یزدفردا

راضیه حسینی: ما نمی‌دانیم چه کسی از ابتدا گفته بود فراموشی چیز بدی است؟ در واقع نه‌تنها بار منفی ندارد، بلکه بسیار هم مفید است. یک‌لحظه تصور کنید اگر ما انسان‌ها حافظه‌مان هر روز و هر لحظه در حال ذخیرۀ انواع داده‌ها در اطراف‌مان بود. هر حرف و نکته‌ای را نه‌تنها ذخیره می‌کرد، بلکه یک بک‌آپ هم از آن می‌گرفت.

هرچند وقت یک‌بار هم برای این‌که بین ما و خاطره، فاصلۀ زیادی ایجاد نشود، مثل مموری اینستاگرام، یک یادآوری برای‌مان رو می‌کرد. مثلاً در خواب نشان‌مان می‌داد که فلان روز و فلان ساعت چه اتفاقی افتاده بود، با ذکر تمام جزئیات. به نظرتان چه می‌شد؟ اصلاً ما آدم‌ها می‌توانستیم زندگی کنیم؟

تصور کنید همۀ ما یادمان بود که مسئولان قبلی چه گفته و چه کرده بودند، یا حتی قبل‌تر از آن‌ها و همین‌طور بروید به گذشته، تا اولین مسئولی که بعد از تشکیل حافظۀمان دیدیم.

فکر کنید بدون حتی ذره‌ای شک در خاطرمان ثبت شده بود که مسئولان چه قول‌هایی داده بودند. چه وعده‌هایی را برای چندین سال اعلام می‌کردند و بعد هیچ. یادمان بود که در دولتی گوجه چقدر افزایش پیدا کرده بود و تورم چقدر شده بود. با این اوصاف مسئولان چطور می‌خواستند بزنند زیر وعده‌ها و بگویند اصلاً از اول هم ما چنین چیزی نگفته بودیم، شما خواب دیدید. حتماً اشتباه کردید. به نظرتان چطور می‌توانستند به‌راحتی تکذیب کنند؟

از این‌ها بگذریم، اگر حافظه‌ها همه چیز را ثبت می‌کردند و هیچ فراموشی‌ای در کار نبود، مسئولان چطور می‌خواستند به‌راحتی کار کنند؟ چطور به‌سرعت درد و رنج کارگران را فراموش می‌کردند و سراغ گران‌کردن اجناس می‌رفتند؟ چطور کشته‌شدن کارگران معدن را فراموش می‌کردند و یادشان می‌رفت قرار بود به ایمنی معادن توجه ویژه کنند؟

آن‌قدر یادشان می‌رفت که دوباره یک معدن دیگر بر سر کارگران فرومی‌ریخت و باز کشته و زخمی برجای می‌گذاشت. اگر نعمت فراموشی نبود، مسئولان نمی‌توانستند به این خوبی از عهدۀ وظایف خود برآیند! نمی‌توانستند مشکلات را یکی پس از دیگری حل کنند، یا شاید یادشان برود که حل کردند یا نه!