‌افزایی، بازبینی و بازاندیشی را در میان معلمین رقم زد؛ تجربه ای سازمان یافته که نه تنها بهره وری آموزش در کلاس درس را افزایش داد، بلکه زمینه ساز تغییر فرهنگ یادگیری در دبستان ها شد.

دستاوردهای درس پژوهی سال گذشته، با تجربه و دانشی که دکتر محمد رضا سرکار آرانی) استاد دانشگاه ناگویای ژاپن که بخش اعظم فرصت های تحصیلی و پژوهشی اش را صرف درس پژوهی کرده و از بنیان گزاران انجمن بین المللی درس پژوهی است.) در کارگاه یک روزه در اختیار معلمین گذاشت عجین شد، و دستمایه انجام و سرانجام  برنامه در سال تحصیلی 94-93 قرار گرفت؛ برنامه ای که انجامش بهبود یادگیری دانش آموزان در کلاس درس و سرانجامش کتابِ «به سوی سازمان یادگیرنده»، مجموعه مقالات چهارمین نشست درس پژوهی مجتمع جواد الائمه (ع)، قابل ارائه به جامعه تعلیم و تربیت کشور شد.

سیزده گروه داوطلب درس پژوهی از هفت مدرسه، موضوعات چالشی پایه خود را از ابتدای سال تحصیلی 94-93  انتخاب کردند و  در روند درس پژوهی به طراحی، اجرا، بازبینی و بازاندیشی روش‌های آموزشی آن پرداختند. در پایان فروردین ماه سال جاری، گروه ها بصورت اختصاصی گزارش فعالیت و دستاوردهای آموزشی خود را  در جمع اعضای اتاق فکر ارائه دادند، که جالب توجه بودنِ ایده‌ها، روش‌ها و استمرار معلمین در بازنگری روش ها تا کسب نتیجه دلخواه، انگیزه ای برای جمع آوری مقالات همه گروه‌ها در فرم کتاب شد؛ انگیزه ای قوی که حتی فرصت محدودِ یک ماهه آماده سازی و چاپ، خللی در آن وارد نکرد.

به سوی سازمان یادگیرنده نه فقط انعکاس ارزشمندی از تبادل تجربه های قدیم و جدید، جسارت در خلق سبک های نو و اراده در بکارگیری آن ها است که شکل گیری اش در فضای مدرسه ای آن هم در شهر قناعت ارزشش را دوچندان می کند،  بلکه نمودی از گسترش فرهنگ یادگیری در عمل است؛ زمانیکه معلمین، مدیران، کارشناسان و اعضای ستادی مجتمع، در یک کارگروهی به معنای واقعی اش، همه آنچه در توان داشتند را در مسیر شوق انگیز ساختن کسب علم و دانش به‌کار گرفتند و حرکت به سوی سازمان یادگیرنده را معنا بخشیدند.