یزدفردا
پایگاه خبری و تحلیلیزمان : 30 Khordad 1392 - 18:54
شناسه : 72562
بازدید : 7469
مردم ما در این روز «نه» بزرگی گفتند به همه افراط گری و انحصار طلبی آنهایی که همه چیز را برای خود می خواهند. جشن دیروز دولتی‌ها در استادیوم آزادی هم دقیقا اعتراض دیگری بود به رفتار انحصارطلبانه مسئولان، دولت و وزارت ورزش.
کاظم اولیایی مدیرعامل سابق باشگاه استقلال در روزنامه قانون نوشت: اقدام دیروز وزارت ورزش در برپایی جشن صعود به جام جهانی در ورزشگاه بزرگ آزادی نمود عینی بازی با افکار عمومی و مهم‌تر از آن نادیده گرفتن حافظه تاریخی مردم ایران توسط دولت بود. آقایان دولت‌نشین و مخصوصا اهالی وزارت ورزش دیروز گویا فراموش کرده بودند که چه رفتاری با فدراسیون فوتبال و تیم ملی در چند ماه اخیر داشتند. آنها حتما یادشان مانده چند ماه پیش را که به هر دری زدند علی کفاشیان رئیس فدراسیون فوتبال نشود.
نمی‌دانم وزیر ورزش و اهالی دولت چرا حالا تا به این حد خود را دوست و نزدیک به فوتبال نشان می‌دهند در حالی که تا چند روز پیش آب را به طور کامل به روی فدراسیون فوتبال بسته و حتی حاضر نبودند کم ترین امکانات مالی را در اختیار آنها بگذارند. مطمئنا این رفتار چیزی جز مصادره ذوق، شوق و جشن مردم توسط دولت نیست. خوشبختانه مردم ما به آن حد از عقلانیت و بلوغ فکری رسیده‌اند که تحلیل صحیحی از رفتار سیاسی دولت داشته باشند. بی‌شک سکوهای خالی دیروز استادیوم پیر آزادی بزرگ‌ترین و کوبنده‌ترین پاسخ به نگاه سیاسی دولتی‌ها بود.
آنها با این اندیشه که به بهانه صعود غرورآفرین تیم ملی به جام جهانی صدها هزارنفر را به استادیوم کشانده و این صعود تاریخی را به نام خود مصادره می‌کنند چنین جشنی را تدارک دیدند غافل از این که مردم ما در مجلس بزمی که دولت پشت آن باشد و نگاه سیاسی بر آن حاکم شود حاضر نخواهند شد. نمونه عینی آن هم جشن بزرگی بود که در شب صعود تیم ملی به جام جهانی به شکلی خود جوش کوچه‌ها و خیابان‌های پایتخت و شهر به شهر و روستا به روستای ایران عزیز را فرا گرفت.
شکی نیست صعود به جام جهانی و حضور در بزرگ‌ترین فستیوال فوتبالی دنیا افتخاری بزرگ است و هیچ‌کس توان زیر سوال بردن آن را ندارد اما این اصلا نمی‌تواند دلیل خوبی بر توانمندی دولت ما باشد. من این را نشات‌گرفته از ذوق و انگیزه بی حد و حصر بازیکنان تیم ملی و البته توانمندی و علاقه‌مندی مردم ایران می‌دانم. مطمئنا اگر بخواهیم بعد از این موفقیت قدردان کسی باشیم قطعا آن دولت و وزارت ورزش نخواهد بود و باید احترام گذاشت به فدراسیون فوتبال که نهادی است مردم نهاد و کاملا غیر دولتی.
در اینجا می‌خواهم اشاره‌ای داشته باشم به حماسه سیاسی‌ای که مردم ایران در روز 24 خرداد رقم زدند. مردم ما در این روز «نه» بزرگی گفتند به همه افراط گری و انحصار طلبی آنهایی که همه چیز را برای خود می خواهند. جشن دیروز دولتی‌ها در استادیوم آزادی هم دقیقا اعتراض دیگری بود به رفتار انحصارطلبانه مسئولان، دولت و وزارت ورزش.
به عبارتی مردم با تحریم جشن سیاسی دولتی‌ها و خالی گذاشتن سکوهای استادیوم آزادی خیلی شفاف و واضح به متولیان دولت پیام دادند که تحمل نگاه افراطی و انحصارطلبانه دولت را ندارند. امید که رئیس جمهور منتخب یازدهم که خوشبختانه مورد اقبال اکثریت مردم بوده و با شعار اعتدال و میانه‌روی به روی کار آمده با نگاهی تازه به ورزش حمایت خود را از این بخش در معنای واقعی نشان دهد و بر عکس سال‌های گذشته فقط شعارگونه عمل نکند.
نکته پایانی این یادداشت را به بزرگ‌ترین شعار دولت مهرورز آقای احمدی‌نژاد در حوزه ورزش اختصاص می‌دهم. شاید آقایان حافظه ضعیفی داشته باشند اما ای کاش مدیران ارشد دولت به مردم پاسخ می‌گفتند چرا هیچ‌گاه در دولت بزرگوارشان نتوانستند شعار خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس(هر هوادار یک سهم) که با توسل به آن پیش از انتخابات سال 88 بخشی از رای مردم را به نفع خود جمع کردند را عملی کنند.
کاظم اولیایی مدیرعامل سابق باشگاه استقلال در روزنامه قانون نوشت: اقدام دیروز وزارت ورزش در برپایی جشن صعود به جام جهانی در ورزشگاه بزرگ آزادی نمود عینی بازی با افکار عمومی و مهم‌تر از آن نادیده گرفتن حافظه تاریخی مردم ایران توسط دولت بود. آقایان دولت‌نشین و مخصوصا اهالی وزارت ورزش دیروز گویا فراموش کرده بودند که چه رفتاری با فدراسیون فوتبال و تیم ملی در چند ماه اخیر داشتند. آنها حتما یادشان مانده چند ماه پیش را که به هر دری زدند علی کفاشیان رئیس فدراسیون فوتبال نشود.
نمی‌دانم وزیر ورزش و اهالی دولت چرا حالا تا به این حد خود را دوست و نزدیک به فوتبال نشان می‌دهند در حالی که تا چند روز پیش آب را به طور کامل به روی فدراسیون فوتبال بسته و حتی حاضر نبودند کم ترین امکانات مالی را در اختیار آنها بگذارند. مطمئنا این رفتار چیزی جز مصادره ذوق، شوق و جشن مردم توسط دولت نیست. خوشبختانه مردم ما به آن حد از عقلانیت و بلوغ فکری رسیده‌اند که تحلیل صحیحی از رفتار سیاسی دولت داشته باشند. بی‌شک سکوهای خالی دیروز استادیوم پیر آزادی بزرگ‌ترین و کوبنده‌ترین پاسخ به نگاه سیاسی دولتی‌ها بود.
آنها با این اندیشه که به بهانه صعود غرورآفرین تیم ملی به جام جهانی صدها هزارنفر را به استادیوم کشانده و این صعود تاریخی را به نام خود مصادره می‌کنند چنین جشنی را تدارک دیدند غافل از این که مردم ما در مجلس بزمی که دولت پشت آن باشد و نگاه سیاسی بر آن حاکم شود حاضر نخواهند شد. نمونه عینی آن هم جشن بزرگی بود که در شب صعود تیم ملی به جام جهانی به شکلی خود جوش کوچه‌ها و خیابان‌های پایتخت و شهر به شهر و روستا به روستای ایران عزیز را فرا گرفت.
شکی نیست صعود به جام جهانی و حضور در بزرگ‌ترین فستیوال فوتبالی دنیا افتخاری بزرگ است و هیچ‌کس توان زیر سوال بردن آن را ندارد اما این اصلا نمی‌تواند دلیل خوبی بر توانمندی دولت ما باشد. من این را نشات‌گرفته از ذوق و انگیزه بی حد و حصر بازیکنان تیم ملی و البته توانمندی و علاقه‌مندی مردم ایران می‌دانم. مطمئنا اگر بخواهیم بعد از این موفقیت قدردان کسی باشیم قطعا آن دولت و وزارت ورزش نخواهد بود و باید احترام گذاشت به فدراسیون فوتبال که نهادی است مردم نهاد و کاملا غیر دولتی.
در اینجا می‌خواهم اشاره‌ای داشته باشم به حماسه سیاسی‌ای که مردم ایران در روز 24 خرداد رقم زدند. مردم ما در این روز «نه» بزرگی گفتند به همه افراط گری و انحصار طلبی آنهایی که همه چیز را برای خود می خواهند. جشن دیروز دولتی‌ها در استادیوم آزادی هم دقیقا اعتراض دیگری بود به رفتار انحصارطلبانه مسئولان، دولت و وزارت ورزش.
به عبارتی مردم با تحریم جشن سیاسی دولتی‌ها و خالی گذاشتن سکوهای استادیوم آزادی خیلی شفاف و واضح به متولیان دولت پیام دادند که تحمل نگاه افراطی و انحصارطلبانه دولت را ندارند. امید که رئیس جمهور منتخب یازدهم که خوشبختانه مورد اقبال اکثریت مردم بوده و با شعار اعتدال و میانه‌روی به روی کار آمده با نگاهی تازه به ورزش حمایت خود را از این بخش در معنای واقعی نشان دهد و بر عکس سال‌های گذشته فقط شعارگونه عمل نکند.
نکته پایانی این یادداشت را به بزرگ‌ترین شعار دولت مهرورز آقای احمدی‌نژاد در حوزه ورزش اختصاص می‌دهم. شاید آقایان حافظه ضعیفی داشته باشند اما ای کاش مدیران ارشد دولت به مردم پاسخ می‌گفتند چرا هیچ‌گاه در دولت بزرگوارشان نتوانستند شعار خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس(هر هوادار یک سهم) که با توسل به آن پیش از انتخابات سال 88 بخشی از رای مردم را به نفع خود جمع کردند را عملی کنند.