یزدفردا

در تمام این سال‌ها که علی دایی نبود مالدیو و گوام و یمن و همه بودند اما دیگر مهاجمی نبود که بخواهد مقابل آنها رکوردشکنی کند. مالدیو. این اسمی است که این روزها که رونالدو نزدیک است رکورد دایی را بشکند زیاد می‌شنویم. همیشه همین بوده؛ هر وقت که اسم رکورد علی دایی به میان بیاید خیلی‌ها اولین اسمی که به ذهنشان خطور می‌کند همین است. یا حافظه‌شان یاری نمی‌کند یا معرفت‌شان. شاید فقط در ایران همچین اتفاقی بیفتد که مو را از ماست گل‌های بهترین گلزن کشورشان بیرون بکشند. به هر حال اینجا ایران است. همان جایی که فوتبالش را با نام دایی می‌شناسند.

دایی حالا پیر شده و اما در همین سن و سال هم برخلاف نظر عده‌ای نیازی به پول خرج کردن برای این که بتواند دوباره گل بزند ندارد. او در همین سن و سال هم از خیلی از مهاجمانی که آمار گل نزدن‌شان به هفته‌های دو رقمی رسیده آماده‌تر است. ما هم پیر شده‌ایم. ما آن نسلی هستیم که با گل‌های دایی پیر شدیم اما گویا آنقدر پیر که به جز اسم مالدیو و گوام و یکی دو اسم دم دستی دیگر اسمی یادمان نمانده است.

احتمالا ژاپن را فراموش کرده‌ایم. تیمی که دایی لقب آقای گلی در بازی مقابل آنها را دارد. 4 گل به دروازه قدرت‌های آسیایی تا امروز بیشترین تعداد گلی بوده که یک بازیکن ایرانی به چشم بادامی‌ها زده است. این همان رکوردی است که آقای گل دنیا مقابل عراق هم دارد. یکی از تیم‌هایی که بیشتر مواقع برای ما مشکل ساز بوده و 4 گل دایی همچنان در بازی‌های رودرروی این تیم رکورد محسوب می‌شود. «23 دقیقه جادویی» علی دایی نه مقابل مالدیو بود و نه گوام. مقابل کره جنوبی بود. 4 گل در 23 دقیقه پایانی که ایران را برنده قاطعانه بازی معرفی کرد و ایران را روی دوش‌هایش به جمع 4 تیم برتر آسیا رساند. پوکر در یک بازی آخرین بار به بازی لائوس در سال 2004 برمی‌گردد. آماری که حدس زدن نام خالقش کار سختی نیست. یعنی حدود 15 سال است که بعد از رفتن دایی هیچ بازیکن ایرانی مقابل هیچ حریفی با هیچ نامی نتوانست زدن 4 گل را تجربه کند تا بازی کامبوج و انصاری‌فرد.

دبل مقابل عربستان هم برد تیم ملی ایران مقابل رقیب سنتی را رقم زد. او مقابل عربستانی‌ها هم چهار گله است. حرف از چین هم که مطرح شود باز هم یک رکورددار گلزنی را می‌بینیم. همان همیشگی. اینها نام‌ها و رکوردهایی است که احتمالا حافظه‌مان یاری نمی‌دهد به یادشان بیاوریم و به جای همه آنها مالدیو و گوام را می‌نویسیم و با تکیه بر فراموشی‌مان تلاش می‌کنیم که بتوانیم بانمک باشیم. این لیست را می‌توان ادامه داد. آنقدر ادامه داد تا به این روزهایی رسید که دیگر دایی نداریم و رکوردی هم نداریم.

در تمام این سال‌ها که علی دایی نبود مالدیو و گوام و یمن و همه بودند اما دیگر مهاجمی نبود که بخواهد مقابل آنها رکوردشکنی کند. مقابل آنها فقط یک گل و دو گل برای بردن بود و تمام. دیگر ما هم آن آدم‌های سابق نیستیم. آنهایی که موقع بازی تیم ملی بیشتر از این که روی زمین باشند روی هوا بودند. حالا ما بیشتر زمینی هستیم. مثل آن موقع‌ها با گل‌هایش راه زمین و آسمان را زود به زود طی نمی‌کنیم. علی دایی انقدر راحت گل می‌زد و آنقدر راحت غرور می‌آفرید که فکر می‌کردیم گل‌زدن راحت است. به همان راحتی می‌شود مسخره کرد و جوک ساخت و با نمک بود. 

رونالدو یا هر بازیکن دیگر بالاخره یک روز رکورد دایی را می‌شکند. می‌شکند و این رکورد هم تمام می‌شود. آن وقت دیگر کسی از گوام و مالدیو حرف نمی‌زند اما دایی را تا ابد به یاد می‌آوریم. حتی اگر دیگر نتوانیم با آقای گل دنیا بودنش از او بگوییم از غیرتش می‌گوییم و غروری که آفرید و نامی که تا ابد در ذهنمان ساخت.