یزدفردا
پایگاه خبری و تحلیلی
انتظار مردم از نماينده مجلس رعايت ادب و نزاكت است
رضا سلطان زاده
مدیر مسئول هفته نامه آيينه يزد
«بهرام بيرانوند نماينده بروجرد درخواست تذكر داشت، چون تذكرش مربوط به دستور كار نبود، تريبونش روشن نشد. او اما عصباني‌تر از آن بود كه تا زمان فرا رسيدن تذكرات شفاهي تحمل كند؛ سر و صدايي راه انداخت و تعابير دور از نزاكت و اخلاق عليه محمدجواد ظريف به كار برد و گفت: ظريف غلط اضافي كرده كه با اوباما دست داده. همهمه‌اي در مجلس به پا خواست به همراه «دو دو» و «چهار چهار» گفتن‌ها در موافقت و مخالفت. همراهان سياسي او در مجلس از اين بيان توهين‌آميز حمايت و بسياري ديگر اظهار مخالفت كردند. در نهايت تريبونش روشن شد تا تذكرش را بدهد. او با انتقاد از ظريف بابت دست دادن با رئيس جمهوري امريكا گفت:
دقيقاً زماني كه صدها حاجي ايراني به واسطه جنايت سعودي‌ها به آغوش مرگ خفته يا مفقود شده‌اند، ظريف وزير امور خارجه به صورت تصادفي خود را به اوباما رسانده است. ملت رشيد ايران سال‌هاست كه تاوان رفتار استكباري شيطان بزرگ را مي‌دهد و هنوز بسياري از شهيدان ما به خانه بازنگشته‌اند. امريكا قصد ريشه‌كني ملت ايران را دارد. در ميانه تذكرش البته ابوترابي‌فرد كه در غياب لاريجاني رياست جلسه را برعهده داشت، ناراحت شد و تريبونش را قطع كرد و از همكاران خود در هيأت رئيسه خواست دستور بعدي را اعلام كنند. اما گويي در بين برخي اعضاي هيأت رئيسه مجلس هم تمايل براي ادامه نطق اين عضو پايداري زياد بود. آنها تعلل كردند و سپس دوباره تريبون باز شد كه بيرانوند از غيرت ظريف انتقاد كرد و گفت: وزير امور خارجه با چه اجازه‌اي اين كار را كرده است. اگر ظريف اندازه «جوجه خروس» غيرت مي‌داشت، اين كار را نمي‌كرد.
گرچه ابوترابي فرد نائب رييس مجلس كه در آن روز رياست جلسه را به عهده داشت پاسخي قابل تأمل به اين تذكر خارج از عرف داد و گفت: بايد در سخن گفتن در مورد وزير خارجه به‌عنوان يك مقام مسئول، ادبيات رعايت شود، احساس غيرت ديني و دفاع از انقلاب و رهبري و خون شهدا در افرادي مانند آقاي ظريف از بنده كمتر نيست، حال ممكن است براساس تصميمي اقدامي كرده باشند كه اين اقدام‌شان مورد نقد بنده، شما و بسياري از دوستان باشد، اما بنا نيست كه يك انسان و افرادي كه در تاريخ زندگي‌شان در خدمت انقلاب، امام و رهبري بوده‌اند، ما آنها را با ادبياتي كه شايسته نيست، نقد كنيم.»1
در اصول 67 و 76 و 84 قانون جمهوري اسلامي آمده است مجلس شوراي اسلامي حق تحقيق و تفحص در تمام امور كشور را دارد و هر نماينده در برابر تمام ملت مسئول است و حق دارد در همه مسائل داخلي و خارجي كشور اظهارنظر نمايد و در ابتداي ورود به مجلس سوگند ياد مي‌كند در انجام وظايف وكالت، امانت و تقوي را رعايت كند. بدون شك يكي از مصاديق تقوي براي نمايندگان مجلس اين است كه هنگام تذكر و نطق پيش از دستور و يا ارائه پيشنهاد و نظر و روبرو شدن با مردم و شركت در مجامع و مراسم نه تنها به رييس جمهور و وزرا و ديگر دولتمردان بلكه به افراد عادي و معمولي اهانت نكنند بلكه هنگام سخن گفتن قول سديد را فراموش ننمايند و بر اعصاب خود مسلط باشند و با آرامش و متانت حرف بزنند چون مردم دنيا بعد از هر جمله و عبارتي كه به كار مي‌برند اظهارنظر و تجزيه و تحليل مي‌كنند علاوه بر آن شرعاً و قانوناً بايد پاسخگوي سخنان خود باشند.
حجت‌الاسلام محسن غرويان استاد حوزه و دانشگاه خواستار ورود دادستان به ماجراي توهين به محمدجواد ظريف در جلسه علني مجلس شد و گفت:« دادستان كل كشور بايد اين اقدام را به طور جدي پيگيري و به آن ورود پيدا كند. با توجه به اعتمادي كه مقام معظم رهبري به تيم مذاكره‌كننده دارد، اين قبيل رفتارها تشويش اذهان عمومي است و بايد قوه قضائيه وارد عمل شود و با آن برخورد كند. وي افزود: از زماني كه دكتر روحاني در آن انتخابات تاريخ‌ساز به پيروزي رسيدند، بعضي از افراطيون كه در آن انتخابات از جانب مردم ناكام شدند اقدام به سلسله حركت‌هايي مي‌كنند كه صرفا به جهت زير سوال بردن عملكرد مطلوب دكتر روحاني و تيم مذاكره‌كننده بالاخص آقاي ظريف بوده و متأسفانه چيز جديدي نيست. غرويان ادامه داد: اگر دست دادن آقاي ظريف و اوباما بدون برنامه‌ريزي باشد، برخورد آقاي ظريف كاملاً منطبق بر فقه اسلامي است چرا كه رعايت ادب، از بديهيات دين است.»2
اگر اين گونه سخن گفتن را دليل سرخوردگي عده‌اي از اقليت مخالف بدانيم، يا بگوييم مي‌خواهند با اين ادبيات موهن و سخيف عقده‌گشايي كنند در صورتي كه هر دانش‌آموز دبستاني آن را دور از نزاكت و اخلاق اسلامي مي‌داند، يا به خيال خود بخواهند رقيب را از ميدان بدر كنند، به عنوان نمونه روزي جلسه سخنراني يادگار امام، رياست مجلس، نماينده مردم در مجلس شوراي اسلامي و عده‌اي از فعالان سياسي، استادان دانشگاه و مقامات روحاني را به هم مي‌زنند يا به اتومبيل آنها حمله مي‌كنند يا با كمال تاسف آنان را مورد دشنام و ضرب و شتم قرار مي‌دهند و يا به عنوان خائن خطاب مي‌كنند يا به خانواده بعضي از فقها و مراجع و پيشقراولان انقلاب و مبارزان سياسي اهانت مي‌كنند حتي از تريبون‌هاي رسمي با عباراتي زشت آنها را مورد عتاب قرار مي‌دهند بايد بدانند اكثريت مردم جامعه و شهروندان جواب همه اين بد اخلاقي‌هاي سياسي را در اسفندماه 94 به پاي صندوق‌هاي راي خواهند داد آن گونه كه در خرداد 92 حضورشان حماسه سياسي آفريد.
بزرگان دين آداب سخن گفتن را به ما آموخته‌اند و نه تنها اهانت كردن به برادر مومن بلكه توهين به ديگران را نهي نموده‌اند. حضرت امام علي(ع) در جنگ صفين شنيدند كه يارانشان شاميان را دشنام مي‌دهند فرمودند:« من خوش ندارم كه شما دشنام دهنده باشيد، اما اگر كردارشان را تعريف، و حالات آنان را بازگو ميكرديد به سخن راست نزديك‌تر، و عذر پذيرتر بود، خوب بود بجاي دشنام آنان ميگفتيد: خدايا خون ما و آنها را حفظ كن، بين ما و آنان اصلاح فرما، و آنان را از گمراهي به راه راست هدايت كن، تا آنان كه جاهلند، حق را بشناسند، و آنان كه با حق ميستيزند پشيمان شده به حق باز گردند.»3
روزي حضرت اميرمومنان(ع) بر منبر بود مردي آمد و سئوال كرد، حضرت علي(ع) بالبداهه جواب دادند، يكي از خوارج از بين مردم فرياد زد: خدا بكشد اين را، چقدر دانشمند است ديگران خواستند متعرضش شوند اما حضرت علي(ع) فرمود: رهايش كنيد او به من تنها فحش داد.» 4
بنيانگذار جمهوري اسلامي ايران امام‌خميني(ره) به نمايندگان مجلس توصيه مي‌فرمايند در نطق‌هاي پيش از دستور در اداي كلمات دقت نمايند تا به مسلماني بلكه به انساني توهين نشود.
«اعضاي مجلس محترم شوراي اسلامي بحمداللّه تعالي در دوره دوم نيز اشخاص محترمي هستند كه با تعهد و جديت خود ميتوانند خط مشي دولت را هر چه بهتر تعيين كنند. البته شك نيست كه عده‌اي از آقايان، كه شك در خدمتگزاريشان نسبت به اسلام عزيز و كشور نيست در امور عظيم كشور و گرفتاري‌هاي بسيار پيچيده وارد نبوده يا كمتر وارد باشند و خود نيز توجه دارند كه در مسائل بسيار مشكل يك دولت در حال انقلاب و كشورِ مورد هجوم قدرت‌هاي بزرگ و كوچك و كارشكني‌هاي مغرضان و مفسدان چپ و راست كه محتاج به كارشناسان متخصص در رشتههاي مختلف است، نميتوان به طور سطحي نظر داد و بدون توجه به تمام مسائل سياسي و اجتماعي و انعكاسات داخلي و خارجي آن با سليقه شخصي اظهارنظر كرد و چه بسا چنين نظرهايي ولو از چند نفر معدود در سرنوشت امت تأثير منفي گذارد و از اين جهت لازم است در كميسيون‌ها بويژه كميسيون‌هاي مهم، چند نفر از متخصصان متعهد كه مسائل را روي هم ميسنجند و به مشكلاتِ سخت نظام آگاهي دارند دعوت شود و با مشورت آنان رسيدگي به امور گردد. و چون مسئله اسلام و حكومت الهي در كار است، مسامحه در اين امور چه بسا خللي وارد آورد كه جبران آن مشكل يا غير ممكن شود و مسئوليت آن در پيشگاه خداوند بزرگ عظيم باشد. مسئله حفظ نظام جمهوري اسلامي در اين عصر و با وضعي كه در دنيا مشاهده ميشود و با اين نشانهگيريهايي كه از چپ و راست و دور و نزديك نسبت به اين مولود شريف ميشود، از اهمّ واجبات عقلي و شرعي است كه هيچ چيز به آن مزاحمت نميكند؛ و از اموري است كه احتمال خلل در آن عقلاً منجز است. حضرات وكلاي محترم كه بحمداللّه به جمهوري اسلامي تعهد دارند، در نطق‌هاي قبل از دستور و در مباحثات در حال دستور با كمال دقت مواظب جملات خود و كيفيت اداي آن باشند، كه خداي نخواسته به مسلماني بلكه انساني توهين نشود و شخصيتي ساقط نگردد و كسي مظلوم واقع نشود. البته انتقاد سالم و سازنده بدون اغراض شخصيه و خداي نخواسته انتقامجويي لازم است و مفيد و موجب رشد و تعالي است.»5
نكته قابل تذكر اينكه در مجلس شورا توسط يكي از نمايندگان به بالاترين مقام ديپلماسي كشور، وزير امور خارجه اهانت و در تاريخ مملكت ثبت و ضبط گرديده و براي هميشه باقي خواهد ماند عموم مردم اذعان دارند جملات و عبارات زشت و ناپسندي كه از تريبون و بلندگوي مجلس در آن روز پخش و به سراسر جهان مخابره گرديد دور از عرف و اخلاق اسلامي بوده كه توهين كننده به هر دليل مرتكب اين امر شده و مناسب است از آن مكان و بر روي همان صندلي و با استفاده از بلندگوي مجلس به اشتباه خويش اقرار و از وزير امور خارجه عذرخواهي كند كه اين روش به صلاح و صواب نزديك‌تر است و نگراني مردم دلاور و شهيد پرور خطه لرستان و عموم شهروندان بروجردي كاهش مي‌يابد بويژه سرزميني كه مهد پرورش مراجع بزرگ جهان تشيع و فقها و علماي انديشمند، استادان معروف و مشهور دانشگاه‌هاي بزرگ كشور، محققان توانا و شاعران زبردست و ايثارگران و آزادگان مي‌باشد.
مديرمسئول
پي نوشت‌ها:
1- روزنامه ايران، 9/7/94
2- روزنامه آرمان، 11/7/94
3- «نهج‌البلاغه»، ترجمه محمد دشتي، خطبه 206، صفحه 305
4- «جاذبه و دافعه علي(ع)»، شهيد مطهري، صفحه 144
5- «صحيفه امام خميني(ره)»، جلد 19، صفحه 153