یزدفردا

راضیه حسینی: اتفاق خاصی نمی‌افتد، فقط به جمعیت بلاتکلیفان اضافه می‌شود. ما در کشورمان زیرگروه‌های مختلفی از بلاتکلیفی داریم. بعضی از مردم جزو بلاتکلیفان مسکن هستند، بعضی بلاتکلیف بورس و برخی هم در زیرگروه بازنشستگان بلاتکلیف قرار دارند. قانون بلاتکلیفی حتی قوی‌تر از قوانین نیوتن است.

این قانون از دولتی به دولت دیگر تغییر نمی‌کند بلکه با همان قدرت، شتاب و سرعت از یک دولت‌به‌دولت دیگر منتقل می‌شود. البته گاهی در دولتی نوع جدیدی از آن متولد می‌شود که پس از تولد، مانند باقی، ماندگاری صددرصدی پیدا می‌کند.

ما مردم در دورۀ زندگی خود وارد بلاتکلیفی‌های متعددی می‌شویم و گاه با حفظ سمت در چند بلاتکلیفی قرار می‌گیریم. در واقع اگر می‌خواستند بابت حضور در هر یک از گروه‌ها حقوقی بدهند ما الان در جدال با ایلان ماسک بودیم و عن‌قریب بود که به وی برسیم.

هرچند بلاتکلیفی همیشه هم چیز بدی نیست. می‌توان آن را مترادف با بی‌خبری دانست. از قدیم هم که گفته‌اند: «بی‌خبری، خوش‌خبری است.» شما فکر کن در مورد همین بلاتکلیفان خودرو، اگر فردا اعلام کنند هیچ وارداتی صورت نمی‌گیرد و مردم بیایند پول‌شان را بگیرند، چه اتفاقی می‌افتد؟ عده‌ای ناامید و سرخورده می‌شوند.

عدۀ دیگری عصبانی و شاکی، و برخی در انکاری عمیق فرومی‌روند؛ ولی در حال حاضر هیچ‌کس هیچ مشکلی جز بلاتکلیفی ندارد. افراد در این گروه‌ها هنوز امیدوارند. شاید نگران، عصبانی و سرخورده باشند، اما امیدوارند و همین باعث می‌شود منتظر بمانند.

بلاتکلیفان همیشه امیدوارند، به این‌که روزی بالاخره مسئولی اعلام کند همه‌چیزتمام شد و می‌توانند به هر آن‌چه منتظرش بودند برسند. آنها امیدوارند دیگر هیچ‌وقت نوع جدیدی از بلاتکلیفی وارد مملکت نشود، اما نمی‌دانند امید هم مدتی است بلاتکلیف مانده که چه کند، بگذارد از این مملکت برود یا بماند و بسازد. مانده کجا را بسازد؟ خودش هم متعجب است که مردم چطور هنوز صدایش می‌زنند و ازش توقع دارند. امید هم مدت زیادی است حیران و سرگردان است.