یزدفردا

یادگار گرامی حضرت امام خمینی(س) با اشاره به نقش عنصر امید در زندگی و مبارزه رهبر کبیر انقلاب اسلامی،  گفت: هر جا به زندگی امام نگاه کنیم این رجاء و امیدواری را به عنوان بزرگترین نقطه و کانون زندگی او می‌یابیم.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، حجت الاسلام و المسلمین سید‌حسن خمینی در بیست و چهارمین مراسم بزرگداشت امام خمینی که در صحن آیت‌الله حاج آقا مصطفی خمینی حرم امام برگزار شد، گفت: 15 خرداد 42 که امام آن را سرآغاز نهضت بزرگ خود می‌دانستند و با تکیه بر اهمیتی که داشت آن را برای همیشه عزای عمومی اعلام کردند، روزی بسیار ارزشمند و مهم است.

وی در تحلیل این روز افزود: جامعه و جهان ما به گونه‌ای بود که کمتر می‌شد تصور کرد یک انقلاب در جهت اهداف دینی شکل بگیرد؛ بعد از فوت آیت الله العظمی بروجردی همه دنیا و حکومت خیال می‌کرد در مرجعیت شیعه ضعفی پیدا شده، حکومت نیز اقتدار خود را در بعد از کودتا تثبیت کرده بود و از سوی دیگر، حوزه‌های علمیه دارای رکود شده بود؛ به گونه‌ای که امام از آن با عنوان روز تلخ سکوت متدینین یاد می‌کنند و از مقدس مآبانی می‌گویند ظرف فرزندشان را به خاطر این‌که پدرش فلسفه درس می‌داد، آب می‌کشیدند. دولت وقت فکر می‌کرد با پیوندی که با قدرت‌های جهانی خصوصاً آمریکا پیدا کرده، بر اوضاع مسلط است. همچنین جریانات چپ آن روز هرگونه حرکت دینی را ارتجاع و عقب گرد می‌دانستند.

سید حسن خمینی ادامه داد: همه این امور، فضایی را در جامعه ایجاد کرده بود که کسی فکر نمی‌کرد از این شرایط که دوستان پراکنده و دشمنان با هم هستند، بتوان پرچم دینداری بلند شود. اما امروز اشاره من به این امر مهم نیست؛ من به بعدی از شخصیت امام اشاره می‌کنم که این‌ها را در خود پنهان دارد؛ آنچه امام را به این عرصه وارد کرد و با اتکا به آن وارد شد، امید به خدا، امید به فردا و اصل امید در دل بود.

یادگار امام یادآور شد: هر جا به زندگی امام نگاه کنیم این رجاء و امیدواری را به عنوان بزرگترین نقطه و کانون زندگی او می‌یابیم.

وی گفت: ما در ماه رجب دعای(یا من ارجوه لکل خیر) به امید عطای خیر از سوی او هستیم. امام در شرایطی علَم دین‌داری را در دنیا بلند کرد که در دنیا می‌گفتند دوره خدا و دین تمام شده است؛ نه غربی‌ها دین را در عرصه زندگی دخالت می‌دادند و نه شرقی‌ها برای دین نقشی بیش از تخدیر جامعه قائل بودند. خدا رحمت کند مرحوم شهید مطهری را که در برگشت از پاریس، از او پرسیدند امام را چگونه دیدی؟ و پاسخ داد، من او را دیدم در حالی که چهار ایمان داشت؛ امید به خدا، امید به خودش، ایمان به مردم خودش و ایمان به هدف خودش.

سید حسن خمینی افزود: هدف امام خدا بود و راه او مردم به عنوان بزرگترین پتانسیلی که می‌توان با آن به نتیجه رسید، بود. نتیجه این ایمان، امید است. در بسیاری از لحظات امام، این امید به خدا موج می‌زند. در تمام این فراز و فرودها آنچه امام را در نفس خود مطمئن می‌کند امید به خداست، زیرا تنها او در نظامات جهان تأثیرگذار است. لذا امام نه در روز دستگیری، نه در روزی که درس او را به هم می‌زدند، نه در روزی که ایادی شاه در سخنرانی او را اذیت می‌کردند، نه در روزی که به ترکیه تبعید شدند(که گویا آن ایام ایشان بسیار سخت بود و اجازه تلبس لباس روحانیت هم نداشتند)، نا امید نشد. روزی هم که ظفر و اقبال پیدا شد، غرور امام را نگرفت؛ ایشان به محض پیروزی خرمشهر گفتند «خرمشهر را خدا آزاد کرد» تا کسی فکر نکند کاره‌ای است. یعنی تقدیر جهان در دست کس دیگری است و اگر او اراده کند هرچه در نظر اوست، واقع می‌شود.

یادگار امام با بیان اینکه ماه رجب ماه امید است، گفت: درس امام به زندگی ما که همیشه می‌توانیم آن را فرا بگیریم، امید و اتکا به خداست. آنچه انسان‌ها را در لحظات سختی و نشاط می‌تواند در مدار اعتدال قرار دهد امید به خدا و فرداست.

وی با اشاره به موضوع انتخابات اظهار داشت: امیدواریم ان شاء الله با لطف خدا بتوانیم به مسئولیت خودمان عمل کنیم.

یادگار امام در پایان سخنان خود، به بیان چند دعا پرداخت و گفت: امیدوارم امید به خدا در دل‌های ما نهادینه شود و خداوند هرکس را که به این امید خیانت می‌کند را ناامید کند.