یزدفردا

راضیه حسینی: سازمان غذا و دارو که مسئول جلوگیری از فروش کالای قاچاقی، مثل صابون تریاک نیست. مردم خودشان باید توجه کنند چه چیزی را از کجا و چطور تهیه کنند.

اگر هم نمی‌توانند تشخیص دهند کدام کالا قاچاق و کدام نیست، این دیگر مشکل خودشان است. باید بروند دوره‌های تخصصی تشخیص کالای اصل از قاچاق ببینند تا دیگر اشتباه نکنند.

همین موضوع دربارۀ موارد بسیاری در کشورمان صدق می‌کند. مثلاً اگر در بازار لوازم‌خانگی، یخچالی گرفتید که لوگوی یک شرکت کره‌ای، بدنۀ شرکتی ایرانی و موتور شرکتی آفریقایی داشت، نباید به جایی اعتراض کنید. مسئولان می‌توانند بگویند: «در برخی بازارها سوسک بال‌دار را جای کفشدوزک می‌فروشند! مردم باید خودشان دقت کنند. به ما ربطی ندارد.»

یا مثلاٌ اگر خانه‌ای خریدید که با بازدم ساکنان به لرزه می‌افتد و گویا با بزاق دهان به هم وصل شده است، نباید به جایی شکایت کنید. باید همان اول خودتان می‌دانستید که خانه چطور است. قطر میل‌گردها را بررسی می‌کردید، جنس بتن را می‌دیدید، ضخامت دیوارها را اندازه می‌گرفتید و کلاً یک دوره مهندسی عمران را می‌گذراندید و بعد خانه می‌خریدید!

به نظرمان با این اوضاع باید مردمی کارشناس در همۀ زمینه‌ها باشیم و مدارک موردنیاز را کسب کنیم. از مدرک کارشناسی غذا تا مکانیک، عمران، صنایع و … اگر برای هرکدام چهار سال در نظر بگیریم و همه چیز خوب پیش برود در اوایل پیری می‌توانیم با خیال راحت خریدی درست داشته باشیم! البته از دوره‌های ویژۀ آشنایی با انواع مواد مخدر و جغرافیای پارک‌های ایران هم نباید بگذریم!

شاید بهتر باشد چندین رشتۀ تحصیلی جدید در دانشگاه‌های کشور راه‌اندازی شود. رشته‌هایی مثل «مهندسی پارک شناسی» «کارشناسی در امور خرید» «بازار شناس» «قاچاق دان» و… نگران بازار کار هم نباشید. فوقش مانند باقی رشته‌ها مدرک را می‌گذارند ته کمد خانه، و می‌روند پی شغلی بی‌ربط به هرچه خوانده‌اند!