یزدفردا

به گزارش روابط عمومی شهرداری میبد تکدی‌گری نوعی آسیب اجتماعی است و با وجود اینکه شهرداری تلاش زیادی برای نظارت و کنترل این امر دارد اما هر هفته با مواردی از امر تکدی‌گری در سطح شهر روبرو هستیم.

اغلب متکدیان افرادی غریبه و از سایر مناطق هستند که گاهی به صورت سازماندهی شده عمل می‌کنند و برای رسیدن به هدف خود از عواطف، احساسات و روحیه انسانی شهروندان سوء استفاده می‌کنند. در برخی موارد نیز شاهد برخی انحرافات اجتماعی مثل سرقت از جانب این افراد هستیم.

متکدیان با تمسک به شیوه‌های مختلفی از جمله تظاهر به فلج بودن یا کوری و تغییر در ظاهر خود قصد فریب شهروندان را داشته و با ادعاهایی نظیر اینکه غریب و مسافر هستند و یا کیف خود را گم کرده و یا اینکه برای هزینه بیمارستان و عمل جراحی و یا خرید دارو نیازمند کمک هستند از شهروندان درخواست‌هایی می‌کنند.

از مهمترین دلایل شیوع آن می‌تواند فقر، بیکاری، مهاجرت از روستاها و مناطق محروم، اعتیاد و فرار از منزل باشد. تکدی‌گری موجب زشت شدن چهره شهر و تأثیر منفی بر روح و روان افراد جامعه می‌شود و به نوعی فرهنگ کار و تلاش را از بین می‌برد. متکدیان چند گروه هستند نیازمندان واقعی، متکدیان حرفه‌ای و البته زنان و کودکان بدسرپرست که به طور سازماندهی شده گدایی می‌کنند.

اما عمل به آنچه که به عنوان راه‌حل‌های مقابله با گسترش تکدی‌گری مطرح می‌باشد همکاری و تفاهم هرچه بیشتر نهادهای مرتبط با این مسئله را می‌طلبد. در سال 78 شورای عالی اداری 11 ارگان از جمله بهزیستی، فرمانداری، شهرداری، نیروی انتظامی، دادگستری، مرکز بهداشت، کمیته امداد و سایر ارگان‌های حمایتی را عهده‌دار رسیدگی به معضلات تکدی‌گری نموده است.

طبق ماده 712 و 713 قانون مجازات اسلامی تکدی‌گری جرم محسوب شده و از یک تا سه ماه حبس به آن تعلق می‌گیرد و اموال و درآمدهای کسب شده از این راه قابل توقیف می باشد.

شهرداری میبد با به کارگیری واحد بازرسی و اجرائیات خود متکدیان را از سطح شهر جمع‌آوری می‌نماید ولی ساماندهی آنها نیازمند اختصاص مرکزی جهت نگهداری از این افراد می‌باشد که علاوه بر تحمیل هزینه‌های فراوان، به دلیل غیربومی بودن متکدیان امکان چنین کاری وجود ندارد. در برخورد با این گونه افراد همکاری مؤثر قوه قضائیه و نیروی انتظامی جهت برخورد قانونی و سختگیرانه اثرگذار خواهد بود و در صورتی که قوانین و آین نامه‌ها اصلاح شوند و قدرت بازدارندگی بیشتری پیدا کنند خلأ قانونی موجود نیز برطرف خواهد شد.

تشکیل یک کمیته مشترک جهت هماهنگی و همکاری بین نهادها و خیریه‌های مرتبط تحت یک تشکیلات منسجم که در طول سال جلساتی را در این رابطه داشته باشند ضروری می‌نماید. مقابله اصولی با تکدی‌گری نیازمند تخصیص اعتباری ویژه می‌باشد و دیگر اینکه نهادهای مرتبط می‌بایست به وظیفه قانونی خود به طور کامل عمل نموده و با شهرداری تعامل و همکاری بیشتری داشته باشند.

راه حل دیگری که وجود دارد تشکیل یک پایگاه ثبت اطلاعات شامل مشخصات فردی، محل زندگی، عکس و .... از متکدیان می‌باشد و پس از آن با هماهنگی مرکز استان این افراد به مراکز بازپروری، حرفه آموزی ، کمیته امداد، زندان و یا اداره کل اتباع بیگانه معرفی شوند و یا اینکه با هماهنگی نهادهای مرتبط در استان محل زندگی آنها به مراجع ذی صلاح در آن استان تحویل داده شده و تعهدات لازم از آنها اخذ شود و ساماندهی آنها نیز طبق همین منوال انجام بگیرد.

اما مهمتر از همه اینکه نمی‌توان از نقش مردم در کنترل امر تکدی‌گری غافل ماند از یک طرف مردم می توانند به بیماران، معلولین، از کارافتادگان، آسیب‌دیدگان و محرومان در بین اقوام و آشنایان خود رسیدگی، مراقبت و توجه لازم داشته باشند تا از گسترش فقر و مشکلات ناشی از آن جلوگیری شود و از سویی دیگر نسبت به متکدیان دلسوزی و ترحم نداشته و فریفته مظلوم‌نمایی و شگردهای مختلف آنها نشوند. می‌بایست به صورت مکرر با تبلیغات محیطی آسیب‌های تکدی‌گری را به شهروندان متذکر شد آسیب‌هایی که کمترین آن می‌تواند سرقت و ایجاد مزاحمت باشد.