یزدفردا

راضیه حسینی: دوستان و هم‌وطنان عزیز، دیگر دوران خوش درمان رایگان تمام شد. از این به بعد متأسفانه باید پول درمان را از جیب بدهیم. برخلاف سال‌های قبل که وزارت بهداشت همیشه بودجه داشت و پول را همچون شاباش زیر پای بیماران می‌ریخت، امسال دیگر از این خبرها نیست.

خیلی سخت است به مردمی که عادت کرده بودند همۀ مراحل درمان را رایگان و بدون پرداخت هیچ هزینه‌ای انجام دهند بگویید حالا باید دست در جیب خود کنند. پیش‌ازاین حتی هزینۀ رفت‌وآمد بیمار هم توسط وزارت بهداشت تأمین می‌شد! بعد از بهبودی و برای دوران نقاهت هم هر روز چند تا کمپوت آناناس درب منازل تحویل داده می‌شد، به همراه شش سیخ جگر با مخلفات و دوغ گازدار!

مانده‌ایم کجا و چه سالی با بودجۀ به‌اندازه در زمینۀ درمان مواجه شدیم که این بار دوم باشد؟ هر زمان توانستید دو قطب هم‌نام آهن‌ربا را به هم نزدیک کنید، می‌توانید کلمات «بودجۀ به‌اندازه» و «وزارت بهداشت» را هم در کنار یکدیگر قرار دهید.

ما که به ‌دست‌کردن در جیب خودمان عادت کرده بودم، حتی به این‌که برخی پزشکان خیلی‌خیلی انگشت‌شمار) هم دست در جیب ما کنند و زیرمیزی بگیرند هم عادت کرده بودیم. حتی فراتر از این، به این‌که برخی دلالان برای هماهنگ‌کردن دست پزشکان و جیب ما، دست در جیب ما کنند هم عادت کرده بودیم، دیگر چرا دوباره باید غصۀ نبود بودجه را بخوریم؟ ما دیگر می‌دانیم اصلاً جیب‌مان به هیچ وجه شخصی نیست.

همواره و قبل از انجام هر مورد درمانی، ابتدا جیب خود را در طبق اخلاص می‌گذاریم، اگر کفاف داد می‌رویم پی درمان و اگر نه، می‌رویم پی کارمان؛ بلکه طبیعت خودش مشکل را حل کند.

سعی می‌کنیم به درد، بی‌محلی کنیم تا خودش برود. مثلاً ما با دندان‌های‌مان قرار گذاشته‌ایم، آنها بی‌صدا خراب شوند و ما بی فشار غذا بخوریم. هر کار دل‌شان می‌خواهد بکنند. سیاه شوند، بشکنند، پودر شوند، مهم نیست، ولی صدای‌شان در نیاید. ما هم قول دادیم دیگر گوشت و مرغ به نیش نکشیم و به آسیاب برای له کردن‌شان زحمت ندهیم.

ما سال‌هاست به توافقی پنهان با خودمان، بدن‌مان و جیب‌مان رسیده‌ایم.