شخصی دردمند نزد شبلی عارف می گریست. شیخ سبب گریه او را پرسید.

گفت: دوستی داشتم که دیدار او مرا در زندگی کفایت می کرد، اما او دیروز از دنیا رفت و من تنها شدم. شیخ گفت: دوستی که دیدارش پاینده نیست ناچار نبودش غم را زیاد می کند. برو دوستی انتخاب کن که هرگز نمیرد و تو به هجران او مبتلا نشوی.

دوستی دیگر گزین این بار تو       کاو نمیرد تا نمیری زار تو
دوستی کز مرگ نقصان آورد       دوستی او غم جان آورد

منطق الطیر