یزدفردا

طره ی موی تو بر دار کند جانم را
می برد رشته ی زلفت همه ایمانم را

یار من،چشم سیاه تو به شب طعنه زند
من به لب های تو بر پا کنم عرفانم را

چهره ی ماه تو بر باد دهد غره ی من
که همان دیده ی اول بکشد آنم را

تا به تاوان گناهی که به پای تو کنم
می دهم من همه دم پای تو وجدانم را

ترک جنت بکنم از سر فرموده ی تو
شکنم بهر تو عهد و همه پیمانم را

ساقیا توشه ی راهم بده از باده ی ناب
تا که هجرت بکنم خانه ی ویرانم را