سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده است و در این راستا غزل "

.در ستایش میرمیران:شـغـلـی کـه مـطـمـح نظـر کـیمـیاگـر اسـت/تـــحــصــیــل اتـــحـــاد صــفــات مــس و زر اســت

" را در ادامه می خوانید: روحش شاد

در ستایش میرمیران

شـغـلـی کـه مـطـمـح نظـر کـیمـیاگـر اسـت	تـــحــصــیــل اتـــحـــاد صــفــات مــس و زر اســت
ایـن فــعــل پــر شــکــوه نـیـایـد ز هـر گــروه	زان صـنف خـاص کـاین عـمـل آید یکـی خـور اسـت
فـرعـی سـت این عـمل ز اصـول کـمـال خـور	ویــن اصــل در جــریــده حــکــمــت مــقــرر اســت
در چـشـم ظاهر اسـت بـزرگ این عمل ولی	گــر بــنــگــری بــه دیـده بــاطــن مــحــقــر اســت
عرض زر از جـبـلت مس سهل صنعتـی ست	قــلــاب شــهــر نــیـز بــایـن مــعــرض انــدر اســت
از کــیـمــیـا مــراد نـه ایـنـســت نـزد عــقــل	کآن صــنـعــت از قـبــیـل عــمـلـهـای دیـگـر اســت
تــحــقـیـق اگـر ز مـن شـنـوی اصـل کـیـمـیـا	فـیـضــی بــود کـه در نـظــر شــاه مـضــمـر اســت
فـیضـی کـه جـان پـاک کـنـد جـسـم خـاک را	کـی بــا سـرشـت زیـبــق و گـوگـرد احــمـر اســت
این فـیض کـامـل از نـظـری مـی کـنـد ظـهـور	کـش چـشـم لـطـف و مرحـمت شـاه مظـهر اسـت
شــاهــی کــه بــا مــشــاهــده اعــتــبــار او	هـســتــی و نـیـسـتــی دو گـیـتــی بــرابــر اسـت
مـاهـی کــه در مـعــامـلــه مـهـرش آفــتــاب	در ذروه کـــمـــال خــــود از ذره کـــمـــتــــر اســـت
یـعــنـی غــیـاث دیـن مـحــمـد کـه درگـهـش	جـــای تـــفــاخــر ســر خــاقــان و قــیــصــر اســت
اکــســیـر دولــت ابــدی در جــنــاب اوســت	دولـت در آن سـر اسـت کـه بـر خـاک این در اسـت
طـعـنـش رسـد بــه نـاصـیـه نـور پــاش مـهـر	آن جــبــهـه کــش ســجــود در او مــیـســر اســت
از شــخــص آفــریــنــش و از پـــیــکــر وجــود	در رتــبــه دیـگــران هـمـه پــایـنـد و او ســر اســت
آنـجــا کـه بــحــث مـنـزلـت پــا و ســر کــنـد	دانـد خــرد کـزیـن دو کـه لـایـق بــه افـســر اســت
در خــدمـت ســتــاره بــخــت بــلـنـد اوسـت	گـر سـعـد اصـغـر اســت و گـر سـعـد اکـبــر اسـت
بـــا آب کـــرد آتـــش ســـوزان بـــه عـــدل او	صـلـحـی چـنان کـه بـط همه جـا بـا سـمندر اسـت
گـــر شـــیــر در زمــان بـــهــار عـــدالــتـــش	بـــیــنــد رخ غــزالــه کــه از لــالــه احـــمــر اســت
از خــوف تــب کـنـد کـه مـبــادا گـمـان بــرنـد	کآن سـرخـی از تــپــانـچــه ظـلـم غـضـنـفـر اسـت
آنـجــا کــه نـفــس نـامـیـه را تــربــیـت کــنـد	لطـفـش کـه ظـل او همه جـا فـیض گـسـتـر اسـت
رویــانــد از زمـــیــن فـــنـــا ســـبـــزه بـــقـــا	آبـی که چـشـمه اش دم شمشیر و خـنجـر اسـت
گــر عــرصــه عــبـــور فــتـــد خـــیــل مــور را	آیــیــنــه ای کـــه روشـــن از آن رای انـــور اســـت
اعــمـی ز هـم جــدا کـنـد انـدر اشــعــه اش	هـر نـقــش پــای مـور کـه بــر روی جــوهـر اســت
ای کـز درر فـشــانـی ابــر عــطــای تــســت	هـر گـوهـری کــه در صــدف بــحــر اخــضــر اســت
درویشخانه ای که جهان داشت پـیش از این	از بــخــشــش تــو رشـک ســرای تــوانـگـر اســت
هر بـیوه ای که چـرخی و دوکی نهاده پـیش	در شــغــل رشــتــه تــافـتــن عــقـد گـوهـر اســت
در حـجـله ای که حـفـظ تـو مشـاطـگی کـند	ای کــز تــو نــوعــروس جــهـان غــرق زیـور اســت
چون شبنمی که بر رخ غنچه ست حلیه بند	ســیــمــاب قــطــره زیـور رخــســار اخــگــر اســت
از شـرم خـاطـر تـو کـه نـازیـسـت بـی دخـان	هرجـا که شـعـله ایسـت رخـش از عـرق تـر اسـت
عدل تـو قاضیی است که پـیوستـه بـهر عقد	در مــجــلــس عــروســی بـــاز و کــبـــوتــر اســت
گــوی ســپــهـر مـجــمـره تــســت و انـدر او	خــورشــیـد و مـاه عــنـبــر ســوزان اخــگــر اســت
دور بــقـاسـت مـجــمـره گـردان مـجــلـسـت	روزش فــروغ اخــگــر و شــب دود مــجــمـر اســت
جــان عــدو چــو حــمـلــه قــهـرت ز دور دیـد	بـا جـسـم گفت وعده بـه صـحـرای محـشـر اسـت
کـی در مـداد ســر نـهـدش وصـف ذات غـیـر	کــلــکــی کــه در زلــال مـدیـحــت شــنـاور اســت
از لـای مـنـجــلـاب کـجــا مـی خــورد فــریـب	آن مـاهـیـی کــه جــلـوه گـهـش آب کــوثــر اســت
احــکـام امـر و نـهـی تــو در انـتــفــاع خــلـق	نــایــب مــنــاب قـــول خـــدا و پـــیــمــبـــر اســـت
شــکــر حــقــوق وعــد و وعــیــد کــلــام تــو	بـــر ذمــه لــســـان مــســلــمــان و کــافــر اســت
ای آنـکـه بــهـر خـدمـت در گـاه قـدر تــسـت	گـر جــنـبــش ســپــهـر و گـر سـیـر اخــتــر اســت
شاهی و چـهار حـد جـهان پـایتـخـت تـسـت	اقـطــاع هـفــت چــرخ تــرا هـفــت کـشــور اســت
«الفـقـر فـخـری » اسـت تـرا در خـطـاب قـدر	آن خــطـبــه ای کـه زیـنـت نـه پــایـه مـنـبــر اسـت
رو زردی از کــلــاه گــدای تـــو مــی کــشــد	تــاج زری کــه بـــر ســر خــورشــیــد خــاور اســت
کــج نـه کــلــاه گــوشــه اقــبــال ســرمـدی	مـسـتــغـنـیـانـه بــاش کـه ایـن از تـو درخـور اسـت
وحـشی بـلند شد سـخـنت بـی ادب مبـاش	کـوتــاه کـن کـه ایـن نـه حــد هـر سـخــنـور اسـت
بــاشـد هـمـیـن دعـا و ثـنـا از تـو خـوشـنـمـا	زین هر دو چون گذشت سکوت از تو خوشتر است
گـر چـه ثـنا خـوش اسـت ولی در دعـا فـزای	کــایــن زیــنــت اجــابــت و آن زیــب دفــتــر اســت
تـا هر چـه جـز خـداسـت بـود جـوهر و عرض	وز حــکـم عــقـل نـســبــت ایـشــان مـقـرر اســت
بــــادا امـــور کـــل جـــهـــان را بـــه ذات تـــو	آن نـوع نـسـبــتـی کـه عـرض را بــه جـوهـر اسـت