یزدفردا

صدرالدین دهقان
درنظام اسلامی ،آداب مجادله و مناظره مبتنی بر پرهیز از شیوه های موهن خشونت بار و تحقیر آمیز است . زیر بنای عقیده و ایمان ، تفکر و تعقل  است و تمام افراد اندیشمند و صاحب نظر جامعه  می بایست بدون واهمه در فضای آرام و مسالمت آمیز به ارائه نظرات و بیان دیدگاه های خود که هر کدام ممکن است بخشی از حقیقت را دارا باشد ،بپردازند . قران کریم در این خصوص به پیامبر اسلام  می فرماید: "فبشر عبادالذین یستمعون القول فیتبعون احسنه اولئک الذین هدیهم الله واولئک هم اولوالالباب"( زمر- 18 )سپس بندگان مرا بشارت ده، همان کسانی که سخنان رامی شنوند و از نیکوترین آنها پیروی می کنند. آنان کسانی هستند که خدا هدایتشان کرده و آنها خردمندانند.

در حقیقت این آیه آزاداندیشی مسلمانان و انتخابگری آنها  را بخوبی نشان می دهد .

در حالی که بسیاری از مذاهب پیروان خود را از مطالعه و بررسی سخن دیگران نهی می کنند اما اسلام بشارت را به کسانی می دهد که اهل تحقیق اند و چشم و گوش بسته هرسخنی را نمی پذیرند .

اختلافات فکری نه در محدوده زمان محصور بوده و نه در چها رچوب زمان جای دارد. هر جا اندیشه باشد ،اختلاف نیز هست.

یکی از عوامل مهمی که اجتهاد واندیشه را در جامعه تهدید می کند افکار جزم گرانه است .اگر در جامعه ما ،فقط یک فهم خاص از اسلام و منافع نظام ، مقبول باشد و جریان دیگر حق فهمیدن و اظهار نظر نداشته باشد این آفت بزرگی است که انقلاب را تهدید خواهد نمود .این که برخی از اشخاص ،عقاید خود را با اجتهاد شخصی معیار سنجش افراد قرار دهند و به گروه ها و جریانات سیاسی و فکری صرفا به عنوان )موافق یا منافق )  نگاه کنند و حالت سومی به عنوان مخالف و معترض وجود نداشته باشد، در حقیقت حرمت تفکر و اندیشه و امنیت متفکر و اندیشمند را در جامعه از بین خواهند برد .به فرموده  آیت الله حسن زاده :" برگزیدن سخن نیکوترین را ترازوی راستین باید و آن جز با روش اندیشه درست که علم، میزان رهبرآن است راست نیاید.متاسفانه برخی از افراد، قربانیان جریانات تنگ نظری و افکار جزم گرایانه هستند که ناخواسته تحت تاثیر برخی از القائات نسبت به برخی از اشخاص و مسائل جامعه حساسیت نابجا وافراطی نشان می دهند .
باید دانایان مروجین گفتگوی خشونت را در هر رنگ و لباسی که در جامعه اسلامی ظاهر می شوند را معرفی نمود. چرا اشخاصی به خود این اجازه را می دهند که به نام دفاع از ولایت و انقلاب با شعار وغوغا سالار ی به برهم زدن  سخنرانی های رسمی و جلسات قانونی اقدام نمایند  ویا دیگران منتقد را، به عتاب و هتاکی بگیرند. ایا این شیوه با آموزه های اسلامی واخلاقی ومناظره های بزرگان دینی ما سنخیت دارد؟
بر چه اساسی این اشخاص خود را میدان دار انحصاری عرصه فکر ودین ودفاع از ارزشهامی  دانند ؟ چرا تصور می کنند که هر چه را خود می پسندند، مطلوب همه مردم است .آیا فکر کرده اند که خطا بینی آنان ،از حقیقت بینی بیشتر بوده و این رفتارها ی نا صواب می تواند موجب مایوس کردن مردم شود؟ زبان تند به معنای انقلابی گری نیست چرا که در انقلابی گری عقلانیت و اعتدال نیز نهفته است.
قشری نگری و سطحی نگری بزرگترین آفت آزادی است و شجره آزادی زیباترین آرمان انقلاب اسلامی بوده و نباید اجازه داد که دچار خدشه و آسیب شود .