یزدفردا
پایگاه خبری و تحلیلیخرداد/ هادی پناهی:چه فرصتی بهتر از مراسم تحلیف و تنفیذ که شیوخ و بزرگان کشور و یاران انقلاب صف در صف در کنار هم بنشینند و به احترام رئیس جمهور منتخب ملت یکدل و یکزبان حضوری چشم نواز رقم بزنند.
تک تک آرای ملت؛ رئیس جمهور منتخب آنان را به سمت و سوی اریکه قدرت رهنمون می کند اما رئیس جمهور برای جلوس اجلال بر صندلی خیابان پاستور باید چند گام دیگر بپماید تا عنوان ریاست قوه مجریه را در کنار نام خود داشته باشد. فرآیندی که در تمامی نظام های جمهوری به نحوی از انحاء طی می شود و در کشور ما که جمهوریت با اسلامیت در تلاقی موزون و همپوشان است این روند دو مرحله ای به نقطه غایی می رسد« تنفیذ؛ تحلیف» ریشه لغوی تنفیذ؛ نفوذ دادن و جاری کردن است و کاربرد واژگانی آن « اعتبار بخشیدن به سندی به وسیله تایید و امضای آن» که در ادبیات سیاسی ما نیز همین معنی مستفاد شده و کارکرد دارد. رهبری نظام با تنفیذ آرای ملت؛ سند جمهوریت نظام را ممهور به تایید وجه اسلامیت آن می کند و درست از این وهله رئیس جمهور مراحل قانونی انتصاب خود را تمام شده می یابد و موعد آنست که وی نیز متعهد به حرکت در مسیر منافع ملی شده و در برابر نمایندگان ملت سوگند یاد کند که پاسدار قانون اساسی به عنوان میثاق نامه ملت و حاکمیت است. فرآیندی که از آن به عنوان جشنواره پاسداشت جمهوریت نیز یاد می شود.
تحلیف در لغت به معنای «سوگند دادن» است و معنای «سردوشی دادن» نیز برای آن آمده؛ رئیس جمهور منتخب ملت پس از تنفیذ به مجلس می آید و طی یک مراسم رسمی سوگند یاد می کند و سردوشی خدمت به ملک و ملت را دریافت می دارد. مراسم تحلیف در تمامی کشورهایی که عنوان رئیس جمهوری را درراس هرم قوه مجریه دارند با شکوه هر چه تمامتر برگزار می شود؛ چرا که لازم است شکوه و هیمنه یک کشور در برابر دیدگان ناظر جهانیان به نمایش گذاشته شده و برگزاری آبرومندانه چنین مراسمی نشانه نمادینی از اعتبار و جایگاه حاکمیت در میان مردم و از سوی دیگر در سطح معادلات دیپلماتیک است.
حال بدیهیست که به هر میزان میهمانان حاضر در جلسه از اعتبار و جایگاه والاتری برخوردار باشند؛ شان جلسه نیز بالاتر رفته و ارزش افزوده آن ذخیره ای است که به حساب کشور و ملت واریز شده و در مسیر پیش رو هم می تواند کمک حال دولت مستقر باشد.
ترکیب و چینش میهمانان و مدعوین حاضر در جلسه از دو منظر حائز اهمیت است. تعداد و ترکیب میهمانان خارجی حاضر در مراسم تحلیف نشان دهنده وزن و اعتبار کشور مالوف بوده و به هر میزان که شخصیت های عالیرتبه تر در این جلسه حضور به هم برسانند بیانگر منزلت میزبان در سطح معادلات بین المللی است. از سوی دیگر حضور شخصیت های برجسته از نحله های مختلف سیاسی کشور بیانگر آنست که دولت منتخب و شخص رئیس جمهور؛ مورد وثوق و احترام طیف های مختلف و متکثر است و در آینده کاری پیش رو حمایت آنان را پشتوانه خود دارد.
حسن روحانی پس از یکدوره بالا گیری منازعات هم در سطوح بین المللی و هم در میان نحله های مختلف سیاسی داخلی با شعار تعامل سازنده با جهان و بازگشت اخلاق به مراودات سیاسی ایران به کارزار انتخابات وارد شد و عنوان داشت که دولت تدبیر و امید؛ دولت صلح و سلام و آشتی خواهد بود؛ حال با توجه به آن عقبه ناکارآمدانه که به گسست با جهان و انشقاق در درون انجامید همه نگاه ها به حسن روحانی معطوف شده و برگزاری آبرومندانه مراسم تحلیف در شان و عیار نظام جمهوری اسلامی می تواند استارت خوبی برای پی گیری روندها و فرآیندهای ظرفیت افزا در دولت روحانی باشد و پالس های مثبتی را به سطوح داخلی و خارجی متبادر کند.
حال باید پرسید که چه تمهید و تدارکاتی لازم است تا مراسم تحلیف را به مثابه جشن ملی کند و رضایت مندی در سطح عمومی را رقم بزند؟. حضور بزرگان و مسئولین نظام در تمامی ادوار گذشته در این مراسم بی گمان بیانگر این نکته خواهد بود که دوران بداخلاقی ها و انشقاق های پیامدی آن به پایان رسیده و در سایه سار اعتدال ورزی و همپوشانی می توان وحدت در عین تکثر را رقم زد و با گذار از فرصت سوزی های سابق نیل به سمت و سوی وضعیت مطلوب را ریل گذاری کرده و امید را به عینه در سطوح مختلف جامعه با سلایق متفاوت جاری و ساری کرد. بی گمان در طول چند سال اخیر بسیاری از بزرگان از هر دو طیف اصلاح طلب و اصولگرا از رواج بد اخلاقی های سیاسی دلخور و دلزده شده بودند. سکوت شیخ نور؛ گفتارهای پیر موتلفه و شکایت های نجیبانه سید اصلاحات و انذارهای آیت الله اعتدال ورز بیانگر بخشی از این نارضایتی هاست و چه فرصتی بهتر از مراسم تحلیف و تنفیذ که شیوخ و بزرگان کشور و یاران انقلاب صف در صف در کنار هم بنشینند و به احترام رئیس جمهور منتخب ملت یکدل و یکزبان حضوری چشم نواز رقم بزنند. براستی این تابلوی ترسیمی تا چه حد دل انگیز و دل نواز بوده و می تواند با کمترین هزینه ممکن ارزش افزوده ای ویژه و بی بدیل برای آینده سیاسی کشور رقم بزند؟. آیا وقت آن نرسیده که با نگاه به آینده و لحاظ منافع ملی از این فرصت های تکرار ناشدنی بهره حداکثری ببریم و فضای بروز یافته در ایام انتخابات را با درایت و آینده نگری بسط و قوام مضاعفی بدهیم و مراسم تنقیذ و تحلیفی به یاد ماندنی را رقم بزنیم؟
اگر نسیم اعتدال ورزی پا از مرزهای جغرافیایی ما فراتر گذاشته و در آن سوی جهان میانه روها را واداشته که واکنشی بی سابقه و در راستای تعامل ورزی به منصه ظهور برسانند و به عنوان مثال وزیر خارجه پیشین بریتانیا را با آن تبختر و خود بزرگ بینی های همیشگی آنگلوساکسون ها ( که سوابقش طومار بلند بالا و فزون تر از این مقال میطلبد) برانداشته که خود از آمدن به مراسم تحلیف بگوید چه خوب است که این پیام رسا و خواست عمومی مبنی بر تغییر رویکردها و پیش گیری اعتدال ورزی در همه سطوح به تمامی لایه ها و رویکردها تسری یابد و مراسم تحلیف نشانی نمادین بر ادامه این روند و استحکام و استقرار آن باشد.