یزدفردا

راضیه حسینی: کاش متوجه شویم چه کسی ما را وارد اسکوئید گیم زندگی کرده است؟ هر روز که می‌گذرد احساس می‌کنیم یک مرحله به بازی اضافه شده است و ما بدون هیچ‌گونه آمادگی باید انجامش دهیم.

یا می‌توانیم و از عهده‌اش برمی‌آییم، یا نمی‌توانیم و به جمعیت زیرِ زیر خط‌فقری‌ها می‌پیوندیم. جایی که هیچ‌کس نه صدایی از ما می‌شنود و نه چیزی از ما می‌بیند. جایی که در هیچ آماری حضور نداریم.

ولی کاش لااقل یک نفر تاریخ شروع بازی را مشخص می‌کرد. هر چه در ویکی‌پدیا گشتیم هم هیچ اطلاعاتی، حتی به‌غلط، دربارۀ این بازی پیدا نکردیم. اصلاً یادمان نمی‌آید کارت بازی را از کسی گرفته باشیم.

البته خیلی چیزهای دیگر هم یادمان نمی‌آید. مثلاً این‌که مسئولی اعلام کرده بود قرار است برق گران شود. این روزها خیلی حواس‌پرت شده‌ایم. مدام همه چیز یادمان می‌رود. همین چند وقت پیش یادمان رفت گوشت و مرغ را آخرین بار به چه قیمتی خریده بودیم.

فروشنده می‌گفت خیلی وقت است گران شده است. تصمیم گرفتیم از این به بعد در تقویم، روز خرید گوشت و مرغ را ثبت کنیم، تا دیگر یادمان نرود.

مانده‌ایم با این حافظه چطور قرار است به بازی ادامه دهیم؟ ما حتی نمی‌دانیم به کدام طرف در حرکتیم؟ عقب یا جلو؟ افقی یا عمودی؟ در قطار پیشرفت سوار شده‌ایم و به‌سرعت به جلو می‌رویم، یا در ترن هوایی نشسته‌ایم و با قدرت به سمت قله می‌رویم؟

چه کسی می‌داند مرحلۀ بعدی بازی چیست؟ از کجا می‌توانیم دانلودش کنیم و لااقل با آمادگی وارد مرحلۀ بعدی شویم. یک تریلری، چیزی ببینیم و بدانیم باید چه کنیم؟

البته شاید هم همه چیز جایی قرار دارد که ما یادمان رفته کجاست. حتماً مسئولان آدرسی داده‌اند و مراحل بازی را مشخص کرده‌اند، اما ما باز هم طبق معمول یادمان رفته است؛ مثل آخرین باری که جیب‌مان را پر از پول دیدیم. آخرین باری که پس‌انداز کردیم و …