یزدفردا

راضيه حسينی: چندین سال پیش هنوز بازار ایران به این حد از خودکفایی در فیک سازی نرسیده بود. برندها حرف اول و آخر را میزدند و فیکها فقط میتوانستند خودشان را کمی شبیه به آنها کنند.

در واقع مانند گربه ای بودند که تمام تلاش خودش را کرده است تا شبیه به پلنگ شود ولی در آخر ترکیبی از گربه و میمون است. مثلاً در برخی فروشگاهها برندی با نام سامسونگ میدیدیم که در آخر کلمه به جای حرف G» از «D» استفاده کرده بود یا به جای «بوش» مینوشتند «بوس».

این دوران را اگر سطح نقره ای فیک بازی بدانیم حالا در سطح طلایی آن قرار داریم کار دیگر از تلاش برای شبیه شدن گذشته است و کاملاً در قامت ،برند خودشان را عرضه میکنند؛ طوری که خود برند اصلی هم دچار شک و تردید میشود و با خود میگوید: نکند این ماییم و آن یکی آنها اصلاً کدام ماییم؟ ما کی هستیم؟ از کجا آمده ایم؟ به کجا میرویم و...

حالا دیگر از گربه و پلنگ خبری نیست کل بازار پر شده از پلنگهای فیک و کسی نمیداند کدامشان نچرال و کدام عملی اند؟ این هم در نوع خودش رکورد محسوب می.شود خارجیها فکر کردند اگر ما تحریم باشیم و نتوانیم به هر دلیلی برندهای معتبر را وارد کنیم ناامید میشویم ما از مسئولان یاد گرفته ایم که یا راهی بسازیم یا سازی براهیم!

هیچ بعید نیست چند وقت دیگر حتی به درجه ای از این فیک بازی برسیم که تلاش کنیم برندهای مان را به خارج صادر کنیم نمی دانیم چرا شرکتهای خارجی این قدر تنگ نظرند؟ حالا چه میشود یک شرکت دیگر هم مثل شما تولید کند؟ مثلاً همین لوازم آرایشی؟ چرا فکر میکنند فقط خودشان بلدند جنس با کیفیت درست کنند؟ حالا درست است که نوع فیک ایرانی فقط در شکل و ظاهر مانند آنهاست و در کیفیت مثل آزمایشهای زیرزمینی دوران ابتداییمان.

همان معجونهایی که از ترکیب مایع ظرف شویی تخم مرغ عصاره جوراب سوراخ پدربزرگ و آب لیوان دندان مصنوعی مادر بزرگ تهیه میکردیم ولی چه اهمیتی دارد؟ مهم این است که مردم اسم این برندها را در بازار ببینند و با خود بگویند: پس واقعاً تحریم ها هیچ اثری رو ما نداره این همه لوازم آرایشی برند و معرکه تو بازار ریخته معلومه که به بازار ایران نیاز دارن.»