یزدفردا

دانشمندان فکر می‌کنند موفق به کشف هورمونی شده اند که قادر است پیری سلولی را در انسان معکوس ‌کند. به گزارش کلیک، دانشمندان هورمون مردانه ای را شناسایی کرده اند که پیری سلول را معکوس می‌کند، و به این ترتیب درمان‌های جدیدی را برای مقابله با بیماری‌های که بر اثر پیر و فرسوده شدن سلول ایجاد می‌شوند آغاز کرده اند. برای اولین بار است که در آزمایش بالینی جدیدی، هورمون‌ها اثرات معکوس پیری را که به طور طبیعی در سلول‌های انسانی اتفاق می‌افتد، نشان داده اند. در آخرین آزمایش، محققان برزیلی و آمریکایی از دانازول استروئید، هورمون مردانه مصنوعی، برای تحریک تولید آنزیمی به نام تلومراز استفاده کردند، که پیش از این برای جوان نگه داشتن سلول‌ها با جلوگیری از کوچک شدن DNA داخل آنها شناخته می‌شد. آنها این کار را با متوقف کردن انحطاط تلومرها (پوشش انتهای کروموزوم‌ها) انجام می‌دهند. (در تصویر بالا به رنگ قرمز نشان داده شده است). یکی از محققان، رودریگو کلادو از دانشگاه سائو پائولو در برزیل توضیح داد: یکی از فرآیندهای مرتبط با افزایش سن، کوتاه شدن تصاعدی تلومرها است، ساختارهای حفاظت از DNA در انتهای کروموزوم‌ها، مانند پلاستیک نوک بند کفش است. ما راهی برای جاودانه زندگی کردن نیافته ایم، اما این کشف می‌تواند به زندگی طولانی و سالم تر کمک کند. وی اضافه کرد: هر بار که یک سلول تقسیم می‌شود، تلومرهای آن کوتاه تر می‌شوند. در نهایت، سلول دیگر نمی‌تواند تکرار شود و می‌میرد و یا مسن می‌شود [از نظر بیولوژیکی “پیر”]. با این حال، تلومراز می‌تواند طول تلومرها را حتی پس از تقسیم سلولی دست نخورده نگه دارد. مطالعات قبلی نشان داده اند که چگونه پیری سلول می‌تواند با افزایش تلومراز موقف شود، که به طور طبیعی توسط سلول‌های تولید می‌شود که به طور مداوم تقسیم می‌شوند، مانند سلول‌های بنیادی تشکیل دهنده خون. فقدان آن می‌تواند بر اندام‌های داخلی تاثیر بگذارد و خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهد. این مطالعه با توجه به آزمایشات انجام شده بر روی بدن انسان ثابت می‌کند که تجویز استروئیدها می‌تواند تلومراز را در صورت تقاضا تولید کند. محققان اعلام کرده اند، با داشتن این اطلاعات، می‌توان درمان‌های جدیدی برای بیماری‌هایی مانند کم خونی آپلاستیک ارائه داد (که در آن سلول‌های بنیادی مغز استخوان زودتر از حالت طبیعی پیر می‌شوند). فیبروز ریوی، که در آن ریه‌ها زخمی ‌می‌شوند، هدف بالقوه دیگری است. در این مطالعه، یک دوره دانازول دو ساله برای ۲۷ بیمار مبتلا به آنمی آپلاستیک، که ناشی از جهش ژن تلومراز بود تجویز شد. به طور معمول بیش از آن زمان، یک فرد به طور متوسط ۱۰۰-۱۲۰ جفت تلومر در هر سال از دست می‌دهد (بلوک‌های DNA)، ولی آنهایی که کمبود تلومراز داشتند تقریبا ۲۰۰-۶۰۰ جفت تلومر در همان مدت از دست می‌دهند. زمانی که درمان جدید بکار برده شد، طول تلومر سلول شرکت کنندگان نه تنها کوتاه شدن را متوقف کرد، بلکه به طور متوسط حدود ۳۸۶ جفت را فزایش داد. از آن مهم تر، جرم هموگلوبین نیز افزایش یافت، که به معنای این است بیماران دیگر وابسته به تزریق خون نبودند. دانشمندان ناگزیرند با احتیاط این روند را تکمیل کنند، زیرا استفاده از هورمونهای جنسی همراه با عوارض جانبی قابل توجه ای اشت، از جمله تغییرات خلقی، خستگی، و مشکلات دستگاه گوارش. با این حال، دانستن اینکه چگونه با یکی از عوامل بیولوژیکی مربوط به پیری مبارزه کنیم در تمام انواع تحقیقات آینده ارزشمند خواهد بود، حتی اگر رسیدن به اکسیر جوانی در حال حاضر دور از دسترس باشد.