یزدفردا

زمان زیادی از آن مهمانی پرسروصدا در مشهد نگذشته است. آبان 1388 بود که رسانه های حامی دولت خبری را با تبلیغات زیاد منتشر کردند: "بعد از آنکه رییس جمهور مطلع شده اعضای کارگروه های تخصصی خراسان رضوی در سفر هیات دولت به این استان شام گرانقیمتی خورده اند، زیر فاکتور یک میلیون و هفتصد و پنجاه و پنج هزار تومانی نوشت که ما به التفاوت قیمت این غذای گران قیمت با چلوکباب کوبیده ساده از جیب سفارش دهنده غذا اخذ و به حساب نهاد واریز شود. احمدی نژاد معتقد بود که غذای 150 نفر حاضر در آن جلسه باید بر اساس هر پرس کوبیده به قیمت سه هزار تومان باشد و یک میلیون و 215 هزار تومان به بیت المال بازگردد.

رسانه های حامی رییس جمهور با تعریف و تمجید فراوان، فاکتور و دستخط رییس جمهور در زیر آن را منتشر کردند و دفتر امور رسانه های نهاد ریاست جمهوری طی اطلاعیه ای اعلام کرد: دستخط رییس جمهور محترم در هامش این سند قرینه دیگری بر صفات ستوده خادم خستگی ناپذیر ملت است که شعار عدالت و دفاع از بیت المال و ساده زیستی را در عمل نیز به اثبات رسانده است.

اینک اما در دو سال اخیر اتفاقاتی افتاده است که دیگر کسی به آن مابه التفاوت چلوکباب کوبیده سه هزار تومانی و غذای اعیانی استانداری مشهد فکر هم نمی کند چه آنکه صحبت از پرونده های میلیاردی برخی مسوولان و اختلاسی است که رکورددار اختلاس های تاریخ ایران شده است.

اما آنچه باعث شد این چند سطر نوشته شود، انتشار اخباری راجع به تعداد همراهان رییس جمهور در سفر نیویورک و نیز حضور برخی از افراد غیرمسوول در این سفر رسمی است.

طبق آنچه در رسانه ها منتشر شده و تاکنون از سوی مقامات رسمی دولت تکذیب هم نشده است، رییس جمهور به همراه یک هیات یکصد نفری به سفر نیویورک رفته بود تا 20 دقیقه در مجمع عمومی سخنرانی کند و چند ملاقات و مصاحبه هم داشته باشد!

اعزام هیأت های پر جمعیت معمولاً در سفرهایی مرسوم است که رییس یک کشور به کشوری که با آن دارای روابط گسترده اقتصادی هستند می رود و به همراه خود علاوه بر دولتمردان ، تعدادی از فعالان اقتصادی را نیز می برد تا بتوانند به رایزنی های مربوط بپردازند.

اما سفر به نیویورک که یک سفر تشریفاتی سالانه است، هرگز نیازی به این لشکرکشی ها ندارد و با 20-10 نفر هم می شد سفر را به بهترین وجه انجام داد.

واقعا چه نیازی بود یکصد نفر شال و کلاه کنند و با پول این ملت به نیویورک بروند تا در کنار ماموریت رسمی رییس جمهور، یک هفته ای را در نیویورک تفریح و استراحت کنند؟!

آیا حضور ده ها نفر اضافی در یکی از هتل های گرانقیمت نیویورک هزینه بیشتری بر بیت المال تحمیل می کند یا آن مابه التفاوت کباب کوبیده با غذای به اصطلاح اعیانی استانداری خراسان؟!

این تناقض چگونه قابل جمع است که رییس جمهور زیر فاکتور یک رستوران در مشهد را پاراف می کند که حداکثر غذایی که با پول بیت المال می شود خرید، کوبیده سه هزار تومانی است ولی وقتی پای سفر نیویورک به میان می آید یکصد نفر را با خود همراه می برد و یک هفته با پول بیت المال آنها را در یکی از بهترین هتل های نزدیک به مقر سازمان ملل (هتل وارویک) اسکان می دهد؟!

راستی مابه التفاوت هزینه های افرادی که باید می رفتند و "افراد اضافی" را چه کسی خواهد داد؟ مابه التفاوتی که احتمالا (!) بیشتر از آن یک و 200 کوبیده های مشهد است!

در طول این سفر البته برخی رسانه ها به این که چرا احمدی نِژاد و همراهانش در فلان هتل گرانقیت اسکان یافتند‌ ، انتقاداتی مطرح نمودند که البته به نظر نمی رسد وارد باشند. هیچ اشکالی ندارد رئیس جمهور ایران با بهترین پروازها به سفر برود و در بهترین هتل ها اقامت کند  ؛ قرار نیست که رئیس جمهور ما در مسافرخانه های معمولی سکنی گزیند! بلکه سخن بر سر این است که افراد غیر مسوول و فامیل ها در این سفر چه می کردند؟!

جالب اینجاست در این سفر که حتی یک نماینده مجلس نیز حضور نداشت، تعدای از فامیل های دولتمردان نیز حضور داشتند.

 روز گذشته خبری در رسانه ها منتشر شد مبنی بر اینکه پسر، دختر، داماد و نوه رییس جمهور و نیز دختر اسفندیار رحیم مشایی در این سفر حضور داشتند.

در واکنش به این خبر، دفتر ریاست جمهوری طی اطلاعیه ای همراهی "دختر، داماد و نوه احمدی نژاد را تکذیب کرد ولی درباره حضور بقیه از جمله پسر احمدی نژاد و دختر مشایی چیزی نگفت.

به راستی چه لزومی داشت پسر احمدی نژاد به همراه همسرش -دختر مشایی- در سفر سازمان ملل حضور داشته باشد؟ آیا در مذاکرات ایفای نقش می کردند یا امور اداری سفر را رتق و فتق می نمودند؟! آیا آقایان احمدی نژاد و مشایی به همانند ماجرای کوبیده های مشهدی هزینه سفر بچه هایشان را از جیب خواهند داد؟!

یک بام و دو هوا که نمی شود!

البته بر حضور همسران رییس جمهور و وزیر خارجه انتقادی وارد نیست چه آنکه در جهان چنین چیزی مرسوم است و حتی گاه همسران سران و دیپلمات ها نیز با یکدیگر دیدارهای تشریفاتی و نمادین دارند کما اینکه همسر رییس جمهور ایران در بازگشت از نیویورک، با همسر رییس جمهور سودان دیدار داشت.

اما بردن یکصد نفر و از جمله تعدادی از بستگان و همسران برخی مقامات دیگر دولتی نامی جز بهره مندی شخصی از بیت المال و بودجه عمومی ندارد و با شعارهای ساده زیستی و حفظ بیت المال و نان پنیر خوردن ها در سفرهای استانی و در مقابل دوربین ها ، فاصله ای از زمین تا ثریا دارد!