یزدفردا

کند پـــــــرت و پــلا در سینه ام احـــــــساس ایمان را

به خاک و خون نشستم من زبی ســـامانی ای جانا

بــــکن اباد ســـــامان مـــــن مــــــــــجنون و حـیران را

به دامــــــانت زدم دست تمنا ســـــــــــاقی کـــــــــوثر

بده جـام از سر رحمت مر این افتاده ی بـــی جـان را

ســـقوطم در سکوت بی نوایی می شـــــود حــتمی

بــــــــــراور حاجت  ایـــــن بیــــــدل درگیر هـــــجران را

مـــــــرا در زیر جــــــتر خـــــــویش آور ای پـــــــری پیکر

به بـــــــاغستان مـــــــن پرواز ده مــــــــرغ غزلخوان را

بـــــــود امروز روز امـــــتحان ای ســـــــــــــاقی مجلس

بــــــــــراور حاجت درویش مــــــــــــسکین بــــــیابان را

مــــــرا درد دلی افتاده بر جــــــــــــانم که مــــــی دانم

ز الـــــــطاف  تو می گیرم شـــــــــفای درد و درمــان را

به حــــــکمت ســـــــر نهادم تا ابــــد ای مالک هستی

زخـــــــــوان نعمتت بیرون مــــــکن نــاخوانده مهمان را

تـــــــــــویی در خلقت مخلوق قــــــدرتمند و صــاحبدل

نبـــــــــــــــوده کــــــــار ما یـــــکذره در خلقت تعاون را

کــــلام «مرعشی» از تـــــو است ای زیــــــبای زیبنده

بــــبخش ای خــــــــالق دانا مــــــــن نا اهــــل نادان را

نکته:

از آقای سید حسین مرعشی  تا کنون سه دیوان، تحت عنوان لطف او 1 ، 2 و 3 به چاپ رسیده است.

منبع"روزنوشت:کاظمینی