شرکت هواپیمایی قشم، هلدینگ سورینت، باشگاه فوتبال راه‌آهن، First Islamic Bank مالزی، بانک «ارزش» تاجیکستان، موسسه‌ای مالی اعتباری در امارات، سهامدار شرکت هواپیمایی «انور» ترکیه و در مجموع ۲۵ هزار میلیارد تومان سرمایه.
او درباره بدهی‌های خود هم می‌گوید: وزیر نفت گفته است من بیش از ۲ میلیارد دلار بدهی دارم اما بدهی من به این وزارتخانه یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون یورو بیشتر نیست. در کل حدود ۱۰ میلیارد دلار بدهکارم!
زنجانی جزئیات مذاکرات خود با سعید مرتضوی را توضیح می‌دهد و ادعا می‌کند: با یک جعبه شیرینی به خانه مرتضوی رفتم و فردای آن روز در سازمان تامین اجتماعی مذاکره کردیم. فاضل لاریجانی هیچ پولی از من نخواست.
او با بیان اینکه «سرباز بانک مرکزی بودم و راننده رئیس کل اسبق بانک مرکزی»، می‌گوید که «کارم را با صادرات پوست گوسفند شروع کردم» و «اولین کارمزدم از فروش ارز ۱۷ میلیون تومان بود». بخشی از جملات کلیدی او در این گفت‌گو به این شرح است:
– در طول دو سال زندانی شدن، سوپر مارکت زندان را اداره می‌کردم.
– هرگز به دفتر مشایی نرفتم اما ایشان را در جاهای مختلف دیده‌ام.
– از یک نفر ۲۰ میلیارد چک داشتم که کم‌کم پاس شد.
– ۲۰۰ میلیون دلار در تاجیکستان سرمایه‌گذاری کرده‌ام.
– ۱۷.۵ میلیارد یورو از پول ایران را به حساب‌های کشور منتقل کرده‌ام.
– در بانک مرکزی با وزرای سابق نفت و تجارت و همچنین آقای بهمنی جلسه داشتم.
– هنوز ازدواج نکرده‌ام.

ما نمیدانیم این مصاحبه ساختگی ، سفارشی یا مبتنی بر واقعیات است ولی آنچه روشن میباشد ایشان با آگاهی از اخبار پیرامون خود و با توجه گسترش فعالیت هایش در داخل کشور، علاقمند هستند مردم اطلاعات درست تر ! از بابک زنجانی داشته باشند
بابک زنجانی در گفتگو با هفته نامه «آسمان» روایت جالبی از روزهای سربازی و کار برای رئیس کل بانک مرکزی بازگو کرده است. روزهایی که مقدمه میلیاردر شدن او بود

رضا زندی: صدای سگی که برای محافظت از هلدینگش گماشته شده تا آخر مصاحبه به تناوب به گوش می رسد. کمی جلوتر از میدان آزادی، در یک خیابان فرعی، دو ساختمان بزرگ دارد. اولی متعلق به شرکت هواپیمایی قشم است بالای در دیگری به انگلیسی نوشته است «سورینت». دفتر فراخ و مجلل اش در طبقه پایانی این ساختمان است. ورودی ساختمان با گیاهان پلاستیکی تزئین شده و دفتر کارش را دو گلدان بزرگ حاوی گل های مصنوعی زینت داده است! بهانه گفت وگوی مان اظهارات اخیر زنگنه درباره بدهی بیش از ۲ میلیارد دلاری او به وزارت نفت است؛ بدهی ای که او معتقد است رقمش یک میلیارد و دویست میلیون یورو است.

ساعت ۸ شب مصاحبه را آغاز می کنیم و تا ساعت ۱۱ شب ادامه می دهیم. اواخر مصاحبه است که مادرش زنگ می زند تا جویای فرزند میلیاردرش شود. جوانی که در آستانه چهل سالگی، ۲۵ هزار میلیارد تومان سرمایه دارد. ساعت ۱۰۰ میلیون تومانی به دست می کند و بیش از ۶۰ شرکت دارد. بابک زنجانی یک سال است که در خبرها جا باز کرده است. هر بار هم که ظاهر می شود تیتر اول است. صدای نازکی دارد و راحت می خندد. مصاحبه با بابک زنجانی آنقدر ماجرا دارد که ترجیح می دهم ماجرای جدیدی به آن اضافه نکنم. فقط پیشنهاد می کنم این مصاحبه را تا آخر بخوانید. هر چند بیش از ۱۶ هزار کلمه باشد.

  *شما در جایی گفته بودید که در بانک مرکزی سربازی کرده اید و راننده رئیس کل بانک مرکزی بودید. سرباز رئیس کل بانک مرکزی شدن کار ساده ای نیست. قبول دارید؟ لطفا صادقانه بگویید:
صادقانه می گویم زمانی که به سربازی رفتم در سپاه تقسیم شدم من را به اردکان یزد فرستادند. سه ماه اول آموزشی ام آنجا بود. از آنجا به پادگان ولیعصر تهران منتقل شدم. در بین سربازها، مرتب تر بودم و تمیزتر می نوشتم بنابراین من را به قرارگاه فرماندهی سپاه فرستادند. حدود ۱۴-۱۳ ماه آنجا بودم. زمانی که در آن مجموعه بودم یادم هست آقای هاشمی رفسنجانی برای بازدید به آنجا آمدند، گفتند تعدادی سرباز برای ریاست جمهوری، بانک مرکزی و جاهای مختلف انتخاب کنید.
چون تک پسر بودم مرا به تهران منتقل کردند وقتی به عنوان سرباز به بانک مرکزی رفتم، گفتند شما باید به عنوان راننده آقای نوربخش را جابجا کنید.
ابتدا سرباز بانک مرکزی بودم و آقای دکتر نوربخش راننده دیگری داشتند. بعد از او من راننده آقای نوربخش شدم. آخر خدمت سربازی ام بود حدود ۵ ماه مانده بود.
وقتی مرا به دفتر آقای دکتر نوربخش فرستادند من در آنجا کار ثبت نامه ها را انجام می دادم نامه ای می آمد ثبت می کردم و در کارتابل می گذاشتم و مرتب می کردم بعد رانندگی هم می کردم جایی اگر می رفتند می بردمشان تا این که خدمت سربازی ام تمام شد. زمانی که خدمت سربازی ام تمام شد آقای نوربخش گفتند می خواهی چکارکنی؟ اگر بخواهی می توانی این جا بمانی.
 

*پاسخ شما به دکتر نور بخش چه بود؟
من گفتم نمی مانم؛ کارت هایشان را دارم آن موقع هر کسی را نمی گذاشتند به آن زیرزمین برود چون آنجا بورس شده بود و نمی گذاشتند دلال ها آنجا بروند. باید مغازه دار بودی یا کارت داشتی من هنوز کارت آن موقع را دارم.
وقتی خدمت سربازی ام تمام شد آقای نوربخش ۵-۴ جا را انتخاب کرده بود و برای کنترل بازار به آنها دلار می داد تا در بازار پخش کنند. آن وقت ها دلار رسمی ۳۰۰ تومان بود و بیرون قیمت دلار در حال رشد بود و همه می گفتند ارزش یک دلار می خواهد معادل یک هزار تومانی شود. خاطرم هست مردم می رفتند شب تا صبح در صف بانک ها می خوابیدند تا دلار بگیرند و در بازار آزاد بفروشند به خاطر اینکه قیمت دلار بالا نرود آقای نوربخش به من گفت شما هم بیا در این مجموعه هایی که دارند کار می کنند (دلار تزریق می کنند) و ۴ یا ۵ نفر بودند کار کن به من اعتماد پیدا کرده بود.
 
 
* آقای زنجانی، قبل از طرح مباحثی که درباره شما مطرح است می خواهم بدانم که شما فعالیت های اقتصادی تان را از کجا آغاز کرده اید؟
– نقطه صفر و آغاز فعالیت های اقتصادی ام از دوران تحصیلم بود. از زمانی که درس می خواندم کار هم می کردم.
4* کجا تحصیل می کردید؟
– من هنرستان درس خوانده ام.
* کدام هنرستان درس خوانده اید؟ چه رشته ای؟
– در هنرستان رسالت، مهندسی برق خوانده ام.
* هنرستان که رشته مهندسی ندارد؟!
– آن موقع در هنرستان رشته ای به نام برق و قدرت داشتیم که بعد در دانشگاه، رشته مهندسی می شد. پایه ام هنرستانی بوده و دیپلم خود را از هنرستان رسالت در رشته برق گرفته ام.
* یعنی بعد از هنرستان در رشته برق در تهران وارد دانشگاه شدید؟
– خیر. بعد وارد دانشگاه «اگ یونیورسیتی» ترکیه شدم.
* چه سالی دیپلم گرفتید؟
– فکر می کنم در سال ۷۳-۷۲ دیپلم گرفتم.
* بعد از آن به ترکیه رفتید؟
– بعد از آن رفتم ترکیه.
* چه شد که به ترکیه رفتید؟
– من همزمان با تحصیلم کار هم می کردم. به بازار می رفتم. در کار سکه و طلا و جواهر بودم. در بازار کارگاهی داشتم که طلاسازی می کردم.
* در آن زمان خودتان کارگاه داشتید یا برای کسی کار می کردید؟
– اول همینطور کار می کردم و بعد از آن کارگاه زدم که حدود ۱۵ تا ۲۰ کارگر داشتم.
* چه شد که در زمان تحصیل تان در هنرستان برق، به سمت طلا و سکه کشیده شدید؟
– حقیقتا از زمانی که خیلی کوچک بودم، دوست داشتم کاسبی کنم. دنبال شغل هایی بودم که خیلی سریع بتواند بازده خوبی برایم داشته باشد. احساس می کردم طلافروشی رشته پرسود و مناسبی است. برای همین رفتم و شاگرد یک طلاساز و طلا فروش شدم.
* آن موقع منزل تان در کجا قرار داشت؟
– در میدان فاطمی و میدان گل ها می نشستیم.
* متولد کجای تهران هستید؟
– متولد راه آهن هستم.
* یعنی پدرتان در راه آهن کار می کرد؟
– بله. پدرم راه آ هنی بودند و بنیانگذار شرکت تی.بی.تی هم بودند.
* پدرتان به تنهایی شرکت تی.بی.تی را تاسیس کرده بودند؟
– خیر. دو، سه نفر شریک بودند که این شرکت را درست کردند. بعد از انقلاب از مجموعه شان بیرون آمدند.
* خودتان به ذهن تان رسید که بروید ترکیه تحصیل کنید یا اینکه کسی به شما پیشنهاد کرد به ترکیه بروید؟
– زمانی که در بازار طلا و سکه کار می کردم مغازه ای را در حدود ۱۴-۱۳ میلیون تومان از شهرداری به صورت قسطی خریداری کردم.
* در چه سالی؟
– سال ها را الان دقیقا یادم نیست. اما قبل از رفتن به سربازی بود. یعنی وقتی از هنرستان دیپلم گرفتم در بازار فعالیت می کردم. در زمان تحصیل هم روزها به هنرستان و بعدازظهرها به بازار می رفتم.
* برای کار در بازار خانواده تان هم به شما کمک می کردند؟
– خیر. خیلی هم راضی نبودند.
* چند برادر و خواهر هستید؟
– دو خواهر کوچکتر از خودم دارم.
* وضع مالی خانواده تان چطور بود؟
– وضع مالی خانواده خوب بود. به هر صورت پدرم بنیانگذار تی.بی.تی بود.
* پس چرا در خانه های راه آهن می نشستید؟
– آن موقع پدرم کارمند راه آهن بود. همزمان که کارمند راه آهن بودند کار تی.بی.تی را هم انجام می دادند. یادم هست زمانی که بچه بودم در راه آهن بودیم. یادم هست که مهدکودکم را در محله راه آهن می رفتم. ولی بعد از آن آمدیم میدان گل ها خانه گرفتیم.
* همه پول آن مغازه ای را که گفتید در بازار به قیمت ۱۴-۱۳ میلیون تومان خریده بودید، خودتان درآورده بودید؟
– آن مغازه را قسطی خریده بودم. حدود یک میلیون تومان پول اولیه اش را دادم و بقیه اش اقساط ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار تومانی بود.
* به همه به صورت قسطی می دادند؟ یا سفارشی بود؟
خیر. چه سفارشی ای، آن زمان، شهرداری به تازگی زیرزمین بازار سبزه میدان را درست کرده بود. کسی هم آنجا نمی رفت و مغازه ها خالی بود. فکر می کنم مربوط به پیمانکاری بود که آن را از شهرداری گرفته بود. آنجا را حدود ۱۴-۱۳ میلیون تومان خریدم و بعد هم حدود ۱۰۰ میلیون تومان فروختم.
* آقای زنجانی، ۱۴-۱۳ میلیون تومان اواخر دهه ۶۰ خیلی پول بود. به چه صورت این پول را تأمین کرده بودید؟
– ابتدا حدود یک میلیون تومان آن را پرداخت کردم. قسطی بود.
* همان یک میلیون تومان را در آن سن از کجا آورده بودید؟
– کار می کردم. طلاسازی می کردم. کارگر و کارمند داشتم. فکر می کنم اولین ورودی پولم حدود ۲۰ تا ۳۰ هزار تومان بود. یک موتور گازی داشتم که آن را فروختم. با پول آن نقره خریدم. نقره ها را به انگشتر تبدیل می کردم و نقره هایم که زیاد شد کارگاه درست کردم. بعد از آن مردم طلاهایشان را به من می دادند. من هم طلاهایشان را می ساختم و اجرت طلاسازی می گرفتم. تا اینکه در سبزه میدان مغازه گرفتم. همان طلاهایی را که می ساختم پشت ویترین می گذاشتم و می فروختم.
* خودتان در مغازه می ایستادید؟
– بله. خودم هم می ایستادم. قبل از گرفتن دیپلم از مدرسه، مستقیم به بازار می رفتم و بعد از آن هم که آنجا بودم.
* شریکی هم نداشتید؟
– خیر، شریک نداشتم. محلی که مغازه گرفته بودم تبدیل به بورس خرید و فروش سکه و ارز و طلا شد. دو سال بعد از آن مغازه ام را بیش از ۱۰۰ میلیون تومان فروختم. با این پول سکه و دلار و ارز می خریدم و می فروختم تا اینکه به سربازی رفتم.
* شما در جایی گفته بودید که در بانک مرکزی سربازی کرده اید و راننده رئیس کل بانک مرکزی بودید. سرباز رئیس کل بانک مرکزی شدن کار ساده ای نیست. قبول دارید؟ لطفا صادقانه بگویید.
– صادقانه می گویم. زمانی که به سربازی رفتم در سپاه تقسیم شدم. من را به اردکان یزد فرستادند. سه ماه اول آموزشی ام آنجا بود. از آنجا به پادگان ولیعصر تهران منتقل شدم. در بین سربازها، مرتب تر بودم و تمیزتر می نوشتم. بنابراین من را به قرارگاه فرماندهی سپاه فرستادند. حدود ۱۴-۱۳ ماه آنجا بودم. زمانی که در آن مجموعه بودم یادم هست آقای هاشمی رفسنجانی، برای بازدید به آنجا آمدند. گفتند تعدادی سرباز برای ریاست جمهوری، بانک مرکزی و جاهای مختلف انتخاب کنید.
* چه سالی به سربازی رفتید؟
– فکر کنم سال ۷۵ بود.
* ولی در نیمه دوم سال ۷۶، آقای هاشمی رئیس جمهور نبود.!
– ایشان برای بازدید آمده بودند. حالا خاطرم نیست که آن موقع رئیس جمهور بودند یا خیر. نمی دانم چه سمتی داشتند.
* تا اینجای مصاحبه، یک نکته برایم جالب است. آقای زنجانی که کاسبی می کند، کارهای بانکی بزرگ انجام می دهد. آن وقت تاریخ های مهم زندگی اش به دقت یادش نیست!
– اسامی اشخاص و تاریخ ها هیچ وقت یادم نمی ماند. چون اینها برایم مهم نیست. مهم این است که چکار می خواهم بکنم. چه حرکتی باید انجام دهم. اگر شما الان از من درباره ریز مسائل شرکت هایم از من بپرسید به خاطر دارم. تمام مصوبات آنها به دقت به ذهنم هست. من چکار داشتم که رئیس جمهور آن زمان چه کسی بوده یا چه کار می خواهد انجام دهد. آن موقع تمام فکر و ذکر من این بود که کاسبی کنم. کاسبی ام هم خوب باشد. جز این چیز دیگری برایم مهم نبود.
* داشتید می گفتید که چطور برای ادامه خدمت سربازی در بانک مرکزی انتخاب شدید…
– از آنجا [قرارگاه فرماندهی سپاه] مرا انتخاب کردند که به بانک مرکزی بروم.
* چه کسی شما را انتخاب کرد؟
– نمی دانم. از خود فرماندهی لجستیک. نمی دانم.
* یعنی کسی زنگی نزده بود. سفارشی نکرده بود؟
– خیر. هیچ وقت. اگر سفارشی داشتم که سه ماه در یزد خدمت سربازی نمی کردم.
* از بستگان شما کسی در سپاه نبود؟
– خیر. چون تک پسر بودم مرا به تهران منتقل کردند. وقتی به عنوان سرباز به بانک مرکزی رفتم، گفتند شما باید به عنوان راننده آقای نوربخش را جابه جا کنید.
* از همان ابتدای ورود گفتند باید رئیس کل بانک مرکزی را جابه جا کنید؟
– ابتدا سرباز بانک مرکزی بودم و آقای دکتر نوربخش راننده دیگری داشتند. بعد از او من راننده آقای نوربخش شدم. آخر خدمت سربازی ام بود. حدود ۵ ماه مانده بود.
* بالاخره رئیس کل بانک مرکزی، محافظ دارد. راننده قابل اعتماد دارد. استخدام بانک یا نهادهای حفاظتی است. چطور می توان باور کرد که یک سرباز را برای رئیس کل بانک مرکزی انتخاب کرده باشند؟ باورش کمی برایم دشوار است.
– نمی دانم پذیرش این مساله برای مردم هم سخت باشد یا نه. اما این اتفاقی برایم رقم خورد. واقعا اتفاق بود. همین الان در مجموعه کاری ما، افراد خیلی با استعدادی هستند که وقتی روز اول آمدند، خیلی به آنها اعتماد نمی کردیم. اما امروز حساب های میلیاردی ما دست اینهاست. دست چک هایمان دست این افراد است. اینها اتفاقی است دیگر.
* کارمندهای شما، چک های میلیاردی امضا می کنند؟
– بله. حتما همینطور است. خود آقای شیرازی منش [اشاره می کند به فردی که در مصاحبه حضور دارد] پروژه کیش ما را در اختیار دارد. ایشان حداقل نزدیک به ۱۰۰۰ میلیارد تومان پروژه در دستش دارد. ما ایشان را چطور شناختیم. اتفاقی بود.
* شما آقای شیرازی منش را چطور شناختید؟
– ما در کیش همدیگر را دیدیم.{در اینجا آقای شیرازی منش وارد بحث می شود و می گوید: ما کاری با آقای زنجانی داشتیم که در حقیقت برایمان خریدی انجام شود. ایشان گفتند شما بیا پروژه های من را انجام بده. چون من چند سالی بود که در کیش بودم. از سال ۶۵ در کیش کار می کردم. آنجا پروژه هایدروپنیک (کشت بدون خاک)، را داشتیم. پروژه بزرگ دهکده ساحلی خلیج فارس را داشتیم که ۱۷۰۰ واحد مسکونی می ساختیم. بعد خود آقای زنجانی آمد و آن پروژه را نجات داد. چون به گل نشسته بود. چون من رئیس هیات مدیره سندیکای صنایع بودم از ۱۰ سال پیش از کارهای آقای زنجانی شناخت داشتم. مهمانان مان را برای بازدید به کارخانه ایشان می بردیم. گاهی آقای زنجانی را هم در پرواز می دیدم. از زمانی که آقای کریمی، مدیرعامل سابق سازمان های مناطق آزاد کیش، به عنوان قائم مقام آقای زنجانی منصوب شد و با ایشان همکاری کرد…
از آقای شیرازی منش می پرسم که آقای کریمی تا چه سالی مدیرعامل منطقه آزاد کیش بودند و از چه زمانی به سیستم آقای زنجانی آمدند. پاسخ می دهد: آقای کریمی تا سال ۸۸ مدیرعامل سازمان منطقه آزاد کیش بودند و پس از فراغت از آنجا، از سال ۸۹ به عنوان قائم مقام آقای زنجانی فعالیت شان را آغاز کردند و مدیرعامل شرکت «قشم ایر» هستند. یکی دیگر از معاونان ایشان هم که دوست ما بودند الان مدیرعامل واحد دوبی آقای زنجانی هستند. ما یک بار آمدیم اینجا، ایشان گفت که پروژه ای داریم به نام تهران قدیم…}
* حالا به پروژه ها هم می رسیم. آقای زنجانی اجازه بدهید روند مصاحبه را ادامه دهیم. شما اولین باری که آقای دکتر نوربخش را دیدید چه زمانی بود؟
– وقتی مرا به دفتر آقای دکتر نوربخش فرستادند من در آنجا کار ثبت نامه ها را انجام می دادم. نامه ای می آمد ثبت می کردم و در کارتابل می گذاشتم و مرتب می کردم. بعد رانندگی هم می کردم. جایی اگر می رفتند می بردم شان. تا اینکه خدمت سربازی ام تمام شد. زمانی که خدمت سربازی ام تمام شد آقای نوربخش گفتند می خواهی چکار کنی؟ اگر بخواهی می توانی اینجا بمانی.
* پاسخ شما به دکتر نوربخش چه بود؟
– من گفتم نمی مانم. دوست دارم کاسبی کنم. وقتی هم که خدمت می کردم بعد از ساعت اداری دوباره راه می افتادم و می رفتم بازار و همین کار سکه فروشی و ارزفروشی را انجام می دادم. {می خندد}
* یعنی کسانی که صرافی دارند و کار سکه و ارز در بازار انجام می دهند شما را می شناسند؟
– الان نمی دانم؛ کارت هایشان را دارم. آن موقع هر کسی را نمی گذاشتند به آن زیرزمین برود. چون آنجا بورس شده بود و نمی گذاشتند دلال ها آنجا بروند. باید مغازه دار بودی یا کارت داشتی. من هنوز کارت آن موقع را دارم.
* در جایی گفته بودید که آقای نوربخش به شما دلار می داد تا در بازار پخش کنید. ماجرای آن چه بود؟
– وقتی خدمت سربازی ام تمام شد آقای نوربخش ۵-۴ جا را انتخاب کرده بود و برای کنترل بازار به آنها دلار می داد تا در بازار پخش کنند. آن وقت ها دلار رسمی ۳۰۰ تومان بود و بیرون قیمت دلار در حال رشد بود و همه می گفتند ارزش یک دلار می خواهد معادل یک هزار تومانی شود. خاطرم هست مردم می رفتند شب تا صبح در صف بانک ها می خوابیدند تا دلار بگیرند و در بازار آزاد بفروشند. به خاطر اینکه قیمت دلار بالا نرود آقای نوربخش به من گفت شما هم بیا در این مجموعه هایی که دارند کار می کنند [دلار به بازار تزریق می کنند] و ۴ یا ۵ نفر بودند کار کن. به من اعتماد پیدا کرده بود.
* آقای نوربخش شما را در جلسات خصوصی بانک مرکزی هم می برد؟
– خیر.
* برای این کار کسی شما را به آقای دکتر نوربخش معرفی نکرده بود؟ مثلا سفارش کنند که شما قابل اعتمادید تا دلار به شما بدهند؟
– خیر. هیچ کس.
* بگذارید سوالم را با تاکید بپرسم که کسی سفارش نکرده بود؟ چون پذیرش اینکه به این سادگی دلار در اختیار کسی بگذارند تا در بازار توزیع کند برایم سخت است.
– واقعا هیچ کس. چه کسی می توانست باشد. تا همین الان یادم نمی آید که کسی برایم زنگ زده باشد و بخواهد سفارشم را بکند.
* اجازه بدهید این جمله را همین جا فعلا نگه داریم اما از شما قبول نکنم…
– باشد. برای تحویل ارزی که قرار بود به منظور کنترل بازار توزیع کنیم برای هر کس سقفی تعیین شده بود. سقف بقیه بالا بود. ۵۰ میلیون دلار و ۱۰۰ میلیون دلار…
* سقف شما چقدر بود؟
– سقف اعتباری من ۲۰ میلیون دلار بود.
* به اعتبار اینکه شما قبلا در بازار مغازه داشتید و دلار و سکه می فروختید شما را انتخاب کردند؟
– می دانستند که من عصرها کار خرید و فروش ارز انجام می دهم. چون من در دوران خدمت سربازی ام در بانک، صبح ها می آمدم و می گفتم که مثلا امروز فلان کار را کردم، اینقدر کاسبی کردم. به هنگام رانندگی وقتی آقای نوربخش را می آوردم، از کارهایم می پرسیدند. من هم تعریف می کردم که به طور مثال در بازار مغازه گرفتیم. اینطور شد. آنطور شد. خلاصه در ماشین کارهایم را توضیح می دادم.
* با محافظ ها و بچه های آنها رفاقت نداشتید؟
– خیر. آن موقع من ندیدم ایشان محافظی داشته باشند. این چیزها مثل اینکه الان هست. آن موقع که نبود.
* اولین ارزی که از بانک مرکزی برای توزیع در بازار گرفتید تا قیمت دلار کنترل شود چقدر بود؟
– ۱۷ میلیون دلار. اولین کارمزدی هم که گرفتم ۱۷ میلیون تومان بود. با آن پول هم یک دفتر در میرداماد خریدم.
* چند وقت یکبار از بانک مرکزی دلار می گرفتید؟
– هر روز می گرفتم. دلارها را در بانک مرکزی می گرفتم و در بازار می فروختم و پول ریالی اش را به بانک واریز می کردم.
* اینکه دلارها را با این کارمزد به شما می دادند خودش یک رانت نبود؟ چرا به بقیه دلار نمی دادند؟ روزی ۱۷ میلیون تومان کارمزد رقم کوچکی نبود.
– نمی دانم. وقتی خدا بخواهد کاری برای کسی انجام شود می شود. آقای دکتر نوربخش که انسان رانتی نبودند. اگر ایشان می خواست رانتی بدهد به کسی رانت می داد که منافعی برایش داشته باشد.
* آن یک تومان را برای چه به شما کارمزد می دادند؟
– به همه کسانی که ارز توزیع می کردند کارمزد را می دادند. چهار، پنج جا این کار را می کردند. [نام می برد]. دلارها بالاخره باید پخش می شد. بعضی از آنها در سطح بالاتر این کار را انجام می دادند و من هم باید در سطح کف بازار این کار را انجام می دادم.
* شما برای توزیع دلارها نماینده جایی نبودید؟
– خیر. معمولی بودم. [با لبخند می گوید می شود گفت نماینده بانک مرکزی بودم.] دلارها را می گرفتم و در بازار می فروختم و تومانش را به صورت چک بانکی به حساب بانک مرکزی واریز می کردم. این کار را انجام دادم تا اینکه آقای نوربخش فوت کردند و این فایل کلا بسته شد.
* از پخش دلارهای بانک مرکزی در بازار کلا چقدر درآمد کسب کردید؟
– حدود ۷-۶ ماه این کار را انجام دادم. وقتی این کار را انجام می دادم با شرکت های مختلفی که در کار ارز ورود داشتند آشنا شده بودم. مداوم به من زنگ می زدند که بیا فلان کار را انجام بدهیم. کسانی که بیرون از کشور هم ارز داشتند زیاد با من تماس می گرفتند.
سلامبور فروشی

* بعد از فوت مرحوم نوربخش و بانک مرکزی چکار کردید؟
– آن موقع بررسی کرده بودم و متوجه شده بودم که در بین کسانی که پول های زیادی می آورند «سالامبور»فروش ها [و کسانی که پوست گوسفند می فروشند]، ارزهای زیادی به داخل کشور می آورند.
* مثلا در چه ارقامی؟
– از ۱۰ میلیون دلار گرفته تا ۳۰ میلیون دلار. آنها پوست گوسفند را جمع می کردند و به خارج از کشور می بردند. در ترکیه و ایتالیا می فروختند و پولش را به داخل کشور می آوردند. آن زمان با یکی از این «سالامبور»فروش ها آشنا شدم. گفتم این کار چطور است. گفت: شما چرا کار ارزی می کنید. بیا در کار سالامبور. کار خوبی است.
* اینجا شما دیگر در بانک مرکزی نبودید؟
– خیر. چون استخدام بانک مرکزی نبودم. در دفتر میرداماد بودم که آمدم کار «سالامبور»فروشی را به صورت قوی شروع کردم.
* چقدر منابع مالی داشتید؟
– حدود ۸۰۰ میلیون تومان داشتم.
* از راه دلارفروشی درآورده بودید؟
– از دلارفروشی بود. از فعالیت های دیگر هم بود. چون از درآمدهایم برای سرمایه گذاری و کار اقتصادی استفاده می کردم.
* مثلا چکار می کردید؟
– آدامس خارجی می آوردم. واردات شامپو می کردم. مواد غذایی وارد می کردم. ماءالشعیر ژوه را آوردم. هرچه که به دستم می رسید انجام می دادم.
* آقای زنجانی، بگذارید صریح و ساده حرفم را بزنم. این حرف من در افواح هم مطرح است. تا کسی پشتوانه نداشته باشد به این شکل رشد نمی کند. پشتوانه شما چه کسانی بودند؟
– پشتوانه من خداوند بود. چه پشتوانه ای می توانستم داشته باشم. خدا راه را برایم باز می کرد. من هم پیش می رفتم.
* آقای زنجانی! بالاخره آقای نوربخش آن ۲۰ میلیون دلار را برای توزیع در بازار به جای شما به کس دیگری می داد شرایط متفاوت بود.
– از چند نفر دیگر که آن پول ها را برای توزیع می گرفتند، سه نفرشان تا مدت ها در زندان بودند.
چون ما اول باید ارز را به حساب می ریختیم تا آنها تومانش را به ما می دادند. آن سه نفر ارز را به حساب کسی ریخته بودند و پولشان را نداده بودند.
مثلا شخصی به نام… [نامش را می برد] که زمانی در کیش هم هتل داشت. پول سنگینی (ارز) به حساب یک نفر ریخته بود. آن نفر هم ارز را برداشته بود و رفته بود. حالا تا برود شکایت کند و پول را بگیرد، خودش را به زندان برده بودند. یا بعضی از آنها می آمدند و دفترچه باز می کردند تا سود بانکی اش را بگیرند و به صورت هفتگی با بانک مرکزی تسویه می کردند.
من یادم هست آن وقت ها با این آقایان صحبت می کردم که این کارشان حلال نیست. چون پول خود بانک را در بانک می گذاشتند و بهره می گرفتند.
* یعنی به حلال و حرام اعتقاد دارید؟
– خیلی زیاد. من معتقدم هر کاری که انسان می کند به خود او باز می گردد. در زمانی هم که کار طلافروشی می کردم سن کارگرانی که داشتم خیلی زیادتر از من بود. تا جایی که روی حقوق دادن به آنها را نداشتم. دستمزدشان را در کشوهایشان می گذاشتم فکر می کردم چون هوای اینها را دارم کارهایم خوب پیش می رود. چنین اعتقادی دارم.
* حرف هایتان را همین جا نگه دارید. دوباره برمی گردیم. این حرف ها را که شنیدم می خواهم نکته ای را مطرح کنم. شما چقدر در فیلم سینمایی «هیچ کجا هیچ کس» سرمایه گذاری کرده اید؟
– یک میلیارد و ۵۰ میلیون تومان.
* قبل از آمدن به مصاحبه، یکی از دوستان خبرنگارم نقل می کرد که ظاهرا کارگردان این فیلم برای گرفتن کمک مالی با شما دیدار کرده است. شما پرسیده اید چقدر لازم دارید ظاهراً ایشان گفته اند حدود یک میلیارد تومان. شما در پاسخ شان گفته اید برای یک میلیارد تومان وقت من را گرفته اید؟ من در این ۱۰ دقیقه می توانستم ۱۰ میلیارد تومان کاسبی کنم. بگیرید بروید. این نقل صحت دارد؟
– این حرف کاملا نادرستی است. حتی اگر کسی پول مفت هم به دست آورده باشد اینطور حرف نمی زند. من که کاسبم. من حتما حساب و کتاب را می فهمم. اگر نمی فهمیدم نمی توانستم کار را انجام دهم. آقای ابراهیم شیبانی، پسر جوانی است. آمد پیش من، گفت آقای زنجانی، می خواهم فیلم بسازم. سرمایه هم ندارم. دوست دارم این فیلم را بسازم. سعی می کنم که در این موضوع سربلند شوید. گفتم، من در کار شما تبحر ندارم. ولی چون آمدی و می خواهی فیلمت را بسازی، یک میلیارد تومان به شما قرض می دهم. از شما چک می گیرم. قراردادش هم موجود است. گفتم شما فیلمت را می سازی و می فروشی. بعد چک یک میلیاردی ات را پاس می کنی. هر چقدر سود کردی ۵۰ درصدش را خودت بر می داری و ۵۰ درصدش را به مجموعه من می دهی. ایشان پذیرفت و چک یکی از بستگان نزدیکش را آورد. بچه های ما هم تحقیق کردند و بعد یک میلیارد تومان را به ایشان دادند.
* آقای ابراهیم شیبانی را چه کسی به شما معرفی کرده بود؟
– آقای امیر جعفری که هنرپیشه هستند.
* شما آقای امیر جعفری را از کجا می شناختید؟
– ما با هم همکلاس بودیم. چهار، پنج سال در دوران دبستان در مدرسه ای در ایران زمین شهرک غرب و در مدرسه راهنمایی ایثار کنار هم می نشستیم.
* هنوز هم با آقای جعفری رابطه دارید؟
– بله. به صورت خانوادگی. دوست و همکلاسیم دیگر.
* آقای جعفری از منافع مالی شما هم منتفع می شود؟
– خیر. چه منافعی می تواند برایش داشته باشد. فقط رابطه دوستی داریم.
* آقای شیبانی، چک یک میلیارد تومانی اش را پاس کرده است؟
– خیر. شنیده ام تا الان نزدیک به ۷۰۰ میلیون تومان فروخته است.
* اگر فیلمش شکست بخورد چک یک میلیارد تومانی اش را به اجرا می گذارید؟
– حالا آن وقت باید بنشینیم ببینیم چه کاری باید بکنیم. الان نمی دانم چه برخوردی با این موضوع خواهیم کرد. اما من سعی کردم کمک کنم تا بتواند چک اش را پاس کند. مثلا در آخرین دیدارمان، آقای شیبانی گفت ممکن است فروش فیلم به یک میلیارد تومان نرسد. گفتم چه کمکی می توانم بکنم. گفت: اگر تبلیغات داشته باشم خوب است. ما هم ۱۵ روز از مکان های تبلیغاتی را که به صورت یکساله در سطح شهر اجاره کرده بودیم به این فیلم اختصاص دادیم. بعد آقای شیبانی گفت: اگر فیلم را در رسانه خانواده بفروشد ممکن است پول خوبی بگیرد. گفتند ۳۰۰ میلیون تومان می خرند. پرسیدم آنها چه کار می کنند. آقای شیبانی گفت به صورت سی.دی پخش می کنند. ما هم یک مجموعه ای داریم که سی.دی تولید می کند. گفتیم برود آنجا کمک بگیرد. بنابراین سعی مان را کردیم تا به طریقی بتواند چک یک میلیارد تومانی اش را پر کند. من تا الان تعداد زیادی را از زندان بیرون آورده ام. نمی خواهم که برای کسی مشکل ایجاد کنم.
* آقای زنجانی، این موضوع را وسط بحث مان به این دلیل پرسیدم که وقتی شما می گویید به حلال و حرام اعتقاد دارید با نقل قولی که از رفتار با لبخندتان می شد در تضاد بود.
– قراردادهایمان با آقای شیبانی موجود است. اتفاقا اگر یک آدم میانسال می آمد شاید این کار را انجام نمی دادم. چون احساس می کردم جوان است و می خواهد حرکت جدیدی را شروع کند گفتم کمکش کنم تا موفق شود. شاید همان کلیک هایی که برای موفقیت من خورد برای ایشان هم در زندگی اش بخورد.


سالامبور فروشی

* حالا برگردیم به همان دوره «سالامبور»فروشی شما.
– من در آن موقع پوست گوسفندها را می خریدم و می دادم دباغی می کردند. بعد تبدیل به طبقه بندی های مختلف می شد و آنها را صادر می کردم.
* چقدر پوست گوسفند توانستید جمع کنید.
– آن زمان حدود ۵ هزار پوست جمع کردم. هر پوست حدود ۵۰۰ تا ۶۰۰ تومان قیمت داشت. دلار هم به ۹۰۰ تومان رسیده بود.
* پوست ها را به کجا می فروختید؟
– به ترکیه. اما حتی خریدارها را نمی شناختم. خیلی ریسکی کار می کردم. فقط شنیده بودم در ترکیه کسی هست که «سالامبور»های ایرانی را می خرد. چون می دیدم همه سالامبورهایشان را برای او می فرستند فکر کردم خوب است من هم سالامبورهایم را برای او بفرستم. یک روز به ایشان تلفن زدم و گفتم از ایران زنگ می زنم و می خواهم سالامبورهایم را به شما بفروشم. ایشان اول گفت که سالامبورهایم را نمی خرد اما آنقدر پافشاری کردم تا بالاخره پذیرفت تا از من هم بار بردارد.
* از فروش «سالامبورها»، چقدر سود کردید؟
– در اولین کانتینری که به ترکیه فرستادم هر پوست برایم (حدود ۵۰۰ تومان) نیم دلار تمام شده بود و در آنجا ۱۹ تا ۲۰ دلار فروخته شد. پولم یکدفعه چندین برابر شد. کارم را با پنج هزار پوست شروع کردم. وقتی دیدم کار قشنگ و خوب است در نزدیکی ورامین کارخانه ای را اجاره کردم. از این طرف و آن طرف کشور پوست می خریدم و پس از دباغی، صادر می کردم. این کار سودهای زیادی برایم درست می کرد.
* هنوز از طرف کسی یا جایی پشتیبانی نمی شدید؟ سفارش و توصیه ای نداشتید؟
– پوست خریدن که دیگر سفارش و توصیه نمی خواهد. کارم تا سال ۱۹۹۶ خیلی خوب پیش می رفت.

• نویسنده : یزد فردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا