سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده است و در این راستا قصیده "

. در ستایش حضرت علی «ع »

" را در ادامه می خوانید: روحش شاد

در ستایش حضرت علی «ع »

ز بـحـر بـسـکـه بـرد آب سـوی دشـت سـحـاب	سـراب بــحـر شـود عـنـقـریـب و بـحـر سـراب
گــرفــتـــه روی زمــیــن آب بـــحــر تـــا حـــدی	کـه گـر کــســی مـتــردد شــود پــیـاده در آب
چــنــان بــود کــه ز فــرقــش کــلــاه بـــارانــی	گـهی نـمـاید و گـاهی نهان شـود چـو حـبـاب
غریب نیست که گردد ز شست و شوی غمام	بــه رنــگ بــال حــواصــل ســفــیـد پــرغــراب
عـجـب کـه بـند شـود تـا بـه پـشـت گـاو زمـین	نــعــوذبـــالــه اگــر پـــا فــرو رود بـــه خــلــاب
چــنـان ز بــادیـه سـیـلـاب مـوج رفـتــه بــه اوج	که نسـر چـرخ چـو مرغایی اسـت بـر سـر آب
شـد انـطـفـای حـرارت بــدان مـثـابــه کـه مـوم	رود در آتــش و نـقـصـان نـیـابــد از تـف و تــاب
هـوا فــســرده بــه حــدی کـه وام کــرده مـگـر	بــرودت از دم بــدخــواه شــاه عــرش جــنـاب
عـلـی ســپــهـر مـعــالـی کـه در مـعــارج شأن	کــنــنــد کــســب مــراتــب ز نــام او الــقــاب
مـگـر خـبــر شـد ازیـن اهـل کـفـر و طـغـیـان را	کـه فـارغــنـد ز بــیـم عــقـاب و خــوف عــذاب
کــه تـــا مــعــانــد او بـــاشـــد و مــخـــالــف او	بــه دیـگـری نـرســد نـوبــت عــذاب و عــقـاب
چـو بــر سـپــهـر زنـد بــانـگ ثــابــتــات شـونـد	ز اضـطراب چـو بـر سـطـح مسـتـوی سـیماب
روای مـــنــجـــم و از ارتـــفـــاع مــهــر مـــگـــو	کـه مـهر پـایه قـدرش نـدیده اسـت بـه خـواب
بـــه ذروه ای کـــه بـــود آفـــتـــاب رفـــعـــت او	فـتــاده پــهـلـوی تــقـویـم کـهـنـه اصــطـرلـاب
بـــه نــعــل دلــدل او چــون رســد مــه نــو تــو	رو ، ای سپـهر و مپـیمای بـیش از این مهتـاب
ســواره بــود و ز دنـبــال او فــلـک مـی گـفــت	خوشا کسی که تو را بوسه می زند به رکاب
زهـی احــاطــه عــلـم تــو آنـچــنـان کــه تــو را	ز نکـتـه ای شـده مـکـشـوف سـر چـار کـتـاب
تــو بــا نـبــی مـتــکــلـم شــدی در آن خــلـوت	کـه بـی فـرشـتـه رود بــا خـدا سؤال و جـواب
ضـمـیر جـمـلـه بـه خـصـم تـو مـی شـود راجـع	خــدا بــود ابــدا هـر کــجــا کــنــنــد خــطــاب
بـــمـــانــد از نــظـــر رحـــمـــت خـــدا مأیــوس	بـه سوی هر که تـو یک بـار بـنگری بـه عتـاب
ز اســـتـــقــامــت عــدل تـــو در صـــلــاح امــور	رود شــرارت فــطــرت بــرون ز طــبــع شــراب
کــنــد ز تــربـــیــتـــت ذره کــار آن خــورشــیــد	کــه خــاک تــیــره شــود از فــروغ آن زر نــاب
تـــبـــارک الــه از آن دلــدل ســـپـــهــر ســـیــر	کـه بــا بــراق یـکـی بــود در درنـگ و شـتــاب
سـبــکـروی کـه ز سـطـح مـحـیـط کـرده عـبـور	چــنـانـکـه دایـره ظـاهـر گـشـتــه بــر سـر آب
چـو مـی رود حـرکـاتــش مـلـایـم اسـت چـنـان	کـه وقـت نـازکـی نـغـمـه جــنـبــش مـضــراب
سـپـهـر کـوکـبـه شـاهـا بـه دیگـری چـه رجـوع	مـرا کـه خـاک در تــسـت مـرجــع از هـر بــاب
ســری کـه بــهـر ســجــود در تــو داده خــدای	بــر آســتــانـه دیـگــر چــرا نـهـم چــو کــلــاب
دری کــه شــد ز تــوکــل گـشــوده بــر رخ مـن	بــه هــیـچ بــاب نــبــنــدد مــفــتــح الــابــواب
چــــرا خـــورم غـــم روزی چــــو کـــرده روز اول	تــهــیــه ســبــب آن مــســبــب الــاســبــاب
چـو بـی طـلـب رسـد از مـطـبــح تـو روزی مـن	چـرا نخـوانده بـه خـوان کسـی روم چـو ذبـاب
بـه فکر مدح تـو وحـشـی ز شـر حـادثـه رسـت	تـوان ز حـادثـه رسـتـن بــلـی بـه فـکـر صـواب
بـــه گــاه مــدح تـــو از کــثـــرت ورود ســخـــن	ســزد اگــر ز عــطــارد نـمـایـم اســتــکــتــاب
رســیـده ام ز تــو جــایـی کـه مـی کـنـد آنـجــا	مـخـدرات سـخـن جـمـلـه بـی نـقـاب حـجـاب
کـسـی چـگـونـه کـنـد عـیـب بـکـر فـکـرت مـن	کـه دسـت لطـف تـو از روی او کـشـیده نقـاب
بـه زمـره ای سـر و کـار اسـت اهـل مـعـنـی را	نــه از رســوم ســخــن بــا خــبــر نــه از آداب
کــنـنــد زیـر و زبــر عــالــمــی اگــر بــه مــثــل	کـســی بــه گـاه تــکـلـم غــلـط کـنـد اعــراب
هـمـیـشـه تـا کـه بـه جـلـاب مـنـقـلـب نـشـود	ز انــقـــلـــاب زمـــان در دهــان مــار لـــعـــاب
مـخــالـف تــو چــنـان تــلـخــکـام بــاد بــه دهـر	کــه طــعــم زهــر دهــد در دهــان او جــلــاب

و یادش گرامی باد