یزدفردا | نسخه چاپی | قصیده ای از وحشی بافقی:در ستایش میرمیران: ســاقـیـا روز نـشـاط آمـد و شـد دور بــه کـام/ مـی رود روز ز بــالـای تـو مـی ریـز بــه جـام

سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده است و در این راستا قصیده "

.در ستایش میرمیران:

ســاقـیـا روز نـشـاط آمـد و شـد دور بــه کـام/

مـی رود روز ز بــالـای تـو مـی ریـز بــه جـام

" را در ادامه می خوانید: روحش شاد

در ستایش میرمیران

ســاقـیـا روز نـشـاط آمـد و شـد دور بــه کـام	مـی رود روز ز بــالـای تـو مـی ریـز بــه جـام
در قـدح ریـز از آن لـعــلـی خــورشــیـد فــروغ	کـه بــه یـاقــوت دهـد پــرتــو اورنـگ بــه وام
دلـفـریـبــی کـه در آیـنـد روانـی بــه سـجــود	زاهدان را چـو شمیمی گذرد زان بـه مشـام
آخـــر مـــجـــلـــس او بــــزم جــــدل را آغـــاز	اول صــحــبــت او مـجــلــس غــم را انـجــام
بــر سـر پــیـک اجــل گـرم چـو تــازد گـلـگـون	نـگــذارد کــه دگـر گــام نـهـد بــر ســر گــام
گـر گـدای در مـیـخــانـه خــورد یـک جــامـش	دهد از مستـی آن جـام بـه جم سد دشنام
سـاز قـانـون طـرب در چــه مـقـامـی بــرخـیـز	لاله سـان بـا قدحـی بـر لب جـو سـاز مقـام
بـسکه شد بـاد روانبـخش بـه آن بـی جـانی	ســرو را در حــرم بــاغ شــود مــیــل خــرام
در پــس پــنـجــره بــاغ بــه رقــص آمـده گــل	جـلوه اش مرغ چـمن دید و در افـتـاد بـه دام
از پــی عـذر کـه ســر در ســر ســاغـر کـرده	در رکوع است گهی نرگس و گاهی به قیام
غنچـه بـگشوده لب از هم ز سر شاخ درخت	یا ز خـون شـیشـه خـود کرده لبـالب حـجـام
گـشـتـه در لـالـه سـتـان داغ دل لـالـه عـیـان	هـمـچـو هـنـدو کـه در آتـشـکـده گـیـرد آرام
غـنـچــه را آب دمـاغ اســت روان از شــبــنـم	مـگـر از لـطـف نسـیم سـحـری کـرده ز کـام
آفــتــاب ســر بــام اســت غــنـیـمــت دانـیـد	گل اگر سـاخـت دو روزی بـه سر شاخ مقام
غـنچـه بـشـکفـت مگر پـیک نسـیم سـحـری	بـــرد از آمـــدن مــیــر بـــه گـــلـــزار پـــیــام
آن حـسـن خـلق حـسـینی نسـب حـیدر دل	کـه فـلـک بـهر زمـین بـوسـی او کـرده قـیام
تـــیــغ بـــنــد در او گــر نــشـــمــارد خـــود را	خــانـه چــرخ بــریـن گــور شــود بــر بــهـرام
تـویی آن پـاک ضـمـیـری کـه ضـمـیـرت امـروز	بــی ســخــن آورد از عــالــم فــردا پــیـغــام
بـا کف جـود تـو بـخـشـندگی معدن چـیسـت	پـیش دسـت کـرمت ریزش ابـر اسـت کـدام
اندکی می کند آن صرف بـه سـد جـان کندن	جــزویـی خـرج کـنـد ایـن بــه هـزاران ابــرام
کـرده قـهـر تـو مـگـر تـیز بـه خـورشـیـد نـگـاه	ورنه از بـه هر چـه مـو تـیغ شـدش بـر اندام
نـیـسـت کـیوان کـه قـدم بـر سـر افـلـاک زده	خـانـه قـدر تــرا پــیـر غـلـامـیـسـت بــه بــام
آنکه چون پـسته ز نقل طربـت خندان نیست	بـه که از سـنگ بـکوبـند سـرش چـون بـادام
خون بـدخواه بـر احـبـاب تـو چـون شیر حـلال	شربـت عیش بـر اعدای تـو چـون بـاده حرام
کــامــکــارا مــنـم آن نــادر فــرخــنــده پــیـام	شــهـریـارا مـنـم آن شــاعـر پــاکـیـزه کـلـام
که کـشـیده سـت ز یمن تـو کلامم بـه کمال	که رسـیده سـت ز اقبـال تـو نظمم بـه نظام
نیسـت پـوشـیده کـه گر تـاج و قـبـایی بـودم	مــردمـــان نــادره خـــوانــدنــد مــرا در ایــام
چــشـم بــر جــامـه و بــر تــاج مـعـقـد دارنـد	فــکــر بــکـر ســخــن خــاص نـدانـنـد عــوام
بـارها داشـت بـر آن کوشـش عـریان تـنی ام	که بـرو جـامه و دسـتـار کـسـی گیر بـه وام
تـا بـه جمعی که رسی جمله کنندت تـعظیم	چـون ز جـایـی گـذری خـلـق کـنـنـدت اکـرام
دیگـر از طـعـنـه نـگـوینـد کـه وضـعـش نـگـرید	بــاز از کـیـنـه نـخــنـدنـد کــه بــیـنـیـد انـدام
عـام شـد گفـتـه هر بـی سـر و پـایی بـر من	لطف خاصی که بـه تـنگ آمدم از گفتـه عام
کام حاصل نشود وحشی ازین گفت و شنود	در ره فـکـر مـنـه گـام و زبــان بــنـد بــه کـام
تــا هـمـه عـمـر در ایـن بــادیـه از چــادر کـف	بــحـر چـون حـاج ره کـعـبــه بــبــنـدد احـرام
قــلــه اهــل دعــا بـــاد درت هــمــچــو حــرم	مجـمع اهل صـفـا کوی تـو چـون بـیت حـرام

و یادش گرامی باد