سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده است و در این راستا قصیده "

.آن را کــه خــدا نـگــاهـبــان اســت/از فـــتـــنــه دهــر در امـــان اســـت

" را در ادامه می خوانید: روحش شاد

در ستایش میرمیران

آن را کــه خــدا نـگــاهـبــان اســت	از فـــتـــنــه دهــر در امـــان اســـت
هــرکــس شــد از او بــلــنــد پــایـه	بـــیــرون ز تـــصـــرف زمــان اســـت
صــیـاد تــهــی قــفــس نــشــنــیـد	زان مـرغ کـه سـد ره آشـیـان اسـت
نـخــلـی کــه ز بــاغ لـایـزال اســت	بــا نـشــو و نـمـای جــاودان اســت
از نــشــو و نــمــا چــگــونـه افــتــد	طـوبــا کـه درخـت بـی خـزان اسـت
تــــا زنــــده عــــرصــــه الــــاهـــی	هـر ســو کـه دوانـد کـامـران اســت
گـــردون بــــه تــــصــــرف مـــرادش	چـون گوی بـه حـکم صولجـان است
مـهرش همـه سـالـه در رکـابـسـت	مـاهـش همـه روزه در عـنـان اسـت
در عــرصــه کــام رخــش عــزمــش	چــون حــکـم خـدایـگـان روان اسـت
آن شــاه کـه امـر لـطــف و قـهـرش	ملکت ده و سـلطـنت سـتـان اسـت
آن مـاه کــه شــمـســه جــلــالـش	آرایـــش طـــاق آســـمـــان اســــت
یـعـنـی کـه حــبــاب بــخــش آفـاق	کافاق چو جسم و او چو جـان است
دارای دو کــــون مــــیـــر مــــیـــران	کـش عــرصــه قـدر لـامـکـان اســت
یـارب کـه هـمـیـشـه در جـهـان بـاد	زانــرو کــه ضــروری جــهــان اســت
انــگــشــت اشــاره اش گــه جــود	مـفـتــاح دفـیـن بــحــر و کـان اسـت
پــاشــیــدن نــقــد ســد خــزیــنــه	بــا جــنـبــش آن سـر بــنـان اســت
از بـــســـکــه بـــه دامــن گــدایــان	دسـت کـرمـش گـهر فـشـان اسـت
تــــا خــــانــــه هــــر یــــک از در او	راهی بـه طـریق کـهـکـشـان اسـت
تـــخــت جـــم و افــســر فــریــدون	گـر چـه دو مـتـاع بــس گـران اسـت
ز آنـجـا کـه بــسـاط هـمـت اوسـت	بــالــلـه کــه هـر دو رایـگــان اســت
بـــا عـــون عـــنــایــتـــش رعـــیــت	ایــمـــن ز تـــعـــرض عـــوان اســـت
مــحــفــوظ بـــود ز حــمــلــه گــرگ	آن گله که موسی اش شبان است
شــریـان عــظــیـمـه ای کـه تــن را	ســررشــتــه زنــدگــی از آن اســت
خــاص از پـــی بـــر کــشــیــدن دار	بــر گـردن خــصـم ریـسـمـان اسـت
می خـواسـت مـخـالـفـت کـه بـیند	کـش بــال هـمـای سـایـبــان اسـت
گــردیـد مــیـســرش زهـی بــخــت	امـروز ولـی کـه اســتــخــوان اسـت
چـــون زهــره خـــصــم را کــنــد آب	خـوف تـو کـه در دلـش نـهـان اسـت
هــر ســـبـــزه کــه رویــد از گــل او	آن سـبــزه بـه رنـگ زعـفـران اسـت
در دایــــــــره وجــــــــود ذاتـــــــــت	بــیــرون ز قــیــاس ایـن و آن اســت
ایــمــا بــه ثــبـــات دولــت تــســت	آن نـقـطـه کـه سـاکـن مـیان اسـت
از حــال احــاطــه تـــو رمــزیــســت	آن خــط کــه مــجــاور کــران اســت
شـــاهـــا ز مـــیــامـــن قـــدومـــت	ایـن بــلـده چـو روضـه جـنـان اسـت
از فـــیـــض تـــو خـــاک پــــاک او را	اوصــاف بــهــشــت جــاودان اســت
هـــــر آرزویــــی کـــــه در دل آیــــد	تـا گفتـه ای این چـنین چـنان اسـت
در ســـاحـــت امـــن او جـــهــانــی	از کــاهــش عــمــر در امــان اســت
دی هـر کــه بــدیـدمـش در او پــیـر	امــروز چــو بــنــگــرم جــوان اســت
الـــقـــصـــه مــیــان ایــن دو مأمــن	گـر هـســت تــفـاوتــی از آن اسـت
کان نسیه و این بـهشت نقد است	آن روضـه نـهـان و ایـن عـیـان اسـت
شـهـریـســت بــه از بــهـشـت امـا	اکـنـون کـه تــرا در او مـکــان اســت
فـــریــاد از آن زمــان کـــه گــویــنــد	زو مــرکــب عـــزم تـــو روان اســـت
ایـن رفـتـن زود اگـر چـه بــاریـسـت	کـان بـر همـه خـاطـری گـران اسـت
خاطر به همین خوش است کاقبال	زود آمـــدن تــــرا ضـــمـــان اســــت
دارم دو سـه حـرف واجــب الـعـرض	هـر چـنـد نـه جـای این بـیـان اسـت
بـــر خــوان وظــیــفــه تـــو شــاهــا	وحـشی که همیشه میهمان است
زانـگــاه کــه رفــتــه ای بــه دولــت	حالش نه بـه وضع پـیش از آن است
ماند بـه کسـی که دسـت بـسـتـه	حـاضـر شـده بـر کـنـار خـوان اسـت
تـا هسـت چـنین کـه طـبـع اطـفـال	درهـر شـب عـیـد شــادمـان اســت
یـادت هـمـه روز خــوشـتــر از عـیـد	کـاین مـنشـاء شـادی جـهان اسـت