یزدفردا

نقشِ داغِ دلِ من داشت به دامــــــان ،گل سرخ
مثل من داشت مگر عشق تو بر جان، گل سرخ
مگر افتاد شمــــــــــــــــــیم تو به دامــانِ نسیم
که بیابان سمن آورد وخیابان ،گل ســــــــــرخ
لاله تنها نه در این بادیه سر گردان سوخــــت
که جگر شست به خونابه ی هجران ،گل سرخ
نرگس ِمست تو گر جلوه در این شهر نداشت
نه چمن داشت شقایق،نه گلستان ،گل ســـرخ
به تمنای لبت غنچه دَرَد پیراهـــــــــــــــــــن
به هوای گل روی تو گریبان ،گل ســـــــرخ
نه عجب کز سرِسودای ِتو ســـــــر بر دارد
ازتب آلوده تنِ خارِ مغیلان ،گلِ ســـــــــرخ
به تماشای تو مدهــوش به بستان افتــــــــــند
گل سوسن ،گل سنبل،گل ریحان ،گل سـرخ
از زلالِ نفسِ سبز تو ای روحِ بهــــــــــــار
بشکفد مست به صحرای زمستان ،گل سرخ
از"کویرِ"دلم، آلاله بر آید آن ســــــــــــــــان
کز سَرِ تربتِ گلگون شهیدان، گل ســـــرخ