یزدفردا

راضیه حسینی: پس علی الحساب از جیب ذینفعان آینده برمی‌دارند تا ببینند چه می‌شود. هیچ ایرادی هم ندارد. از قدیم گفته‌اند بنی آدم اعضای یک پیکرند، البته پیکری که کلاً ورودی ندارد و مدام در حال استفاده از خودش است. پیکری که دچار سوءتغذیه‌ی حاد شده است و هیچ کس به دادش نمی‌رسد.

خیلی وقت است یک کلیه‌اش را برای درمان قلب و صفرا را برای مشکل عروقی داده. مدت‌هاست هیچ چیز این بدن سر جایش نیست. گاهی روده‌ها را وسط پانکراس پیدا می‌کنی. اکثر اوقات معده برای احیای قلب بالای سرش حاضر می‌شود.

در واقع مدتی است که کار زیادی برای انجام ندارد و خودش داوطلبانه حاضر به نگهداری از قلبی شده است، که هر لحظه با شنیدن خبری به مرز سکته می‌رسد.

مغز هم، زمان زیادی است که دیگر توان تجزیه و تحلیل خود را از دست داده و صبح به صبح چند تا موزیک قدیمی پلی می‌کند. بعضی‌ها دیده‌اند که گاهی هم بی‌خودی می‌زند زیر خنده و بلافاصله اشکش در می‌آید، ولی هنوز آن‌قدر غرور دارد که درخواست کمک هیچ‌کدام از اعضا را قبول نمی‌کند.

درست است که گاهی فرمان اشتباه به دست و پا می‌دهد و همین مسأله باعث می‌شود مردمی را ببینیم که عوض تشکر از مسئولان، از آن‌ها انتقاد می‌کنند.

گاهی سر خود جلوی وزارت‌خانه‌ای تحصن می‌کنند یا پلاکاردی حاوی جمله‌ای اعتراض‌آمیز در دست می‌گیرند. اگر چنین انسان‌هایی را دیدید، بدانید که مغزشان خطاکرده، وگرنه چه دلیلی دارد در این شرایط، که همه چیز سر جایش است، اعتراض کنند؟

به نظر می‌رسد مشکل از بنی آدم و اعضای پیکرشان است. شاید اگر حضرت سعدی در روزگار ما می‌زیست هرگز این شعر را نمی‌سرود و اعضای یک پیکر را معاف از حل مشکلات هم می‌کرد.

ایشان احتمالاً به این نتیجه می‌رسید که بنی آدم داریم تا بنی آدم. بعضی‌ها همه‌ گوهرها را برداشته‌اند و به باقی حتی یک نگین اتمی هم نرسیده است.

گویا مغز ما هم در حال خطا کردن است و جای تعریف و تمجید از اقدامات دولت، این متن اعتراضی را نوشته. امیدواریم مسئولان به صحت عقل و مغز خودشان ما را ببخشند.