یزدفردا

راضیه حسینی: خدا را شکر که مراسم تنفيذ هم انجام شد و بالاخره سکان کشور دست رئيس جمهور افتاد. در این تعطیلی و پیش از تنفیذ احساس میکردیم در قسمتی از تاریخ قرار گرفته ایم که هیچ وقت توسط هیچ کس نوشته نخواهد شد.

یک چیزی مثل زمان سریال قهوه تلخ جایی مبهم در تاریخ که کسی نمیداند چه شد و چرا این شد انگار معلق مانده بودیم بین زمین و زمان توپی که دولت قبلی به زمین زد و داشتیم همین طور به هوا میرفتیم.

نمی دانیم دلارهای اوج گرفته و قیمتهای در رفته را چه کسی گردن میگیرد؟ نمیدانیم ضرر این تعطیلی ها را به پای کدام دولت می نویسند ولی میدانیم در همه این داستانها پای ثابت مردم هستند جیب کارگر و کارمند کاری به رفت و آمد مسئولان ندارد. به قیمت ها نگاه میکند که باز یک شبه اوج میگیرد و کسی به فکر نیست اگر تحت هر شرایطی مراسم تنفیذ یکی دو روز دیگر به عقب می افتاد و تعطیلی ها ادامه پیدا میکرد معلوم نبود توپ ول شده در هوا به کجا میرود.

شاید در تاریخ گم میشدیم و سر از ناکجا آباد در می آوردیم دولت قبلی هم بی خبر از همه جا میگفت ما تحویل دادیم. دولت جدید هم میگفت ما هنوز نیامده ایم که تحویل بگیریم مردم هم در هوا قل میخوردند و منتظر میماندند تا بالاخره یکی تحویلشان بگیرد.

اما شانس آوردیم که بالاخره همه چیز ثبات پیدا کردن درست است گران تمام شد اما بالاخره شد درست است چشم سفره ها دیگر آب نمیخورد که بزرگ شوند و رشد کنند اما باز هم تلاش میکنند امیدوار باشند و به قول ،نیچه بزرگترین بدبختی خود، یعنی امید را از دست ندهند باز با خود میگویند شاید این بار شد. شاید این یکی بتواند و شاید بالاخره ما هم به یاد گذشته رنگارنگ و پر غذا شدیم سفرهاند دیگر هنوز دل بسته اند به خاطرات گذشته و خوشیهای قدیمی.