یزدفردا | نسخه چاپی | زِدر مگر تو درآیی که داغ بنشانی‎ (1نظر)

بهار با همه گلها که می سراید سرخ// به بوی موی تو مست است،بی قرار از تست

تو دلربا تر ازآنی که درخیال آیی

وخواندنی تر از آنی که عاشقان خوانند

غزل غزل غزل ِعشق،یادگار از تست//

چه اشتیاقِ عجیبی که بی تو عشق افروخت

چه سر نوشت غریبی که در فراقِ تو رفت

چه سینه های صبوری که درهوای تو سوخت/

ترا تمامی اسطوره هاحکایت کرد // ترا تمامی افسانه ها سرود ونوشت

و قصه ها همه در رهگذار تو گل کرد

تو در تبسم اندیشه ها غزل خواندی /

زمان ترا به تمنا به آرزو نالید// زمین ترابه تکاپو به گفتگو برخاست

وبا چراغ ترا شیخ جستجو میکرد/

تو در تصور ادراک،درتخیل عقل/ چراغ روشن فردای عاشقان بودی

بهارِ باور اندیشه های انسانی....

تو در کجای زمینی؟که لحظه لحظه ی خاک// بیاد نرگسِ چشمت ،همیشه طوفانی است.

زِ در مگر تو در آیی ،بهشتِ عشق ِ زمین .

زِدر مگر تو درآیی که داغ بنشانی /

زبی نهایتِ اندوهِ خاک دلگیرم .../

نوشته اند درآیینه های ِروشن وصل ،// چو موجِ فتنه به آخر زمان نماید روی

امیدِ آخر این خسته روزگارانی