یزدفردا

ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻻﺕ ﺧﻮﺩﻡ

ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ

ﻣﯽ ﺭﺳﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ،

ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ

ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺭﻭﺑﺮﻭﯾﻢ،

ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﮑﻨﯽ

ﭼﺎﯼ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻡ ﺑﺮﺍﯾﺖ،

ﺗﻮﯼ ﻓﻨﺠﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﺎﺯ ﻣﻴﺨﻨﺪﯼ ﻭ ﻣﻴﭙﺮﺳﻲ

ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟!

ﺑﺎﺯ ﻣﯿﺨﻨﺪﻡ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ،

ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ

ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ،

ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﮔﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ

ﯾﺎﺱ ﻭ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﻡ،

ﺗﻮﯼ ﮔﻠﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ

ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺪﻭﺯﻡ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ،

ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺁﯾﺎ ﮐﻤﯽ

ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﯼ،

ﺑﯿﻦ ﺩﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ .. ؟!

ﻭﻗﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ،

ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻧﺮﻭ ...

ﭘﺸﺖ ﭘﺎﯾﺖ ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻡ،

ﺩﺭ ﺍﯾﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ

ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﻭ

ﺧﺎﻧﻪ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﺕ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﺑﺎﺯ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ،

ﺑﺎ ﯾﺎﺩ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ!...

ﺑﻌﺪ ﺗﻮ

ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ

ﺑﺎﻭﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ،

ﮐﺎﺭ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ !

شاعر:بیتا امیری